هفت را دوست دارم. عدد هفت را و هر چیز هفت‌تایی را.

هفت روز هفته و هفت رنگ رنگین‌کمان را هم. و این روزها امام هفتم را در روز شهادتش به یاد می­آورم. امام هفتم، موسی‌بن جعفر‌ع که به امام کاظم‌ع مشهور شده است.

نوشته‌اند که امام هفتم دارای قامتی معتدل بود. صورتش نورانی و گندم‌گون و مویش سیاه رنگ و انبوه بود. نوشته‌­اند که از شدت عبادت و سخت‌کوشی به «عبدصالح» معروف شد، یعنی بنده­ درست‌کار خـــدا که هوای آدم‌­های فقیر را هم داشت، طوری که بعضی از فقرای مدینه او را شناخته بودند اما بعضی از آنها تازه پس از تبعید آن‌ حضرت از مدینه به بغداد فهمیدند که او چه کسی بود.

نوشته‌­اند که قرآن خواندن را دوست داشت، طوری که مردم در اطراف خانه‌‌اش جمع می­‌شدند. کسانی هم بودند که به او بد می‌گفتند و او با مهربانی با آنها رو‌به‌رو می­‌شد. اصلاً این لقب کاظم از همین‌جا پیدایش شد.

می‌­دانید که؟ کاظم یعنی فروخورنده خشم.

جمله مهمی هم در این زمینه از امام هفتم روایت شده که «حق را بگو، اگرچه آن حق‌گویی موجب هلاک تو باشد.» درباره­ این امام، جمله­ شاعرانه‌ای هم از یکی از بزرگان زمانه نقل شده به این مضمون که «موسی بن جعفر را دریایی بی‌پایان دیدم که می‌جوشید و می‌خروشید و بذرهای دانش به هرسو می‌پراکند.»