آيت ‏اللَّه سيدمحمدباقر صدر در سال 1313 ش (1353 قمري) در كاظمين در خانواده‏اي فقير اما نابغه‏ پرور به دنيا آمد. پدرش فقيه بزرگوار سيدحيدر و مادرش دختر شيخ عبدالحسين آل ياسين و بانويي باتقوا بود. آيت‏اللَّه صدر در كودكي پدر را از دست داد و تحت كفالت برادرش، سيد اسماعيل، قرار گرفت. وي پس از فراگرفتن مقدمات و اصول نزد استادان آن زمان و برادرش، راهي نجف اشرف شد و قبل از 20 سالگي به مرحله اجتهاد نائل آمد. اين عالم جوان در سن 22 سالگي نخستين اثر علمي - تحقيقي خود را به نام "غايةُ الفكرِ في علمِ الاصولِ الفقه" را به جهان علم ارايه نمود و كتاب‏هاي فَلسفَتنا و اقتصادُنا كه پس از آن به رشته تحرير درآمدند سمبل قدرت نمايي ايدئولوژي اسلامي در برابر انديشه‏هاي وارداتي غرب بودند. آيت‏اللَّه صدر مسأله رهبري فكري را از مسأله رهبري سياسي جدا نمي‏دانست و همگام با فعاليت‏هاي فكري، به فعاليت‏هاي سياسي و رهبري سياسي جامعه نيز همت مي‏گماشت. از اين‏رو، وجودش خطري براي بعثيان به شمار مي‏آمد و همين امر باعث رنجش حاكمان بعثي عراق گرديد. آيت‏اللَّه صدر نقش ارزنده‏اي در حمايت از انقلاب اسلامي به رهبري امام خميني(ره) داشت و اين امر براي رژيم خونخوار عراق ناخوشايند بود. سرانجام حزب بعث عراق پس از دستگيري ايشان و نيز خواهر ارجمندش، سيده بنت الهُدي صدر، آنان را به طرزي فجيع به شهادت رساندند. شهادت اين مرد بزرگ و خواهر مكرمه‏اش پس از شكنجه‏هاي فراوان در زندان‏هاي رژيم بعثي عراق در روز 19 فروردين 1359 شمسي مصادف با 24 جمادي‏الاولي سال 1400 قمري در 47 سالگي واقع شد. بدن خونين و شكنجه ديده اين شهيدان به طور مخفيانه تحويل يكي از افراد خانواده صدر گرديد و اجساد مطهرشان بدون حضور ديگران به خاك سپرده شد.