جام جم آنلاين: «هيچ تيمي در دنيا مثل ايران تمرين نكرده است. اين بار حق ماست كه قهرمان جهان شويم. اميدوارم اتفاق غيرمنتظره‌اي رخ ندهد تا بتوانيم حق خودمان را از تكواندوي جهان در خاك كره بگيريم».
اينها آخرين جملات رضا مهماندوست، سرمربي تيم ملي تكواندوي ايران پيش از شروع بيستمين دوره رقابت‌هاي قهرماني جهان در گوانگجوي كره جنوبي بود كه از انگيزه‌هاي بالاي وي براي شكستن طلسم قهرماني در رقابت‌هاي جهاني حكايت مي‌كرد، انگيزه‌هايي كه به شاگردانش هم سرايت كرد تا اين موج مثبت سرآغازي باشد براي يك اتفاق، اتفاقي كه بدون ترديد همه جهانيان را شاد كرد.
تشويق تكواندوكاران كشورمان هنگام مبارزه با نمايندگان ميزبان از سوي اعضاي تيم‌هاي اروپايي بيانگر اين موضوع بود كه همه تكواندوكاران دنيا به دنبال اين بودند تا به هر شكل ممكن به تاج و تخت هميشگي چشم‌بادامي‌ها در اين رشته پايان دهند كه در عمل اين مهم روي داد تا بالاخره انتظارها براي گرفتن عنوان قهرماني از كره‌اي‌ها به سرآيد.
شايد روزي كه سرمربي سختگير تيم ملي تكواندوي كشورمان اين جملات را بر زبان مي‌آورد، خيلي‌ها در دل به وي خرده گرفتند كه چرا اين ادعا را مطرح كرده است. همواره در سال‌هاي اخير تلاش‌هاي زيادي را از سوي كشورهايي مثل اسپانيا، تركيه، آذربايجان و حتي روسيه در كنار ايران شاهد بوده‌ايم تا به نوعي عنوان هميشگي قهرماني جهان را از مشت تكواندوكاران كره خارج كنند كه البته اين تلاش‌ها يا بي‌ثمر مي‌ماند يا اگر هم در حال نتيجه دادن بود با نفوذ همه‌جانبه كره‌اي‌ها در فدراسيون جهاني به نتيجه نمي‌رسيد. اما اين بار به نظر مي‌رسيد شرايط مهياتر از هر زمان ديگري بوده است تا ايران به سلطه كره‌اي‌ها خاتمه بدهد.نگاهي به آنچه در 2 سال اخير در تكواندوي ايران روي داده است باورها را نسبت به اين موضوع كه مهماندوست و همكارانش از قبل با حساب و كتاب‌هايي كه داشته‌اند نداي قهرماني سر داده بودند، بيشتر مي‌كند. در 5/1 سال گذشته ايران ضربات جبران‌ناپذيري به تكواندوي كره‌جنوبي وارد كرده بود و با قهرماني‌هاي متعدد خود ضمن ايجاد هراس در دل چشم‌بادامي‌ها، اين باور را ايجاد كرد كه مي‌توان كره جنوبي را با وجود اين كه مهد تكواندوي جهان است از قله قهرماني به پايين كشيد.
شروع يك قهرماني
از 2 سال پيش كه تيم ملي تكواندوي ايران در رقابت‌هاي قهرماني جهان دانمارك روي سكوي نايب قهرماني ايستاد، اين باور شكل گرفت كه مي‌توان كره را كنار زد و بر قله قهرماني ايستاد. حتي زماني كه اعلام شد ميزبان رقابت‌هاي جهاني سال 2011، شهر گوانگجوي كره جنوبي است كه به ادعاي چشم‌بادامي‌ها خاستگاه اصلي تكواندو به حساب مي‌آيد هم در برنامه‌هاي تيم ملي ايران خللي ايجاد نشد. مسوولان فدارسيون و كادر فني تيم ملي به اين باور رسيده بودند كه ديگر وقت پايان دادن به زدوبند‌هاي پشت پرده كره‌اي‌ها بويژه در رابطه با مباحث داوري است. حتي در مسابقات جهاني دانمارك كه باقري‌معتمد تنها چهره طلايي ايران لقب گرفت، ناداوري‌ها يك طلاي مسلم را از رضا نادريان گرفت تا اين جوان تكواندوكار كشورمان به مدال نقره قناعت كند. از همان‌جا بود كه مهماندوست برنامه‌هاي خود را براي قهرماني در دوره بعد پي‌ريزي كرد و با توجه به اين كه هوگوهاي ورزشكاران الكترونيكي شده بودند، وي با اطمينان از كنار زدن كره سخن به ميان مي‌آورد. مسابقات قهرماني آسيا در قزاقستان آزمون خوبي براي تيم ايران بود تا براي رسيدن به هدفش گام محكمي بردارد. تيم ملي در اين رقابت‌ها با اقتدار كامل و با كسب 4مدال طلا كه توسط حسين تاجيك، مسعود حجي‌زواره، محمد باقري‌معتمد و فرزاد عبداللهي به دست آمد در كنار تك نقره يوسف كرمي و برنز رضا نادريان، جام قهرماني در آسيا را به خود اختصاص داد تا با 17 امتياز اختلاف نسبت به كره جنوبي روي سكوي نخست بايستد. در واقع اين نخستين ضربه كاري به كره‌اي‌ها بود. جام جهاني چين دومين ميدان بزرگ براي ايران بعد از مسابقه‌هاي جهاني دانمارك به حساب مي‌آمد تا شايستگي‌هاي خود را به اثبات برساند كه در اين ميدان هم تيم كشورمان عنوان قهرماني را به دست آورد. تكواندوي ايران اين بار البته در فينال تيم اسپانيا را پيش‌روي خود مي‌ديد كه با غلبه بر اين تيم بزرگ اروپايي به مقام نخست دست يافت تا هراس كره‌اي‌ها از ايران بيشتر شود.
نكته: نگاهي به آنچه در 2 سال اخير در تكواندوي ايران روي داده است، باورها را نسبت به اين موضوع كه مهماندوست و همكارانش از قبل با حساب و كتاب نداي قهرماني سر داده بودند، بيشتر مي‌كند
در بازي‌هاي آسايي گوانگجو هم كه رده‌بندي تيمي در آن به صورت رسمي انجام نمي‌شود، تيم كشورمان با 3 مدال طلاي عليرضا نصرآزاداني، محمد باقري‌معتمد و يوسف كرمي و مدال برنز فرزاد عبداللهي به مقام قهرماني دست يافت. اين در حالي بود كه كره‌اي‌ها 2 مدال طلا و 3 نقره به دست آوردند.از اين پس بود كه كره‌اي‌ها به فكر فرو رفتند تا دست‌كم در خاك كشورشان عنوان هميشگي قهرماني جهان را از دست ندهند و براي همين هر چه به زمان مسابقه‌هاي گوانگجو نزديك‌تر مي‌شديم، شايعاتي نظير حذف هوگوهاي الكترونيكي بيشتر از قبل به گوش مي‌رسيد تا نگراني‌هايي را نسبت به نفود كره‌اي‌ها در داوري رقابت‌ها به وجود آورد كه خوشبختانه در عمل چنين نشد و كشورهاي ديگر به اين خواسته ميزبان تن ندادند تا مسابقات جهاني با دلهره براي ميزبان شروع شود؛ دلهره‌اي كه حتي با وجود حذف ياسين اكبر نتاج نخستين مبارز ايراني در اين تورنمنت كم نشد و با حذف متوالي 3 نماينده ميزبان، بيشتر از قبل شد و سرانجام هم آنچه بايد رخ مي‌داد به وقوع پيوست تا ايران به تنها تيمي در تاريخ تبديل شود كه به حكومت كره‌جنوبي در تكواندوي جهان پايان داده است.
يك نسل طلايي
اگر نسل كنوني تكواندوي ايران را نسلي طلايي بناميم يا آن را بهترين نسل تمام ادوار تكواندوي ايران بدانيم، چندان به بيراهه نرفته‌ايم. در اكثر اوزان تيم ملي بازيكناني وجود دارند كه در رنكينگ جهاني رتبه اول را به خود اختصاص داده‌اند و در رقابت‌هاي اخير جهاني نيز با همين عنوان وارد شياپ چانگ شدند. ميانگين سني تيم ملي نيز به گونه‌اي است كه نه تنها براي المپيك لندن كه براي دوره بعدي رقابت‌هاي قهرماني جهان هم مي‌توان روي بسياري از نفرات كنوني تيم ملي حساب باز كرد.
البته كارخانه بازيكن‌ساز تكواندوي ايران به گونه‌اي عمل كرده كه همواره انتظار ظهور يك پديده تازه براي تيم ملي وجود دارد و به همين خاطر است كه رضا مهماندوست سرمربي تيم كشورمان بعد از اتمام هر تورنمنت تاكيد مي‌كند هيچ قهرمان جهاني هم در وزن خودش از جايگاه تثبيت‌شده‌اي برخوردار نيست و هر تكواندوكاري كه مي‌خواهد همچنان هوگوي تيم كشورمان را بر تن كند، بايد در رقابت‌هاي انتخابي تيم ملي حاضر شود. با اين حال نمي‌توان از برخي ضعف‌ها نيز چشم پوشيد و نسبت به مسائلي نگران نبود. اين كه نسل كنوني تكواندوي كشورمان چه پشتوانه‌اي دارند و آيا نفرات ذخيره آنان از سطحي برابر يا دست‌كم نزديك به آنها برخوردارند، موضوع مبهمي به نظر مي‌آيد.
براي مثال يوسف كرمي در وزن هفتم تقريبا بدون جانشين مانده است و با توجه به شرايط سني كه دارد، بايد فكري براي اين وزن كرد. شايد فرزاد عبداللهي با رفتن به يك وزن بالاتر جانشين خوبي براي كرمي به حساب آيد كه در اين صورت حجي‌زواره بايد در وزن ششم جاي عبداللهي را بگيرد كه البته بايد ديد آنان خواهند توانست در اوزان جديد موفقيت‌هاي خويش را تداوم بخشند يا خير؟
در رقابت‌هاي جهاني اخير گوانگجو، ميثم باقري در وزن اول برنز دوره قبل خود را تكرار كرد كه مي‌توان گفت پيشرفت زيادي در اين وزن حاصل نيامده است يا اين كه در وزن دوم با حذف ياسين اكبر نتاج ثابت شده كه با رفتن بهزاد خداداد ديگر نتوانستيم در اين وزن به توفيقي دست يابيم. در وزن سوم هم رضا نادريان مطابق انتظارها پرنوسان ظاهر شد و به نظر مي‌رسد كه مربيان تيم ملي بايد به گزينه ديگري ميدان بدهند، چرا كه نادريان غير از نقره دوره قبل مسابقات جهاني ديگر نتوانسته انتظارات را برآورده كند و حتي مدال برنز او در آوردگاه آسيايي هم چندان مورد توجه واقع نشد.تكواندو كه حالا پرچمدار ورزش‌هاي رزمي ايران به حساب مي‌آيد و در المپيك نيز روي مدال‌آوري آن حساب ويژه‌اي باز شده است، تا چندي ديگر بايد در مسابقات گزينشي المپيك در آذربايجان شركت كند كه البته به نظر مي‌رسد براي كسب سهميه مشكل چنداني وجود نداشته باشد. اما آنچه از اين پس سخت‌تر و دشوارتر از قبل است، حفظ عنوان قهرماني مردان جهان و تقويت تيم ملي در اوزاني است كه نياز به بازنگري دارد.