آیت‌الله حسین غفاری یکی از روحانیون مبارز علیه رژیم پهلوی بود که در مسیر دفاع از آرمان‌های نهضت اسلامی و امام(ره)، شدیدترین شکنجه‌ها را در زندان‌های ساواک تحمل کرد و سرانجام نیز به درجه شهادت رسید.
آيت‌الله حسين غفاری در روستای دهخوارقان تبريز كه امروزه آذرشهر ناميده می‌شود، چشم به جهان گشود. پدرش كشاورزی زحمتكش بود. حسين در دوران كودكی پدرش را از دست داد و گرد يتيمی بر سيمای معصوم او نشست و به سبب فقر و مشكلات اقتصادی ناشی از بی‌پدری از ۶-۷ سالگی مجبور شد، هم‌پای برادر و خواهر برای تأمين هزينه‌های زندگی به كشاورزی و كارگری بپردازد. او به رغم مخالفت‌های عمویش با درس خواندن او، به مطالعه و تحصيل روی آورد كه در اين زمينه دایی مرحومش حجت‌الاسلام ميرزا حسن غفاری معروف به دهخوارقانی مشوق او بود. حسين مرحله مقدمات دروس حوزه را از حاج شيخ علی و ميرزا محمدحسن منطقی فراگرفت و رسائل و مكاسب شيخ انصاری را نزد دایی خود حجت‌الاسلام سيدمحسن ميرغفاری آغاز كرد و در تمام اين مدت تحصيل نصف روز را كار می‌كرد و نصف روز را به تحصيل علم و دانش می‌گذراند.
وی برای تكميل تحصيلات علمی‌اش در سن ۳۰ سالگی در شرايطی كه شهر قم رفته، به مركز مهم علمی پژوهشی و فقه اسلامی و شيعی تبديل می‌شد، به اين شهر مقدس مهاجرت و به مدت ۱۱ سال در اين شهر رحل اقامت افكند. از محضر آيات عظام فيض(ره)، حاج سيدمحمدتقی خوانساری(ره) و آيت‌الله‌العظمی بروجردی(ره) بهره‌مند شد و مدتی هم در دروس آيت‌الله حجت كوه كمره‌ای حاضر شد. آيت‌الله غفاری آثار علمی متعددی داشته‌اند كه از جمله آن، حاشيه مفصلی بر كتاب عروة‌الوثقی است كه البته بسياری از نوشته‌ها و آثار خطی و ادبی وی در جريان دستگيری توسط ساواک از بين رفته است.
شهید غهاری در دوران تحصيل با خانواده روحانی مجاهد و فرزانه آيت‌الله ميرزا علی مقدسی تبريزی از علمای بصير و آگاه دوران و صاحب هفته‌نامه «الدين و الحيات» آشنا می‌شود. اين آشنایی زمينه‌ساز ازدواج با دختر ميرزا علی مقدسی می‌شود. معاشرت آیت‌الله غفاری با گروه‌های مختلف اجتماعی همچون كارگران، كشاورزان، دانشجويان و حضورشان در ميان مردم را می‌توان از مهم‌ترين عوامل آگاهی‌های سياسی، اجتماعی و فرهنگی ايشان دانست. عمده‌ترين فعاليت‌های فرهنگی و اجتماعی ايشان در سال‌های قبل از ۱۳۴۱ در قالب تبليغ و ارشاد دينی و آگاه‌سازی مردم در نقاط مختلف كشور بود.
در سال ۱۳۴۲ در جريان نهضت عمومی علما، آيت‌الله غفاری نيز در مسجد الهادی(كه امامت آن‌را بر عهده داشت) سخنرانی‌هایی را عليه تصويب لايحه انجمن‌های ايالتی و ولايتی ايراد كرد و به همراه علمای تهران اعلاميه‌هایی را نيز امضا كرد كه در آن زمان چاپ و توزيع شد و همچنين به همراه ساير علمای تهران در تحريم انقلاب سفيد اعلاميه‌هایی را صادر كرد. شهید غفاری پس از وقايع مدرسه فيضيه قم و مدرسه طالبيه تبريز در فروردين سال ۱۳۴۲ سخرانی‌های شديداللحنی را در مسجد الهادی(ع) ايراد کرد كه به‌دنبال همين فعاليت‌ها در دی‌ماه ۱۳۴۳ دو روز پس از سخنرانی پرشور و افشاگرانه‌اش در مسجد خاتم‌الاوصيا(ص) توسط مأموران شهربانی دستگير و زندانی می‌شود. در زندان هم به فعاليت‌های علمی تبليغی خود ادامه می‌داد. سرانجام این روحانی جسور و بی‌باک بعد از سال‌ها تحمل زندان بر اثر فشار شکنجه در هفتم دی ۱۳۵۳ خورشیدی به شهادت رسید و در آرامگاه دارالسلام قم به خاک سپرده شد.