تلسکوپ فضایی "WFIRST" متعلق به ناسا یک روش جدید به نام "میکرو لنز" را به روش‌های شناسایی سیاره‌های فراخورشیدی اضافه خواهد کرد.

به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، ناسا در حال توسعه ابزار جدیدی برای یافتن سیاره‌های فراخورشیدی دور دست به نام "تلسکوپ بررسی مادون قرمز میدان عریض" یا "WFIRST" است که از روش جدید میکرولنزینگ(microlensing) استفاده می‌کند.

این تلسکوپ نه تنها سیاره‌های فراخورشیدی دور و کوچک را کشف می‌کند، بلکه انواع گسترده‌ای از اجرام کیهانی مانند کوتوله‌های قهوه‌ای و سیاه چاله‌ها را نیز در بر می‌گیرد.

بسیاری از ابزارهایی که برای ردیابی و مطالعه سیاره‌های فراخورشیدی استفاده می‌شوند، مانند ماهواره جستجوی سیاره‌های فراخورشیدی ناسا موسوم به "تس"(TESS)، با روشی موسوم به ترانزیت یا انتقال کار می کنند. این روش، فرآیندی است که براساس آن، تلسکوپ‌ها به ستارگان دوردست خیره می‌شوند و به دنبال کاهش درخشندگی دوره‌ای آنها هستند تا حضور یک سیاره در حال عبور را میان تلسکوپ و ستاره اثبات کنند.

اما تلسکوپ "WFIRST" با اضافه کردن یک روش جدید به نام "میکرو لنزینگ"، این عادت را کنار می‌گذارد.

هنگامی که یک سیاره کوچک از بین دید تلسکوپ و ستاره میزبان خود می‌گذرد، نیروی گرانشی نسبتاً کم آن، نور ستاره را به شکلی خم می‌کند که می‌توانیم آن را از فاصله بسیار دور تشخیص دهیم. این تکنیک فقط با سطح نادری از هم ترازی دقیق کار می‌کند، اما هنگامی که اتفاق می‌افتد سیگنال آن از آنچه در روش ترانزیت دریافت می‌شود، قوی‌تر است و امکان شناسایی سیاره‌های حتی دورتر را نیز فراهم می‌کند.

"دیوید بنت" سرپرست گروه میکرو لنزینگ گرانشی در مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا در بیانیه‌ای گفت: سیگنال‌های میکرولنزینگ از سیاره‌های کوچک، نادر و کوتاه هستند، اما از سیگنال‌های سایر روش‌ها قوی‌تر هستند. از آنجا که احتمال وقوع این رویداد یک در میلیون است، کلید توانایی شکار WFIRST در یافتن سیاره‌های کم جرم، جستجو بین صدها میلیون ستاره است.

"متیو پنی" استاد نجوم و فیزیک در دانشگاه ایالتی لوئیزیانا که یکی از محققان این پروژه است، گفت: تلاش برای تفسیر جمعیت‌های سیاره‌ای مانند این است که سعی کنید تصویری را در حالی که نیمی از آن پوشانده شده، تفسیر کنید.

وی افزود: بررسی میکرو لنزینگ WFIRST بیش از پیشبرد دانش ما در مورد منظومه‌های سیاره‌ای کاربرد خواهد داشت. همچنین این امکان را به ما می دهد که یک مطالعه کامل دیگر در مورد ۲۰۰ میلیون ستاره، ساختار و شکل گیری درونی کهکشان راه شیری و جمعیت سیاه چاله‌ها و دیگر اجرام تاریک و جمع و جور که مطالعه آنها سخت یا چیزی شبیه به غیرممکن است، انجام دهیم.