ابوريحان بيروني از برجسته ترين دانشمندان سراسر اعصار بشري و از بزرگترين دانشمندان ايراني عهد اسلامي، در سال ۳۶۲ ق در شهر بيرون واقع در جمهوري ازبكستان امروزي به دنيا آمد. ۲۵ سال نخست عمر خود را در خوارزم گذراند و علوم مختلف را آموخت. سپس به بخارا، پايتخت سامانيان رفت و در آنجا، از حمايت معنوي امير منصور بن نوح ساماني برخوردار گرديد. در اين دوره، ابوريحان با ابن سينا مكاتبات علمي داشته است. ابوريحان در زمان حكومت سلطان محمود غزنوي به دربار راه پيدا كرد و در سفرهاي جنگي محمود به هندوستان و مسافرتهاي ممتد او به آن ديار، همراه وي بود. او در ضمن اين سفرها بود كه با دانشمندان آن سامان آشنا شد و علاوه بر فراگيري زبان سانسكريت، علوم و عقايد هندوان نيز آگاهي يافت و كتاب مالَلهِند را نگاشت. آثار ابوريحان بيروني، محدود به مرزهاي تخصصي رشتههاي دانش بشري در آن روزگار نگرديده، بلكه با انديشه وسيع خود، همه ابعاد معرفت را در برگرفته است. اگر دانشهاي نقلي را كنار بگذاريم، وي در معارف عقلي، خصوصاً در شعب علوم اثباتي و انساني، صاحب نظر و موثر است. بيروني نويسنده پركاري بود كه تا بيش از يكصد و شصت اثر از خود بر جاي گذاشت. اين كتب در فنون گوناگون از قبيل رياضي، نجوم، جغرافيا، فيزيك، مكانيك، طبيعي، گياهشناسي، طب، ادبيات، تاريخ، دين و فلسفه به رشته تحرير درآمدهاند. وي سرانجام در ۲ رجب سال ۴۴۰ق در ۷۸ سالگي در غزنين درگذشت. در جمهوري اسلامي ايران، ۱۳شهريور، به پاسداشت مقام علمي آن يگانه روزگار، به نام ابوريحان بيروني مزين شدهاست.