حسين ابن عبداللَّه بن سينا ملقب به شَرفُ المُلك و معروف به شيخ الرئيس، ابن سينا و حَجَّةُالحَق ،از بزرگترين اطباي نامي و اعاظم فلاسفه و حكماي اسلاميِ اوايل قرن پنجم هجري است. وي در سوم صفر سال ۳۷۰ ق در بلخ به دنيا آمد. قبل از ده سالگي قرآن را حفظ كرد و در اندك زماني، ادبيات، علوم ديني، حساب، هندسه، منطق، جبر، هيئت و علوم عقلي و نقلي را فرا گرفت و قبل از ۲۰ سالگي بر تمام معلّمين و اساتيد خود برتري يافت. مهارت فوق العادهي ابن سينا در طب و معالجات شگفتآوري كه از وي ذكر شده، بسيار تعجب برانگيز است. ابن سينا، عليرغم زندگاني ناآرام و پرحادثهي خود، انديشمند و نويسندهاي پركار بوده است. آنچه از نوشتههاي خُرد و كلانِ وي بر جاي مانده است، نمايندهي ذهني فعال و پوياست كه گويى در هر شرايطي، حتي در سختترين و توان فرساترينِ آنها، از فعاليت و خلاقيت باز نميايستاده است. از ابنسينا بيش از يكصد و سي اثر علمي در موضوعات مختلف از قبيل فلسفه، عرفان، الهيات، منطق، طب، ادبيات و... بر جاي مانده است كه اشارات، قانون، الحاصِلُ و المَحصول، شِفا، عُيونُ الحِكمه، و دهها كتاب ديگر از آن جمله است. ابن سينا در اواخر عمر به سبب اختلافي كه با سلطان وقت پيدا كرد، مدتي فراري بود، هرچند قبل از آن روزگاري به وزارت نيز رسيده بود. وفات وي در سال ۴۲۸ قمري به بيماري قولنج كه خود در معالجهي آن مهارت فراوان داشته، در ۵۸ سالگي، روي داد. مقبرهي ابن سينا در همدان در ميداني به همين نام واقع است.