ابوالفتوح يحيي بن حَبش ابن اميرَك سُهروردي، حكيم، متكلم، اديب و فيلسوف شهير، معروف به شيخ اشراق، در سال ۵۴۹ ق در سهرورد در حوالي زنجان به دنيا آمد. وي پس از آن كه حكمت و اصول فقه را فرا گرفت در علوم حكمت و فلسفه سرآمد همگان شد و بر اثر تيزهوشي، قوت حافظه و نيكانديشي، در بسياري از علوم زمان به استادي دست يافت. سهروري چون در بسياري از موارد، برخلاف راي قدما سخن گفته و از حكمت ايراني و اصطلاحات دين زردشتي استفاده كرده بود، متعصبان او را به الحاد و بيديني متهم نموده و با نظر علماي حَلَب، فرمان به قتل او دادند. تا اينكه سرانجام وي را در سال ۵۸۷ ق در ۳۸ سالگي به قتل رساندند. سهروردي آثار متعددي به فارسي و عربي دارد كه منطِقُ التّلويحات، المقاوِمات، حكمةُ الاِشراق به عربي و روزي با جماعت صوفيان، عقل سرخ و پرتونامه به فارسي از آن جملهاند. سهروردي، حكمت اشراق را احيا نمود و آن را به كمال رسانيد. در حكمت اشراق، سير و سلوك تنها زاده فكر نيست، بلكه بر اثر رياضت و راهنمايي ذوق حاصل شده است. ملاصدراي شيرازي و حاج ملا هادي سبزواري از عقايد سهروردي بهره بردند و از آن در ارايه و تبيين حكمتِ متعاليه استفاده كردند.