دو مطالعه جدید بر روی نشانگرهای زیستی کلیدی انجام شده که می‌تواند به شناسایی نقطه عفونت اولیه و کسانی که بیشتر در معرض خطر ابتلاء به کووید طولانی هستند، کمک کند.
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیواطلس، مطالعات جدید پژوهشگران آمریکایی نشان می‌دهد ترکیبی از نشانگرهای زیستی ایمنی و آشکار کننده علائم حاد را می‌توان برای پیش بینی احتمال ابتلای طولانی مدت به کووید در افراد مختلف مورد استفاده و توجه قرار داد.
بر همین اساس بین ۱۰ تا ۷۰ درصد موارد کووید -۱۹ علائم پایداری را در بیماران ایجاد می‌کنند که هفته‌ها یا حتی ماه‌ها پس از یک عفونت حاد اولیه به طول می‌انجامد و در بدن مبتلایان ماندگار می‌شود. این بیماری که عواقب حاد پس از کرونا یا PASC نامیده می‌شود، به طور غیررسمی به عنوان کووید طولانی شناخته می‌شود و اغلب شامل علائمی مانند خستگی، تنگی نفس و مه مغزی (احساس خستگی و گیجی) است.
در حال حاضر این که کدام یک از بیماران مبتلا به کووید حاد، علائم طولانی مدت را تجربه خواهند کرد، یک معما است. هرچه دوره اولیه ابتلاء به کووید -۱۹ شدیدتر باشد، احتمال ابتلای طولانی مدت آن فرد به کووید -۱۹ بیشتر است، اما این یکی از معدود نکاتی است که پزشکان در حال حاضر برای ارزیابی احتمال ابتلای بیمار به این بیماری مزمن مدنظر دارند.
بررسی طولانی مدت شرایط و نمونه‌های خونی ۳۰۰ بیمار کرونایی در آمریکا برای ماه‌های متمادی منجر به شناسایی برخی نشانه‌ها شد که می‌توان آنها را در طول بیماری اولیه اندازه‌گیری کرد و با کووید طولانی بعدی هم مرتبط بود. از جمله این نشانه‌ها می‌توان به تداوم حضور بالای آنتی بادی‌ها در بدن تا شش ماه بعد از ظهور عفونت اولیه و افزایش فعالیت ویروس عفونی اپشتین بار (EBV) در خون بیماران کرونایی اشاره کرد.
عفونت EBV نیز با مولتیپل اسکلروزیس (نوعی بیماری پیش رونده و تحلیل برنده غلاف میلین سلول‌های عصبی در سیستم عصبی مرکزی) مرتبط بوده و معمولاً با سندرم خستگی مزمن همراه است. افزایش سطح خون در طول عفونت COVID-۱۹ می‌تواند با ناهنجاری‌های سیستم ایمنی مرتبط باشد که برخی از محققان آن را در ارتباط با کرونای طولانی مدت دانسته‌اند.