محققان "دانشگاه ملی استرالیا" در مطالعه اخیرشان موفق به کشف گازی مرموز در نزدیکی مرکز کهکشان راه شیری شدند.

به گزارش ایسنا و به نقل از تک اکسپلوریست، گرچه دانشمندان موفق به کشف این گاز شده‌اند اما علت اینکه این گاز چگونه منتشر شده است همچنان برایشان یک معما است.

اخیراً تیمی بین المللی از دانشمندان یک گاز متراکم و سرد را که از مرکز راه شیری مانند گلوله به بیرون رها می‌شد را کشف کردند.

پروفسور "نائومی مک کلور-گریفیتس"(Naomi McClure-Griffiths) از دانشگاه ملی استرالیا(ANU) گفت: کهکشان‌ها در بیرون راندن مواد از خودشان مهارت دارند. وقتی کهکشان‌ها جرم زیادی را به بیرون می‌رانند، مقداری از مواد موجود در شکل گیری ستاره‌ها را از دست می‌دهند و اگر مقدار خاصی از این مواد را از دست بدهند، این کهکشان دیگر نمی‌تواند ستاره تشکیل دهد. بنابراین دیدن این پدیده های جالب زمانی که کهکشان راه شیری ساختار گازی تشکیل ستاره خود را از دست می‌دهد هیجان انگیز است و این باعث می‌شود به این موضوع فکر کنید که در آینده چه اتفاقی رخ خواهد داد.

وی گفت: باد در مرکز کهکشان راه شیری که با نام "حباب‌های فِرمی"(Fermi Bubbles) شناخته می‌شود از زمان کشفش در یک دهه پیش تاکنون موضوع بحث بسیاری از مقالات بوده است. در پدیده حباب‌های فرمی، دو گوی غول پیکر با گاز داغ و پرتوهای کیهانی پر می‌شوند. ما مشاهده کردیم که نه تنها گاز داغ از مرکز کهکشان ما می‌آید بلکه گازی که می‌آید بسیار سرد و بسیار متراکم است. این گاز سرد بسیار سنگین است، بنابراین با سرعت کمتری می‌چرخد.

اخترشناسان بر این باورند که سیاه چاله‌های کلان جرم تقریباً در همه کهکشان‌های عظیم، حتی کهکشان راه شیری ما قرار دارند. اما این نکته که آیا این سیاهچاله گاز را بیرون رانده است یا هزاران ستاره عظیم آن را در مرکز کهکشان شیری منفجر کرده‌اند همچنان مبهم است.

دکتر "انریکو دی تئودورو"(Enrico Di Teodoro) یکی از محققان این مطالعه از دانشگاه جانز هاپکینز گفت: ما نمی‌دانیم سیاه چاله یا پدیده تشکیل ستاره چگونه می‌تواند سبب ایجاد این پدیده شود. ما هنوز به دنبال شواهد بیشتری هستیم، اما هرچه اطلاعات بیشتری در مورد آن پیدا کنیم موضوع پیچیده تر می‌شود. ما می‌بینیم که این نوع فرآیندها در سایر کهکشان‌ها نیز اتفاق می‌افتد اما با توجه به افزایش تعداد کهکشان‌های خارجی، تعداد سیاهچاله‌های کلان جرم بسیار بیشتر خواهد شد و به همان میزان فعالیت تشکیل ستاره‌ها نیز بیشتر خواهد شد و در نتیجه خروج مواد از کهکشان آسان‌تر می‌شود و این کهکشان‌ها چنان از ما دور هستند که ما نمی‌توانیم جزئیات زیادی را درباره آنها بدانیم.کهکشان ما تقریباً مانند آزمایشگاهی است که می‌توانیم با دیدن مواردی در آن پی ببریم که عملکرد کهکشان‌ها چگونه است.