شیخ فریدالدین محمد بن ابراهیم نیشابوری مشهور به عطار، شاعر و عارف نام آور ایرانی در قرن ششم و آغاز قرن هفتم هجری است. وی در ابتدا شغل عطاری داشته و پس از تغییر حال، در سِلک صوفیان و عارفان درآمد. عاقبت پس از سفرهای متعدد، در زادگاه خود رحل اقامت افکند. عطار به حق از شاعران بزرگ متصوفه است که کلام ساده و گیرنده او با عشق و شوقی سوزان همراه میباشد. زبان نرم و گفتار دل انگیزش که از دلی سوخته و عاشق و شیدا بر میآید، حقایق عرفانی را به نحوی خاص در دلها جایگزین میسازد. غیر از دیوان مفصّل عطار، مثنویهای متعدد او مانند اسرارنامه، الهینامه، مصیبتنامه، خسرونامه، سیفصل و لسانالغیب و... مشهورند. معروفترین مثنویهای عطار، منطقالطیر نام دارد و کتاب تذکرة الاولیاء در بیان مقامات عرفا نیز از آثار مشهور منثور اوست.