آيت‏ اللَّه شيخ فضل اللَّه نوري در سال 1259 ق در تهران متولد شد. در جواني به همراه دايى و پدر زن خود حاج ميرزا حسين نوري، جهت تحصيل به نجف اشرف مهاجرت كرد. وي از شاگردان برجسته‏ي ميرزاي شيرازي بود. شيخ فضل اللَّه براي مقابله با استبداد، به همراه آيات عظام طباطبايى و بهبهاني در دوران مشروطيت، اين جنبش را رهبري مي‏كرد. وي در مهاجرت كُبري شركت داشت و در تهيه، تنظيم و تدوين قانون اساسي و متمم آن سهيم بود، به طوري كه اصل دوم متمم به ابتكار او تهيه شد. يكي از اصول پيشنهادي شيخ فضل اللَّه، حضور پنج عالم مجتهد در مجلس بود تا قوانين ضد اسلامي به تصويب نمايندگان نرسد. او در جمادي الاولي سال 1325 تصميم گرفت يك كانون تبليغاتي عليه مشروطه‏ي غير مشروعه ايجاد كند. اقدامات تبليغي شيخ با مخالفت مجلسيان مواجه شد و شيخ فضل‏اللَّه در حضرت عبدالعظيم تحصن اختيار كرد. شيخ فضل اللَّه سرانجام در 12 رجب سال 1327 از جانب فاتحين دستگير و عصر 13 رجب پس از يك محاكمه‏ي كوتاه به مجازات مرگ محكوم شد. شيخ فضل اللَّه نوري سرانجام در سيزدهم رجب همان سال در ميدان توپخانه‏ي تهران و در حضور هزاران نفر از مردم به دار آويخته شد. اكثريت كساني كه آن روز در پايين دارِ شيخِ شهيد جهت قتلِ او خوشحالي مي‏كردند، همان‏هايى بودند كه در ماه‏هاي قبل در استقبالِ آن عالمِ مجاهد در بازگشت از تَحصُّن، حضور داشتند. شيخ فضل اللَّه نوري كه خود در ابتدا از حاميان اصلي مشروطه بود، به محض اين كه خطر انحراف اين نهضت را تشخيص داد، خواهان مشروطه‏ي مشروعه شد و اين چنين مرگبار پاسخ خود را دريافت كرد. مقبره‏ي ايشان در صحن حرم مطهر حضرت معصومه(س) واقع شده است.