علامه شيخ عبدالحسين اميني در سال ۱۲۸۱ش (۱۳۲۰ق) در سراب زاده شد. پس از فراگيري مقدمات علوم حوزوي در تبريز، راهي نجف اشرف شد و از محضر آيات عظام سيدابوتراب خوانساري و سيدمحمد فيروزآبادي فيض برد. ايشان در دوران جواني به كسب درجه اجتهاد نائل آمد و اين اجازه با تأييد و دستخط مراجع بزرگوار و آيات عظام سيدابوالحسن اصفهاني، ميرزاي ناييني، حاج شيخ عبدالكريم حائري يزدي و شيخ محمدحسين كمپاني اصفهاني همراه بود. وي پس از تكميل تحصيلات، به تأليف كتاب روي آورد و در ابتدا كتاب شهداءالفضيله، شرح حالي از ۱۳۰ تن از علماي دين را به رشته تحرير در آورد و پس از آن خود را براي نگارش كتاب عظيم الغدير مهيا ساخت. اين كتاب بزرگترين و ارزشمندترين اثر علامه اميني است. ايشان بيشتر اوقات خود را صرف تحقيق و نگارش اين كتاب گرانسنگ نمود و خود آن بزرگوار در اينباره ميگويد: "هرگاه پشت ميز مينشستم كه الغدير را بنويسم مثل اينكه حضرت علي(ع) را در كنار ميز ميديدم كه مطالب را به من ديكته ميفرمود". علامه اميني براي يافتن مدارك معتبر درباره حديث غدير و ساير مطالب مربوط به اهلبيت(ع)، بارها به كشورهاي مختلف سفر كرد و دههزار كتاب را مطالعه نمود. اين عالمِ محقق همچنين كتابخانهاي با ۴۲ هزار كتاب در نجف اشرف با نام كتابخانه اميرالمؤمنين(ع) تاسيس كرد و به همراه جمعي از ياران و با نسخهبرداري از كتب ناياب و منحصر به فردِ اسلامي، گنجينه نفيسي از آثار مذهبي را جمعآوري نمود. سرانجام علامه اميني، اين عالم رباني و رضواني در دوازدهم تيرماه ۱۳۴۹ ش برابر با ۲۸ ربيعالثاني ۱۳۹۰ ق در هفتاد سالگي بدرود حيات گفت و در كتابخانهاش به خاك سپرده شد.