ابومنصور حَسن بن سديد الدين يوسف بن زين الدين علي بن مطهّر حلي، ملقب به آيت اللَّه، جمال الدين و فاضل و معروف به علامه و نيز علامَةُ الدَّهر، در شب 29 رمضان سال 648 ق از خانداني پاك‏سرشت در شهر حله در عراق به دنيا آمد. پس از فراگيري مقدمات، به محضر عالمان بزرگواري همچون محقق حلي، خواجه نصيرالدين طوسي، كاتبي قزويني و سيد بن طاووس و... راه يافت و به مدارج عالي علمي رسيد. وي پس از درگذشت محقق حلي، در حالي مرجعيت مسلمانان را به عهده گرفت كه تنها 28 سال از عمر شريف او مي‏گذشت و اين امر حاكي از نبوغ و شخصيت والاي اوست كه در اين سنين، تمام دانش‏ها و فضايل اخلاقي و كرامت‏هاي معنوي را كسب كرده و به مقام شامخ مرجعيت نايل گشته بود. مورخان، عصر علامه‏ي حلي را دوره‏ي توسعه‏ي فقه شيعه و پيشرفت دانش در سراسر جهان اسلام دانسته‏اند. زيرا وي اُلجايتو فرمانرواي مغولي را به پذيرش مذهب تشيع تشويق كرد كه اين امر در رواج مذهب تشيع بسيار موثر بود. علامه حلي براي نشر علوم اسلامي، تلاش خستگي‏ناپذيري انجام داد. او نخستين فقيهي بود كه رياضيات را واردِ فقه نمود و فقه استدلالي را تكامل بخشيد. كشفُ المَقال في احوالِ الرِّجال، تبصِرَةُالمُتعَلِّمين، تَذكِرَةُالفُقهاء، الاَسرار و ده‏ها كتاب ارزشمند ديگر از آثار وي مي‏باشد. علامه حلي در 21 محرم سال 726 ق در 78 سالگي بدرود حيات گفت و در نجف اشرف مدفون شد.