اعتراض مسلمانان جهان به هتك حرمت رژيم بعث عراق به عتبات عاليات (1370 ش)

پس از آن كه مردم مسلمان عراق از جنايات بي‏اندازه رژيم حاكم بر عراق به ستوه آمده و دست به قيام فراگير زدند، به دستور صدام حسين، ديكتاتور وقت عراق، علاوه بر كشتار وسيع و بي‏رحمانه مردم، اماكن مقدسه و عتبات عاليات در اين كشور مورد هتك حرمت قرار گرفتند. اين عمل رژيم بعث، احساسات مسلمانان و به ويژه شيعيان جهان را برانگيخت و طي راهپيمايي‏هاي متعدد اعتراض‏آميز، آن را به شدت محكوم كردند. اين بي‏حرمتي در حالي صورت گرفت كه مردم عراق تا پيروزي فاصله چنداني نداشتند. در اين زمان، آمريكا و متحدانش به كمك صدام شتافته و براي كشتار و سركوب مردم، انواع كمك‏ها را در اختيار رژيم بعث قرار دادند. با پناه گرفتن مردم در حرم ائمه معصومين، اين اماكن شريف توسط ارتش بعث مورد هجوم قرار گرفت و دشمن با احساس غرور دروغين، ژست پيروزي گرفت. در ايران به اين مناسبت، از طرف رهبر معظم انقلاب اسلامي، دوم خرداد 1370، عزاي عمومي اعلام گرديد. بعد از سرنگوني رژيم بعث در فروردين 1382، گورهاي جمعي فراواني از مردم عراق كه به دست صداميان به شهادت رسيده بودند، كشف شد و ابعاد جنايات صدام در اين واقعه بيش از پيش آشكار گشت.

وفات سيدمحمد شيرازی؛ سلطان‌‌‌‌‌‌‌ الواعظين (1391ق)

وى فرزند ارجمند حاج سيدعلى‏اكبر (اشرف‌‌‌‌‌‌‌الواعظين) معروف به اكبرشاه مى‏باشد که در ماه ذى‏القعدةالحرام سال ۱۳۱۴ق در تهران متولد شده و در حجر والد ماجد تربيت كامل يافته و مقدمات اوليه را در مدرسه پامنار تهران خوانده و در سال ۱۳۲۶ق با والد مبرورش مشرف به عتبات عاليات شده و طي مدت دو سال در كربلا توقف و تحصيلات سطوح متوسطه را در نزد مرحوم فاضل مرندى و شهرستانى خاتمه داده است. سيدمحمد شيرازي در خدمت پدر به كرمانشاه مراجعت و به وظائف تبليغاتى از طريق منبر مشغول گرديده و براى تكميل علم و كمال و انجام وظائف و افاضه و استفاضه مسافرت‌‌‌‌‌‌‌هاى بسيارى به بلاد اسلامى عراق و سوريه و فلسطين و اردن و مصر و هندوستان نموده و با طوائف بسيارى از يهود و نصارى و هنود و منحرفين از دين از قبيل بهائي‌‌‌‌‌‌‌ها و قادياني‌‌‌‌‌‌‌ها مناظرات دينى و مذهبى نموده كه مهم‏ترين آن‏ها دو مناظره‏ بزرگ وى در ۱۳۴۵ق است، يكى با برهمائيان در حضور قائد بزرگ هند گاندى در دهلى، و ديگرى با دو عالم بزرگ سنت و جماعت حافظ محمد رسيد و شيخ عبدالسلام در مدت ده شب و هر شب هشت ساعت، در شهر پيشاور پنجاب. جريان مناظره‏هاى سلطان‌‌‌‌‌‌‌الواعظين در تمام جرايد آن زمان هند درج گرديد. از آثار سيدمحمد شيرازي؛ «شب‏هاى پيشاور» در يك‏هزار و پنجاه صفحه (حاوي گزارش مجلس مناظره‏اش در پيشاور)؛ «صد مقاله سلطانى»؛ «رديه بر يهود و نصارا»؛ «گروه رستگاران يا فرقه‏ ناجيه» (در دو مجلد) را مي‏توان نام برد. سلطان‏الواعظين در بيست و هشتم رمضان‏المبارک سال ۱۳۹۱ هجري قمري در تهران وفات نموده و جنازه‏اش با تجليل فراوان به شهر مقدس قم و با تشييع آبرومندى كه از طرف آيت‏الله العظمى مرعشى نجفى (رحمةالله‏عليه) از آن واعظ شهير به‏عمل آمد در مقبره ابوحسين مدفون گرديد. زمان درگذشت سلطان‏الواعظين بنا به روايتي ديگر، بيستم شعبان‏المعظم ۱۳۹۱ق اعلام گرديده است. نقل است که پس از فوت سلطان‏الواعظين؛ حجت‏الاسلام والمسلمين حائرى تهرانى، مرحوم ثقة‏الاسلام حاج سيدجواد سه‏دهى را كه از منبري‌‌‌‌‌‌‌هاى برجسته تهران بوده در خواب مى‏بيند كه در باغ بسيار بزرگى با وضع بسيار خوشى است، مى‏پرسد: آقاى سه‏دهى چطورى؟ مى‏گويد: بسيار خوبم و از وقتى كه آقاى سلطان‏الواعظين آمده است به هركدام از ما يك درجه داده‏اند.

درگذشت "ويكتور هوگو" شاعر و نويسنده مشهور فرانسوي (1885م)

ويكتور هوگو، درخشان‏ترين شخصيت ادبي فرانسه در قرن نوزدهم، در 26 فوريه 1802م در شهر بزانسون فرانسه به دنيا آمد. وي در ابتدا وارد عرصه ادبيات گرديد و پس از مطالعه آثار بزرگان، مقام ادبي مهمي به دست آورد. وي در 25 سالگي به عضويت آكادمي فرانسه پذيرفته شد و هم‏زمان به عنوان نماينده به پارلمان فرانسه راه يافت. هوگو در زمان حكومت ناپلئون سوم، به دليل مخالفت با سياست‏هاي مستبدانه وي از صحنه سياست دور افتاد و نزديك به 19 سال در تبعيد به سر برد. در همين دوران بود كه ويكتور هوگو، رمان‏هاي ماندگار خود را خلق كرد. هوگو را مي‏توان مروج و پيشاهنگ مكتب رمانتيسم در اين دوره دانست چرا كه اين مكتب به وسيله او به اوج شكوفايى و رشد رسيد. براساس مكتب رمانتيسم، قواعد و سنت‏هاي كلاسيك، مانع درك طبيعت، لذت بردن از آن و بيان آن بود. اين مكتب به برتري احساسات و تخيل بر عقل باور داشت و معتقد بود كه هنرمند بايد بدون هيچ قيدي به بيان احساسات خود بپردازد. هوگو، طرفدار آزادي در هنر بود. وي در اشعار خود از موضوعات مختلفي سخن رانده و از همه صورت‏ها و اشكال هنري بهره گرفته است؛ از سروده‏هاي حماسي تا هجوگويى و مرثيه. در اشعار او، مضاميني چون تضاد نيكي و بدي، وجدان و بي‏وجداني و روشنايى و تاريكي مدنظر قرار گرفته است. ويكتور هوگو محبوب‏ترين نويسندگان زمان خود به شمار مي‏آمد. اين محبوبيت تاحدي به سبب تبعيد وي كه رنگي افسانه‏اي به خود گرفته بود و به سبب وضع سياسي زمان بود كه او را مظهر حكومت تازه معرفي مي‏كرد، مربوط مي‏شد. هم‏چنين به سبب حساسيت و ادراك او در برابر احساس‏هاي بشري كه بيشتر با محروميت‏ها و ناكامي‏هاي بشر ارتباط مي‏يافت. هم‏چنين به سبب فصاحت بيان كه در عين حال از سادگي برخوردار بود و به سبب نبوغ پرثمر و تنوع استعداد. ويكتور هوگو طرفدار اصلاحات به نفع طبقات محروم و رنجديده بود. مسئله بزرگ از ديدگاه او بي‏عدالتي است كه از آن به عنوان بدي ياد كرده است. زندگي هوگو به رغم ماتم‏ها و بدبختي‏هاي خانوادگي و به رغم تبعيدها، زندگي پيروزمندانه‏اي بود، برخوردار از سرنوشتي استثنايى با مفاخر فوق العاده. هوگو مظهر درخشان ملت جمهوري‏خواه بود. خطابه‏هايش در موارد مختلف، انعكاس وسيعي به همراه داشت و هر روز بر افتخار او افزوده مي‏گشت. ويكتور هوگو در سال‏هاي پاياني عمر مورد احترام و ستايش عمومي بود به طوري كه در جشن تولد هشتاد سالگي او، شش‏صد هزار تن از مردم پاريس و شهرهاي ديگر فرانسه براي تهنيت و گراميداشت او در برابر خانه‏اش گرد آمدند. بينوايان، مردي كه مي‏خندد، كارگران دريا، ناپلئون كوچك، گوژپشت نوتردام و روح انسان از معروف‏ترين رمان‏هاي ويكتور هوگو مي‏باشند. ويكتور هوگو سرانجام در 22 مي 1885م در 83 سالگي در اوج محبوبيت و شهرت درگذشت و پس از تشييعي با شكوه در پاريس به خاك سپرده شد.