اعلام استقلال بحرين از ايران (1350 ش)

جزيره بحرين واقع در جنوب خليج فارس، در اوايل دوران قاجار تحت نظر ايران اداره مي‏شد ولي پس از چند سال، انگليسي‏ها به بهانه اينكه ايران فاقد نيروي دريايي است، طي قراردادي با قاجار، حفظ امنيت خليج فارس و بحرين برعهده نيروي دريايي بريتانيا گذاشته شد. اين حاكميت كه بيش از يكصد و پنجاه سال به طول انجاميد، بعدها به طور مكرر مورد مخالفت دولت‏هاي وقت ايران واقع مي‏گرديد ولي هر بار به نحوي با شكست مواجه مي‏شد. در نهايت وقتي كه ايران در سال 1336 ش در لايحه تقسيمات كشوري، بحرين را استان چهاردهم ايران اعلام كرد، موجي از مخالفت در كشورهاي عربي را برانگيخت. در اين ميان شاه كه نمي‏خواست حمايت كشورهاي عربي را از دست بدهد و ضمناً براي اينكه بتواند حاكميت ايران نسبت جزاير ديگر خليج فارس از قبيل تنب كوچك و تنب بزرگ و ابوموسي را تثبيت كند، يكباره و به طور ناگهاني، تصميم خود را مبني بر چشم‏پوشي از ادعاهاي ديرينه ايران به بحرين اعلام نمود و پس از آن، دولت، ميانجي‏گري دبير كل سازمان ملل را در اين مسأله تقاضا كرد. بنابراين در 21 ارديبهشت 1349 ش برابر 11 مي1970 م شوراي امنيت براساس گزارش هيئت اعزامي به بحرين مبني بر تمايل اكثريت قاطع اهالي بحرين به استقلال، قطعنامه‏اي صادر كرد كه مفاد آن قطعنامه مبني بر لزوم استقلال بحرين، در 24 ارديبهشت آن سال به تصويب مجلس شوراي ملي ايران رسيد. هنوز استقلال بحرين رسماً اعلام نشده بود كه هيئت حسن نيت ايراني راهي بحرين شد و هيئتي نيز از آنجا به ايران آمد. سرانجام اين جزيره مهم و استراتژيك و سرشار از منابع انرژي در 23 مرداد 1350 ش اعلام استقلال كرد و ايران نخستين كشوري بود كه يك ساعت پس از اعلام استقلال، آن كشور را به رسميت شناخت.

ارسال نامه "صدام حسين" حاكم عراق به حجت‏الاسلام "هاشمي رفسنجاني" رئيس جمهور ايران (1369ش)

پس از قبول قطعنامه 598 توسط ايران و شروع آتش‏بس، صدام حسين رييس جمهور منفور عراق پس از آن كه كشور كويت را به اشغال خود درآورد و خود را در برابر تهديدات جديدي از سوي قدرت‏هاي غربي حس مي‏كرد، در تاريخ 23 مرداد 14 ( 1369 آوريل 1990)، ششمين نامه‏اش را براي حجت‏الاسلام هاشمي رفسنجاني رييس وقت جمهوري اسلامي ايران ارسال كرد و بر پذيرش كامل و بدون قيد و شرط مفاد قرارداد 1975 الجزاير تأكيد نمود. در اين نامه خطاب به رييس‏جمهور ايران آمده است: "با اين تصميمِ ما، ديگر همه چيز روشن شده و به اين ترتيب همه آنچه را كه مي‏خواستيد و بر آن تكيه مي‏كرديد تحقق مي‏يابد و ديگر اقدامي جز مبادله اسرا باقي نمي‏ماند." اين عمل صدام حسين يك پيروزي بزرگ سياسي و نظامي براي ايران بود. پس از پنج روز، نيروهاي عراقي به مرزهاي بين‏المللي عقب نشيني كردند. به دنبال عقب‏نشيني نيروهاي عراق از اراضي ايران، هيئتي تحت عنوان "هيأت نظارت بر عقب‏نشيني و نصب علايم مرزي" تشكيل شد. وظيفه اين هيئت، نظارت بر عقب‏نشيني كامل نيروهاي عراقي، پاك‏سازي ميادين مين، تعيين محل و نصب ميله‏هاي مرزي جديد بر اساس عهدنامه 1975م بود. بدين ترتيب، پس از تماس‏ها و مذاكرات و تبادل ده نامه بين رؤساي جمهوري دو طرف در طي چهار ماه، مقدمات و تسهيلات لازم جهت ورود به مرحله جديد، يعني عادي سازي روابط دو طرف، به نحو كاملاً مساعدي فراهم شد.

ازدواج اميرالمؤمنين امام علي(ع) و حضرت فاطمه‏ ي زهرا(س)(2 ق)

خواستگاران بسياري از شخصيت‏هاي بزرگ صدر اسلام، حضرت زهرا(س) را براي همسري خود، از پيامبر اكرم(ص) خواستگاري كردند. اما پيامبر(ص) به هيچ يك از آن‏ها پاسخ مثبت نداد و از ايشان روي برمي‏گردانيد. تا اين كه امام علي(ع) به محضر پيامبر(ص) آمد و خواستگاري نمود. پيامبر فرمود: يا علي! پيش از تو كساني از فاطمه خواستگاري كرده‏اند و او در همه، اظهار كراهت كرده است. اما تو منتظر باش تا برگردم. رسول اللَّه به اطاق حضرت زهرا رفت و فرمود: فاطمه جان، علي بن ابي‏طالب كسي است كه قرابت و فضل و اسلام او را شناخته‏اي. من از پروردگارم خواسته‏ام، تو را به بهترين و محبوب‏ترين خلقش تزويج كند. حال، علي از تو خواستگاري مي‏كند. نظرت چيست. فاطمه ساكت شد ولي روي برنگردانيد و رسول اللَّه در قيافه‏ي فاطمه، نارضايتي احساس نكرد. آنگاه حضرت به پاخاست و فرمود: اللَّه اكبر. سكوت فاطمه حاكي از رضايت اوست. در اين هنگام جبرئيل نازل شد و گفت: يا رسول اللَّه! فاطمه را به علي تزويج كن. خدا، فاطمه را براي علي و علي را براي فاطمه پسنديده است، آنگاه آن حضرت، فاطمه را به علي تزويج كرد. بعد از تهيه‏ي مقدمات، آن دو بزرگوار با هم ازدواج كردند. مهريه حضرت زهرا (س) 500 درهم بود که علي (ع) با نيمي از آن براي خانه جهاز خريد. پيامبر در اين باره فرموده است: من فاطمه را به ازدواج علي(ع) در نياوردم مگر آن هنگام كه خدا، آن را به من فرمان داد. بدين ترتيب، نور به نور رسيد و صديقه‏ي طاهره به منزل حضرت علي(ع) قدم گذاشت تا از آن وصلت مبارك، دو سيد جوانان اهل بهشت و زينَبين و پس از آنها ائمه‏ي اطهار و راهنمايان توحيد، قدم به دنيا گذارند و ظلمت جهان را منور فرمايند.

تولد "ابن ابي ‏الحديد" دانشمند و مورخ بزرگ مسلمان(586 ق)

ابوحامد عبدالحميد بن محمد مدايني، معروف به ابن ابي‏الحديد معتزلي، از بزرگان علماي معتزله، فقيه، اصولي، حكيم، متكلم، شاعر و كاتب مي‏باشد. شرح نهج البلاغه‏ي او كه شهره‏ي عام و خاص است، حاكي از مودت و دوستي وي نسبت به اميرالمؤمنين(ع) و خانواده‏ي رسالت(ص) مي‏باشد. اين اثر از كتب مهم و معتبر ادبي، تاريخي و كلامي است و از همان زمان تاليفش شهرت يافته و محل مراجعه و استفاده‏ي دانشمندان قرار گرفته است. ابن ابي الحديد در مدائن به دنيا آمد و در سال 656 ق در هفتاد سالگي در بغداد وفات يافت. شرح ياقوت ابن نوبخت، شرح مُحَصّل فخر رازي و القصائدُ السَّبع في مدحِ سيّدنا علي(ع) از ديگر آثار اوست.

تولد "لئوناردو داوينچي" نقاش، هنرمند و مبتكر نامدار ايتاليايي (1452م)

لئوناردو داوينچي، هنرمند شهير ايتاليايى در 14 اوت 1452م در روستاي وينچي درنزديك شهر فلورانس ايتاليا به دنيا آمد. وي از آغاز جواني به مطالعه در طبيعت علاقه داشت و پس از چندي به فراگيري هنر نقاشي و مجسمه‏سازي پرداخت. داوينچي سپس راهي ميلان شد و به خلق آثار هنري و ساختن و اختراع وسايل مكانيكي مشغول شد. او چند سالي نيز در فرانسه زندگي كرد و كارهاي هنري و علمي خود را ادامه داد. داوينچي علاوه بر نقاشي و مجسمه‏سازي، در رشته‏هاي رياضي، مهندسي راه و ساختمان، ستاره‏شناسي، زمين‏شناسي، كالبدشناسي و هواشناسي استاد بود و اختراعات متعددي در هر زمينه انجام داد. وي در يادداشت‏هاي روزانه خود طرح‏هاي جالبي از زير دريايى، تانك جنگي، لباس غواصي، چتر نجات، رطوبت‏سنج، بالگرد و كيلومتر شمار و... كشيد كه بسياري از آن‏ها، راهنمايى براي ساخت اين وسايل در سال‏ها و قرن‏هاي بعدي گرديد. با اينكه داوينچي در قرون وسطي زندگي مي‏كرد، اما اختراعات، اكتشافات و نوآوري‏هايش، وي را در زمره پيش‏گامان رُنِسانس قرار داده است. اختراعات و اكتشافات او به قدري زياد است كه باعث حيرت انسان مي‏گردد. داوينچي در علم و هنر از هم‏عصران خود، ده‏ها و گاهي صدها سال پيش افتاده بود و به جايى رسيد كه با مردم قرن بيستم، فاصله چنداني نداشت. داوينچي هنرمند بزرگي بود كه آثارش را با نبوغ و آينده‏نگري ژرفي به وجود مي‏آورد. از وي آثار بسياري برجاي مانده كه تابلوهاي شام آخر و لبخند ژوكونْدْ (موناليزا) شهرتي جهاني دارند. هم‏چنين ساختمان كليساي جامع ميلان، از آثار برجسته معماري اوست. لئوناردو داوينچي سرانجام در دوم ماه مه 1519م در 67 سالگي درگذشت.