عزيمت اولين گروه از نيروهاي اردني به جبهه جنگ عراق عليه ايران (1360ش)

همزمان با آغاز جنگ تحميلي عراق عليه ايران، انواع كمك‏ها از طرف بسياري از كشورها به عراق سرازير شد تا برضد جمهوري اسلامي ايران به كار گرفته شود. در اين ميان، ملك حسين اردني پادشاه اردن نيز با حمايت كامل از اين جنگ، خواستار پشتيباني كليه كشورهاي عربي از عراق گرديد. در اين راستا بندر عقبه اين كشور در ساحل درياي سرخ براي ارسال كمك‏هاي تسليحاتي غرب به عراق به اين منظور اختصاص يافت و سيل كمك‏ها روانه عراق گرديد. همچنين تعداد چهل هزار سرباز مسلح اردني به دستور ملك حسين در مرز اردن با عراق مستقر شدند كه در اين روز به جبهه‏هاي جنگ عليه ايران عزيمت كردند. با تمام اين كمك‏ها و همكاري ده‏ها كشور با عراق براي جنگ با نهال نوپاي انقلاب اسلامي ايران، ارتش، بسيج و سپاه اسلام، در برابر اين دشمن متحد و پيشرفته و مسلح مقاومت كرده و آنان را از خاك ميهن اسلامي بيرون راندند.

تصرف قلعه ‏ي اَلَموت توسط "حسن صباح"(483 ق)

حسن صباح كه در ابتدا در خدمت سلطان مَلِكشاه سلجوقي بود بعدها به شام و مصر مسافرت كرد و به سلك اسماعيليان - كه به امامت اسماعيل فرزند امام جعفر صادق(ع) معتقد بودند و هفت امامي به شمار مي‏روند - درآمد. وي از اواخر سال 473 ق به دعوت مردم ايران به مذهب اسماعيلي پرداخت و عده‏ي زيادي را به دور خود جمع كرد. حسن صبّاح در رجب 483 ق بر قلعه‏ي الموت در قزوين استيلا يافت و آن جا را مركز دعوت و تربيت سرّي خود قرار داد. پس ازتصرف اَلَموت، حَسن، دايره‏ي دعوت خود را توسعه داد. هرچند حسن، تا آن هنگام، بسياري از مردم را درنواحي مختلف به مذهب خويش درآورده بود، ولي اهميّت واقعي كار او در حقيقت پس از تصرّف قلعه‏ي اَلَموت آغاز شد. پس از مدتي، كار حسن صباح چنان بالا گرفت كه سپاهيان سلجوقي از رويارويى با او و قلعه‏ي مستحكم اَلَموت، ناكام باز مي‏گشتند. او ياراني در اين منطقه و مناطق گوناگون شمال و شرق كشور فرستاد و پناهگاه‏هايى بسيار در دست گرفت. حسن صباح ياران فداكاري را تربيت كرد كه مردم از كار آن‏ها در وحشت و دِهشت مي‏افتادند و هركار پرخطري به دست ايشان انجام مي‏شد. از جمله كارهاي اين فدائيان، قتل مخالفان اين فرقه بود كه قتل نظام المُلك، وزير كهنه‏كار سلجوقي و دو پسر او و بسياري از ديگر افراد مي‏باشد. سلطان سنجر سلجوقي نيز بر اثر تهديدي كه از جانب حَسن ديده بود، از تعقيب او باز ايستاد. گويند، حسن، يكي از فداييان را مامور كرد تا شب هنگام، كاردي نزديك وي در زمين فرو كند. او سپس به شاه پيغام داد كه "آن كس كه كارد به زمينِ دُرشت فرو مي‏كند، در سينه‏ي نرم سلطان هم توانَد نشانَد" سلطان ترسيد و با صبّاحيان آشتي كرد و قدرت ايشان، بيش از قبل فزوني گرفت.

آغاز سلطنت "محمدميرزا" سومين شاه قاجار(1250 ق)

وقتي كه فتحعلي شاه قاجار در اصفهان درگذشت، محمد ميرزا نوه‏ي او و فرزند عباس ميرزاي وليعهد، فرمانرواي آذربايجان بود. او مي‏دانست كه به زودي با مخالفت عموهاي فراوانِ خود مواجه خواهد شد. بنابراين به دستياري پيشكارِ باتدبير و فاضل خود، ميرزاابوالقاسم فراهاني ملقب به قائم مقام به تخت پادشاهي نشست و در تبريز تاج‏گذاري نمود. دوران سلطنت محمدشاه مقارن با آشكار شدن نتايج شوم عهدنامه‏هاي گلستان و تركمانچاي و عوارض جنگ‏هاي ايران و روس بود. در همين دوره، رقابت‏هاي گسترده‏ي دول استعماري براي نفوذ در ايران گسترش يافت. از جمله اقدامات اين شاه قاجار، لشكركشي به هرات بود كه بدون نتيجه پايان يافت. هم‏چنين محمدشاه پس از مدتي دستور قتل قائم مقام فراهاني، صدراعظم دانشمند و با كفايت را صادر كرد.

وقوع فاجعه "واسي" و آغاز جنگ‏هاي مذهبي اروپا (1562م)

شكل‏گيري مذهب پروتستان در قرن شانزدهم ميلادي و ايجاد انشعاب در مسيحيت زمينه‏ساز منازعاتي شد كه در تاريخ اروپا به جنگ‏هاي مذهبي موسوم مي‏باشد. در 17 ژانويه 1562م به موجب فرمان صلح نايب‏السلطنه شارل نهم، پروتستان‏ها، نوعي آزادي در اعمال مذهبي پيدا كردند. اين وضعيت مي‏توانست به حل منازعات بين اين گروه بيانجامد. اما در اول مارس همين سال در جريان عبور رهبر كاتوليك‏ها از منطقه واسي در فرانسه، بين طرفداران دو مذهب درگيري رخ داد كه سبب كشته شدن 23 نفر از پروتستان‏ها گرديد و جنگ‏هاي مذهبي به انتقام از آنها آغاز شد. اين جنگ‏ها در هشت مرحله حد فاصل سال‏هاي 1562 تا 1598م جريان داشت. جنگ‏هاي نخستين به نفع پروتستان‏ها به پايان رسيد تا اينكه اين جنگ‏ها پس از 36 سال، در سال 1598م با فرمان هانري چهارم معروف به فرمان نانْتْ، خاتمه يافت. بر اساس اين فرمان يك سري آزادي‏هايي براي پروتستان‏ها در نظر گرفته شد. از جمله آزادي عقيده، آزادي عبادت خصوصي و دسته جمعي، بهره‏مندي از حقوق مدني، بقاي تشكيلات كليساي پروتستان و... . هفتاد سال بعد از آن، در زمان لويي چهاردهم فرمان نانت ملغي گرديد.

تولد "ريونو آكوتا گاوا" نويسنده و اديب ژاپني (1892م)

ريونو سوكه آكوتا گاوا نويسنده و اديب ژاپني در اول مارس 1892م در توكيو پايتخت ژاپن به دنيا آمد. وي پس از پايان تحصيلات خود، داستان معروف راشومون را نوشت وي در نوشته‏هايش خودبينيِ عجين شده با طبيعت انسان را سخت محكوم مي‏كند، نكته‏اي كه مضمون اصلي تمامي آثار آكوتاگاوا است. رويه وي در مقام نويسنده، از ابتدا مانند آفريننده‏اي است كه نخ‏هاي سرنوشت رابه جاي صدف كلام خود، در دست دارد. يكي ديگر از آثار وي "زندگي يك ابله" نام دارد. اين كتاب، هم‏چون صحنه‏هايى كوتاه در دور نمايى وسيع به هم وصل مي‏شوند. اجزاي پرشمار، چهره‏اي واحد ترسيم مي‏نمايند؛ برتري و تنهايى شاعر، سرمستي آفرينش، شكاكيت سرخورده روشن‏فكر، خنده نيش‏دار كسي كه به همه چيز حساس است و بزدلي موجودِ اجتماعي. اين صحنه‏ها مجموعه‏اي از احساسات، سكوت‏ها و رنگ‏ها را تشكيل مي‏دهد و پس از مدتي تدريس، به روزنامه‏نگاري پرداخت. مهم‏ترين شاه‏كار او، دماغ نام دارد و آثار ديگرش هم‏چون دختر عنكبوت، اژدها و در بيشه نيز مشهورند. سلامت آكوتاگاوا در سي سالگي رو به ضعف نهاد تا اينكه در 24 ژوئيه 1927م به سبب افراط در خوردن قرص خواب‏آور در 35 سالگي درگذشت. در واقع بيماري و اختلالات عصبي، دُرست در لحظه‏اي كه الهامات خلاقانه او جهش تازه‏اي مي‏يافت، بي‏آنكه انتظار آن برود كه به آخر خطر رسيده باشد، آكوتاگاوا را به گرداب خودكشي افكند. آكوتاگاوا را يكي از پايه گذاران ادبيات جديد ژاپن مي‏دانند.