شيخ ابوجعفر محمد بن الحسن طوسي معروف به شيخُ الطّائفه از ستارگان درخشان جهان اسلام در سال ۳۸۵ قمري در خراسان به دنيا آمد. در سال ۴۰۸ قمري يعني ۲۳ سالگي به بغداد كه مركز بزرگ علوم و فرهنگ اسلاميِ آن زمان بود مهاجرت نمود و تا پايان عمر در عراق ماند. وي مدت پنج سال ازمحضر درس شيخ مفيد مستفيض شد و ۲۳ سال هم از خدمت سيدمرتضي شاگرد ارزشمند شيخ مفيد بهرهمند گشت. شيخ طوسي پس از استادش سيد مرتضي، رياست علمي و فتوايى شيعه را بر عهده گرفت و به علت يك سلسله آشوبهاي به وجود آمده از سوي مخالفان، خانه و كتابخانهاش به تاراج رفت. شيخ كه خانه، كتابها و دستنوشتههاي خود را در بغداد از دست داده بود، به نجف اشرف مهاجرت كرد. او حوزهي علمي جديدي را در آنجا به وجود آورد و پايههاي استوار اين مركز بزرگ را بنا گذاشت به طوري كه پس از گذشت هزار سال از آن تاريخ، هنوز اصالت علمي خود را حفظ كرده و ديگر مراكز اسلامي را تغذيهي فرهنگي ميكند. شيخ طوسي فقه را با نگارش كتاب "المَبسوُط" وارد مرحلهاي جديد نمود، ولي دو اثر بسيار مهم ايشان با نام "تَهذيب" و "اِستِبصار" در كنار كتاب "كافي از كليني" و "من لايَحضُرُه الفَقيه از شيخ صدوق" كتب چهارگانهي حديث شيعه را تشكيل ميدهند. شمار آثار شيخ طوسي به بيش از ۵۰ جلد ميرسد كه التِبْيان في تفسير القرآن در ۱۰ جلد، تَلْخيصُ الشّافي، كتابُ الابْواب و... از آن جملهاند. گذشته از آثار گرانبها و ارزشمند علمي، دانشوران بزرگي در حوزهي درسي شيخ طوسي پرورش يافتند كه شمار آنان را افزون از سيصد دانشمند مجتهد نوشتهاند. شيخ طوسي سرانجام در محرم سال ۴۶۰ قمري در ۷۶ سالگي رخ در نقاب خاك كشيد و در نجف اشرف به خاك سپرده شد.