ايمپلنت ميله اي از جنس تيتانيوم است كه داخل استخوان فك در ناحيه دندان از دست رفته كار گذاشته مي شود .

اين ميله پس از مدتي 6 هفته تا 6 ماه بر حسب نوع بستر استخواني و نوع ايمپلنت ، با فك جوش مي خورد و مي توان روي آن دندان گذاشت . جراحي ايمپلنت عموما با بي حسي موضعي و داخل مطب انجام مي شود و عارضه خاصي ايجاد نمي كند .
براي اينكه شخصي كانديد خوبي براي ايمپلنت باشد ، بايد شرايط زير را دارا باشد :

1. استخوان ناحيه مورد نظر بايد از لحاظ قطر ، ارتفاع و تراكم آمادگي كافي داشته باشد .

2.بهداشت بيمار در حد بالا بوده و بيماري لثه اي نداشته باشد .

3.بيمار از استعمال دخانيات خودداري كند .

4.بيمار از لحاظ وضعيت بدني سالم بوده و مبتلا به ديابت پيشرفته ، سرطان و ساير بيماري هاي محدود كننده نباشد .

نگهداري هاي پس از ايمپلنت :
پس از قرار دادن ايمپلنت، رعايت بهداشت بايد به نحو احسن انجام شود . اگر نه ، لثه و استخوان اطراف ايمپلنت دچار عفونت شده و ايمپلنت همانند يك دندان طبيعي لق مي شود و بايد خارج گردد .

پروتزهاي روي ايمپلنت : (Implant Supported Prostheses )
در مواردي كه فقط يك دندان از دست رفته باشد ، مي توان دندان مورد نظر را با قرار دان يك ايمپلنت جايگزين كرد . ولي اگر تعداد دندان هاي كشيده شده زياد باشد ، مي توان از ايمپلنت ها به عنوان پايه هاي بريج يا پل استفاده برد .

يكي از موارد مصرف ايمپلنت در بيماراني است كه سالها است دندان هاي خود را از دست داده اند و از دندان هاي مصنوعي استفاده مي كنند . در اين موارد دندان مصنوعي فك پايين به مرور زمان در اثر تحليل استخوان فك ، لق مي شود .

بهترين راه درمان چنين بيماراني ، قرار دادن حداقل دو ايمپلنت در ناحيه دندان هاي نيش فك پايين است كه روي آنها دو گيره نصب مي شود و اين گيره ها داخل دندان مصنوعي قفل شده و از لقي آنها جلوگيري مي كنند .