اعتصاب كاركنان وزارت فرهنگ و هنر بر ضد رژيم پهلوي (1357 ش)

درچنین روزی درسال 1357 ، کارکنان وزارت فرهنگ و هنر دست به اعتصاب گسترده ای زدند . ارتشبد ازهاری پس از قرار گرفتن در مسند قدرت و تشکیل دولت نظامی ، دست به اقدامات محد ود کننده گوناگونی درحوزه سیاسی زد که از میان آنها می توان به توقیف مطبوعات اشاره کرد . این عمل وی مورد اعتراض گسترده صاحبان قلم و هنر قرار گرفت .

تولد (نيما يوشيج) پدر شعر نو ايران (1276 ش)

علي اسفندياري متخلص به نيما يوشيج در دهكده يوش در مازندران به دنيا آمد. در 12 سالگي به همراه خانواده به تهران رفت و پس از مدتي زبان فرانسه و عربي را فرا گرفت. او به تشويق استادش نظام وفا سرودن شعر را آغاز كرد و بر اثر آشنايي با زبان و ادبيات فرانسه، راهي تازه در برابرش آشكار شد. مطالعات و تحقيقات او در اين زمينه به ثمر نشست و او سبكي تازه را در شعر در پيش گرفت. رويدادهاي اجتماعي سال‏هاي 1300 و 1301ش، نيما را به كناره‏گيري از مردم و زندگي در ميان جنگل‏ها دامان طبيعت و هواي آزاد كشاند و آنجا بود كه منظومه افسانه را سرود. اين منظومه، به عنوان مهم‏ترين اثر نيما، حد فاصلي است بين دنياي شعر قديم و دنيايي كه نيما بعدها در شعر به وجود آورد؛ و مي‏توان آن را نقطه عطف و مقدمه و آغازي براي شعر فارسي معاصر دانست. در شعر نيما وزن و قافيه در همه جا به تناسب به كار گرفته شده است. شعر آزاد نيمايي، تفاوت‏هاي آشكاري با شعر سنّتي داشته، از لحاظ عاطفي، بيشتر جنبه اجتماعي و انساني دارد. او از لحاظ زبان، هر كلمه‏اي را در شعر نو به كار مي‏بُرد با اين شرط كه با كلمات مجاور، مهجور، بيگانه و ناسازگار نباشد. از نيما يوشيج به غير از مجموعه اشعار، آثار ديگري نيز به چاپ رسيده كه داستان‏ها، اشعار و قصه براي كودكان، يادداشت‏ها و نامه‏ها و آثار تحقيقي از آن جمله‏اند. اما مهم‏ترين اثر اين شاعر نوپرداز ايراني، افسانه نام دارد. نيما سرانجام در سال 1338 ش در 64 سالگي در تهران درگذشت و در امامزاده عبداللَّه تهران دفن شد. سي‏وچهار سال بعد در دي ماه 1372، با تلاش مردم نور و يوش، پيكر نيما از محل دفن به زادگاهش در يوش منتقل گرديد.

صدور فتواي جهاد از سوي علماي عراق بر ضد انگليس در جريان جنگ جهاني اول(1293 ش)

پس از گسترش جنگ جهاني اول در شرق اروپا و قلمرو امپراتوري عثماني، انگلستان كه در صدد تجزيه اين امپراتوري بود، به دست اندازي در كشور عراق كه جزو دولت عثماني بود، پرداخت. مجتهدان بزرگ شيعه مقيم عراق، هر چند از سياست‏هاي عثماني نسبت به شيعيان ناخشنود بودند، در مقابل تجاوز بيگانه به پاخاستند. آخوند ملا محمدكاظم خراساني كه در حوادث لشكركشي روسيه به ايران، حكومت وقت روسيه را تهديد به اعلام جهاد نموده بود، نقش مهمي در مبارزات شيعي بر ضد بيگانگان ايفا كرد. پس از وي بزرگاني نظير شيخ مهدي خالصي، سيدمهدي حيدري، سيدمصطفي كاشاني و شيخ محمدتقي شيرازي، رهبري مذهبي را بر عهده گرفتند و در اين ايام كه انگلستان تهاجم گسترده‏اي به عراق آغاز كرده بود، فتاواي كوبنده‏اي در لزوم جنگ و جهاد با كفّار صادر نمودند. هر چند در نهايت، اين قيام‏ها منجر به پيروزي و دفع مهاجمان نگرديد، اما جايگاه ممتاز مرجعيت شيعه را در بسيج مردم و مقابله با نفوذ بيگانگان نشان داد.

تولد "آگوستين رودَن" هنرمند برجسته فرانسوي (1840م)

آگوستين رودن هنرمند برجسته فرانسوي در 12 نوامبر 1840م در پاريس به دنيا آمد. وي به عنوان پژوهش‏گري پرشور به مطالعه مجسمه‏هاي يونان و روم باستان پرداخت. رودن در صحنه پيكره‏سازي نوين، جايگاهي والا يافت و انقلابي عليه آرمان‏گرايى احساساتي به راه انداخت و نزديك‏ترين راه بازگشت به طبيعت را در آثار هنري خود برگزيد. دست‏آورد رودن در رهايى پيكره‏سازي مدرنْ بيشتر از لحاظ مرتبت استادي وي بود تا نوع آثارش. در ميان معاصران كمتر مي‏توان كسي را يافت كه نيرو، تخيل و قدرت ابتكار قابل مقايسه با او در زمينه مسائل پيكره‏سازي داشته باشد. واقع‏گرايى بسيار دقيق و آشكار در آثار رودن، موجب ايجاد اين گمان مي‏شد كه مبادا تا اندازه‏اي از روي مدل زنده، ساخته شده باشد اما بدون شك وي تمامي زواياي كار را به دقت نگريسته بود. در عين حال از لحاظ شدت معنويتْ، كارهايش در اوج مي‏باشد. اين مسئله در آثاري چون مردِ قدم زننده و يحيى(ع) تعميد دهنده در حال وعظْ، نمايان مي‏باشد. از آثار رودن ساختن و رودي موزه‏اي در پارليل بود كه در سال 1880م به وي واگذار شد. او براي اين كار دست به تفسيري آزاد از كتاب دوزخ اثر دانته زد و با پرورش اين موضوع اين موضوع به آفرينش تركيبي از اجسام و پيكره‏هاي كوچك پرداخت. نتيجه اين تلاش اثر وي تحت عنوان دروازه‏هاي دوزخ بود. گرچه رودن در صنعت پيكره‏سازي، بعد از رنسانس، اولين قالب‏سازي بود كه ابتدا با گِل آغاز مي‏كرد و بعد مدل را به گچ يا برنز مبدل مي‏ساخت ولي بسياري از كارهاي ستايش برانگيز وي، از سنگ مرمر بود. او در اين راه گرچه از كمك دستياران بهره مي‏گرفت اما بدون ترديد، كارها را خود تحت نظر داشت و مرمرها را با دست خود به اتمام مي‏رسانيد. از ديگر آثار رودن، پيكره‏هاي تك چهره‏وار هستند كه در جاي خود نمايانگر فصلي براي جستجوي هويت و توصيف نمادين مي‏باشند. آنچه كارهاي او را از نمونه‏هاي يوناني‏اش متمايز مي‏سازد، جستجوي او براي روان‏شناسي فرد است تا تناسب منطقي ساده اندام انسان. رودن، پيكرتراشي را به دليل سه بعدي بودنش مي‏ستود و خواص ويژه آن را در عرصه ماده كار و شكل، مورد مطالعه قرار مي‏داد. بيشتر طرح‏هاي او ناتمام باقي ماندند يا عمداً نيمه كاره رها شدند. وي ترجيح مي‏داد بخشي از كار را به تخيل تماشاگر واگذارد. رودن در هنر پيكرتراشي از مكتب امپرسيونيسم يا واقع‏گرايي و ثبت پاره‏هايي از زندگي طبيعت به مكتب اكسپرسيونيسم روي آورد كه در آن نوعي كژنمايي و دوري از تمامي واقعيات حاكم بود. آگوست رودن پس از هفتاد و هفت سال زندگي سرانجام در هفدهم نوامبر سال 1917م درگذشت.

پايان نبرد "العَلَمين" در شمال افريقا و شكست آلمان از متفقين (1942م)

در جريان جنگ جهاني دوم، هنگامي كه نيروهاي ايتاليايى در مستعمرات خود در شمال افريقا به سپاهيان انگليسي مستقر در كشور ليبي يورش بردند، هيتلر به كمك ايتاليا آمد و با تجهيز سپاهي مكانيزه، چنان عرصه را بر انگليسي‏ها تنگ كرد كه آنان مجبور شدند تا اعماق مصر عقب‏نشيني كنند. با اين حال چون انگليس در خاورميانه منافع و منابع بي‏شماري داشت دست به مقاومت گسترده‏اي زد و با ارتش آلمان و ايتاليا به شدت به مقابله پرداخت. در نهايت جنگ سرنوشت‏ساز العلمين بين نيروهاي آلمان و انگلستان در 23 اكتبر 1942م به وقوع پيوست. در اين ميان، شكست آلماني‏ها در شوروي و تضعيف روحيه ارتش آلمان، هم‏چنين توجه بيشتر هيتلر به جنگ‏هاي داخل اروپا، وي را از تمركز بر نواحي شمال افريقا و حفظ اين منطقه بازداشت تا اين‏كه در اين نبرد، انگليسي‏ها توانستند با ضد حمله وسيعي كه تدارك ديده بودند، نيروهاي آلماني و ايتاليايى را از اين منطقه بيرون رانده و معادلات نظامي رابه نفع خود به پيش ببرند. اين جنگ در نهايت در دوازدهم نوامبر 1942م به پايان رسيد. شكست العلمين، براي آلمان بسيار گران تمام شد چرا كه پس از مدتي رژيم فاشيستي ايتاليا به رهبري موسوليني بر اثر نارضايتي داخلي فروپاشيد و آلمانْ، متحد اصلي خود در جنگ را از دست داد تا اين‏كه در سراشيبي سقوط و شكست قرار گرفت.