لئوناردو داوينچي هنرمند شهير ايتاليايى، در 14 اوت 1452م در دهكده وينچي در نزديك شهر فلورانس ايتاليا به دنيا آمد و به زودي نبوغش در زمينه‏هاي گوناگون هنري آشكار شد. وي از آغاز جواني به مطالعه طبيعت و بررسي سنگ‏ها، رودها و كوه‏ها... مي‏پرداخت. علاوه بر اين، لئوناردو از همان زمان به مجسمه‏سازي علاقه‏اي وافر داشت. لذا پدرش وي را به فلورانس فرستاد تا هنر مجسمه‏سازي و نقاشي را بياموزد. داوينچي در مدت زمان كوتاهي نقاشي را فرا گرفت و به استادي رسيد. وي علاوه بر آن در رشته‏هاي مهندسي راه و ساختمان، اخترشناسي، زمين‏شناسي، كالبدشناسي و هواشناسي استاد بود و اختراعات متعددي در هر رشته به انجام رساند. وي در يادداشت‏هاي روزانه خود، طرح‏هاي جالبي از زيردريايى، تانك جنگي، لباس غواصي، چترنجات، نيروي جاذبه، اختراع دوربين، اختراع رطوبت سنج و بالگرد و... كشيد كه از جمله كارهاي علمي و عملي اين هنرمند و دانشمند بود. داوينچي با اين‏كه فرزند قرون وسطي به شمار مي‏رفت، با اين حال، نوآوري و كارهاي جالبش، وي را در زمره پيش‏قدمان رنسانس قرار داده است. اختراعات و اكتشافات او به قدري زياد و متنوعند كه به راستي انسان را به حيرت مي‏اندازد. حتي گفته مي‏شود كه لئوناردو داوينچي در علم و هنر، از هم عصران خود، ده‏ها و گاهي صدها سال پيش افتاده بود و به جايى رسيد كه با مردم قرن بيستم، فاصله چنداني نداشت. داوينچي پس از سفر به چند شهر ايتاليا، در سال 1506م به فرانسه رفت و نقاش دربار لويى دوازدهم پادشاه اين كشور شد. وي با ميكل آنژ ديگر نقاش و مجسمه ساز مشهور هموطن خود معاصر بود و اين دو هنرمند نقش مهمي در تكوين هنر دوره رنسانس داشتند. داوينچي نقاشي بزرگ نيز، به شمار مي‏رود كه آثارش را با ديدي آينده‏نگر و ژرف به وجود مي‏آوَرْد. از داوينچي آثار بسياري برجاي مانده ولي اكثراً ناقص و نيمه‏تمامند زيرا وي با چنان شتابي در عرصه علوم و فنون جولان مي‏كرد كه فرصت تكميل آنها را نمي‏يافت. با اين حال از جمله تابلوهاي نقاشي او شام آخر و لبخند ژوكوند است كه مهم‏ترين و زيباترين اثر اوست. هم‏چنين ساختمان كليساي جامع ميلان، از برجسته‏ترين آثار معماري داوينچي است. لئوناردو داوينچي سرانجام در 2 مه 1519م در 67 سالگي درگذشت.