در پي ده ماه تبعيد ناپلئون بُناپارت در جزيره اِلب، وي در ۲۷ فوريه ۱۸۱۵م با هزار نفر از افسران و ژنرالهاي وفادار به خود از جزيره گريخت و در اول مارس ۱۸۱۵ به فرانسه بازگشت. بدين ترتيب با ورود ناپلئون به فرانسه، سلطنت صد روزه او نيز آغاز شد. در اين هنگام، ناپلئون براي مقابله با نيروهاي انگليس و پروس كه در بلژيك صفآرايى كرده بودند، حمله پيشگرانهاي به خطوط دفاعي آنها به عمل آورد ولي در اين نبرد كه در دشت واتِرلو در گرفت، در ۱۸ ژوئن ۱۸۱۵م از نيروهاي انگليس و پروس شكست خورد. پس از اين شكست، چون ناپلئون از تجهيز قوا براي ادامه نبرد نااميد شد به نفع پسرش از مقام سلطنت استعفا داد. ولي متحدين به تقاضاي او براي تفويض اين مقام به پسرش اعتنا نكردند و لويي هجدهم بار ديگر بر تخت امپراتوري فرانسه تكيه زد. ناپلئون اين بار به جزيره دور دست سنت هلن در جنوب اقيانوس اطلس تبعيد شد و شش سال بعد در سال ۱۸۲۱م در همانجا مرد.