در جريان جنگ جهاني دوم، هنگامي كه منشور ملل متحد در دست تدوين بود، احترام به حقوق بشر و آزاديهاي سياسي مورد توجه نمايندگان كشورهاي مختلف جهان واقع شد. پس از چندي، سازمان ملل متحد تصميم گرفت كه اين حقوق، همه جا و براي همه ملتها قابل اجرا باشد. در ادامه، كميسيون حقوق بشر در ژانويه سال ۱۹۴۷م شروع به كار كرد و پس از مدتي مطالعه و بررسي در قوانين اساسي كشورها و بحث و گفتگو در كميسيونهاي مختلف، نتيجه مطالعات خود را به صورت لايحهاي به مجمع عمومي تقديم كرد. مجمع مزبور در دهم دسامبر ۱۹۴۸م (۱۹ آذر ۱۳۲۷ش) با ۴۸ رأي مثبت و ۸ رأي ممتنع، اعلاميه جهاني حقوق بشر را تصويب كرد و اين روز به عنوان روز جهاني حقوق بشر نامگذاري گرديد. اين اعلاميه، شامل يك مقدمه و سي ماده مي‌باشد و در ماده اول آن به برابري افراد بشر و حاكميت روح برادري در ميان آنها اشاره شده است. علي رغم تصويب اعلاميه جهاني حقوق بشر، واقعيت در عمل به گونهاي ديگر شكل گرفت. نگاهي گذرا به رويدادهاي سياسي و نظامي جهان پس از پايان جنگ دوم جهاني، تصويري از وقايع اسفبار را نشان ميدهد كه دقيقاً بيانگر فاصله زياد ميان اهداف و عملكرد جامعه بينالمللي در دفاع از حقوق بشر است. به علاوه بر خلاف تصور اوليه، شعارِ دفاع از حقوق بشر، عملاً به ابزاري در جهت اِعمال فشارهاي سياسي و اقتصاديِ دولتهاي غربي بر كشورهاي مستقل جهان براي پيشبرد منافع استعماري اين دولتها، مبدّل شده است. هم اكنون بسياري از كشورهاي جهان، با توجه به اين واقعيت تلخ و همچنين به دليل ناهمخواني برخي بندهاي اعلاميه حقوق بشر با اعتقادات، فرهنگ و رسوم آنان، خواستار تغيير در اين بندها و جلوگيري از استفاده ابزاري از اين اعلاميه هستند. به دنبال تصويب اعلاميه جهاني حقوق بشر در دهم دسامبر ۱۹۴۸م توسط مجمع عمومي سازمان ملل متحد و تأييد حقوق طبيعي و اجتماعي افراد بشر توسط اين سازمان بينالمللي، روز دهم دسامبر (برابر با ۱۹ آذر ۱۳۲۷ش) به عنوان روز جهاني حقوق بشر نام گذاري شده است.