لو هسون نويسنده بزرگ چين در قرن بيستم
«لو هسونLu Xun» نويسنده برگ چين در قرن بيستم 25 سپتامبر 1881 به دنيا آمد، 55 سال عمر كرد و در سال 1936 درگذشت. كتاب هاي او به پيروزي انقلاب چين كمك بسيار كرده است. او كوشيد كه در كتابها و مقالاتش مردم چين را كه در پي تعرض مغول و اشغال چين در قرون وسطا و متعاقب آن مداخله گري قدرت هاي جهاني در قرون جديد و معاصر، به صورت انسانهايي شكيبا، قانع و آرامش طلب (توسري خور) درآمده بودند تكان دهد، به حركت در آورد و فرهنگ سكوت و تحمل را (كه يك عادت ثانوي شده بود) از آنان بزدايد. لو هسون «خود فريبي»، انفعال و برخي خصلت هاي بد از جمله سخن چيني، دو رويي، چاپلوسي، رشوه و ترس را نتيجه تاثير حكومت مغولها بر چين مي دانست. درحقيقت، فكر انقلاب فرهنگي چين از «لو» است. «لو» در طول 13 سال 21 كتاب نوشت از جمله: خاطرات يك ديوانه، ارزش جنگ افزار، فردا، كونگ يي جي، توفان در فنجان چاي، واقعيت هاي زندگي آن كيو، تاريخچه ادبيات چين، روشنايي سفيد، خرگوش و گربه، برضد تجاوز و .... پس از فوت، مقالات لو هسون نيز از روزنامه ها جمع آوري و در يك مجموعه شش جلدي منتشر شده است. وي در نوشته هايش، قدرت هاي جهاني را پس از مغولها از عوامل بدبختي چين در قرن نوزدهم يشمار آورده است.

زادروز ويليام فاكنر كه تصور مي كرد خوب نمي نويسد
امروز زادروز ويليام فاكنر نويسنده معروف و برنده جايزه نوبل ادبيات است كه 25 سپتامبر سال 1897 به دنيا آمد و 65 سال زندگي كرد. وي در نگارش، تكنيک (روش) خاصي به كار مي برد كه بي شباهت به داستانسرايي قديم ايران نيست. او در نوشته هايش مي كوشيد كه اهميت ارزشها ـ به ويژه ارزش خانواده، ارزشهاي فرهنگي و ... را تبليغ كند و مي گفت كه تمدن صنعتي ارزشهاي تمدن كشاورزي را كه مردم معنويت بيشتري داشتند، از ميان برده است. فاكنر كه در كشورهاي متعدد از جمله فرانسه، ايتاليا، اسپانيا و انگلستان زندگي كرده بود، هميشه فكر مي كرد كه خوب نمي نويسد و همين طرز فكر، او را از غرور پيروزي دور ساخت و به بهترنويسي هرچه بيشتر وادار كرد. فاكنر بر ضد هر گونه تبعيضي بود و حتي مي گفت: روزنامه نگاران هم تبعيض مي كنند و تبعيض آنها اين است كه تنها بعضي ها را بزرگ مي كنند و به شهرت و قدرت مي رسانند، حال آن كه بايد افكار و كارها را منعكس كنند. كتابهاي معروف فاكنر عبارتند از: روشنايي در ماه اوت، يك گل سرخ براي اميلي، ميراث زشت نژادي و ....

امپراتوري روم در جنگ شکست خورد و به ايران غرامت داد
25 سپتامبر سال 552 ميلادي ميان هيات اعزامي ايران از تيسفون به قسطنطنيه و دولت روم بر سر ترك مخاصمه نيروهاي دو كشور در ساحل درياي سپاه (منطقه ساحلي گرجستان امروز، منطقه آبخيز = آبخازيه) كه ايران در آن نبرد پيروز شده بود توافق حاصل شد. دولت روم شرقي پيشنهاد متاركه جنگ را داده بود.
طبق قراردادي كه در همين روز امضاء شد و متن آن موجود است قرار شد كه دولت روم كه آغازگر اين جنگ بود بابت غرامت، سه هزار و چهارصد كيلوگرم طلا به ايران بدهد.
به نوشته مورخان، دولت ايران (دوران سلطنت انوشيروان دادگر) تنها نخستين قسط آن را كه 850 كيلوگرم بود دريافت كرد و رومي ها سپس چند بار تعلل و درخواست مهلت كردند كه خسرو انوشيروان در سال 579 فوت شد و موضوع عملا منتفي گرديد.