هفتم سپتامبر سال 1514 (16 شهریور) نظاميان عثماني وارد تبريز شدند. اين یگانها به فرماندهي مستقيم سليم اول سلطان عثماني 23 آگوست (15 روز پيش از آن) در دشت چالدران نيروهاي شاه اسماعيل صفوي را شكست داده بودند. سلطان سليم و نظامیانش بر اثر حملات غير منظم (چريكي) نيروهاي شاه اسماعيل و مقاومت مردم تبريز نتوانستند مدت طولاني در اين شهر بمانند و بیرون رفتند.
جنگ چالداران بزرگترين و آخرين جنگ بزرگ توپ و تفنگ در برابر شمشير و كمان بود و مورّخان معاصر بمباران اتمي هيروشيما و ناگازاكي در نيمه اول آگوست 1945را با آن مقايسه مي كنند كه جنگ اتمي در برابر اسلحه متعارفي (توپ و تفنگ) بود و هر دو جنگ در ماه آگوست صورت گرفته بود.
هدف عمده سلطان سليم از حمله به ايران؛ جلوگيري از گسترش شيعه اثني عشري كه مذهب رسمي ايرانيان اعلام شده بود به متصرفات عثماني و پيوستن شيعيان قلمرو عثماني به دولت تازه تاسيس صفوي ايران بود.
هدف ديگر سلطان سليم از تعرض به ايران، ضميمه كردن مناطق كُردنشين شمال غربي ايران و محل سكونت تركمانان (بقاياي سلجوقيان و ... در عراق امروز) به قلمرو خود و نيز مانع از گسترش و رشد «ايرانيسم» بود كه با روي كار آمدن شاه اسماعيل صفوي دوباره سربلند كرده بود.
سلطان سليم به دو هدف اول خود از اين عمليات نظامي رسيد، ولي مسئله اي به نام كردستان تركيه به وجود آورد كه دولت تركيه اينك (قرن 21) دچار آن است. صفويان كه تا زمان جنگ چالدران بكار بردن اسلحه آتشين را خلاف آيين جوانمردي مي پنداشتند از آن پس به فكر مسلح كردن خود به توپ و تفنگ افتادند كه شاه عباس يکم به آن تحقق بخشيد.