شروع به كار تلويزيون در ايران (1337 ش)

با راه‏اندازي و بهره‏برداري از نخستين فرستنده تلويزيوني ايران در يازدهم مهرماه 1337 ش، تلويزيون ايران، پخش برنامه‏هاي خود را آغاز كرد. تلويزيون ايران در ابتدا به صورت يك بخش كاملاً خصوصي اداره مي‏شد كه ابتدا در هر روز چهار ساعت برنامه پخش مي‏كرد. اين تلويزيون براي گسترش مناطق تحت پوشش خود، در سال 1340 ش فرستنده ديگري در آبادان و يك فرستنده تقويتي در اهواز تأسيس كرد. در اواخر سال 1342ش، تلويزيون ايران از ساختار يك شركت خصوصي به شركت سهامي تلويزيون ايران تغيير شكل داد تا اين كه تلويزيون ملي ايران با امكانات يك استوديو، سه دوربين و دو دستگاه ضبط مغناطيسي در آبان ماه 1345ش، به صورت تلويزيون دولتي و به طور آزمايشي آغاز به كار كرد. در نهايت، سازمان تلويزيون ملي ايران در 29 اسفند 1345ش رسماً افتتاح شد و كار خود را وسعت بخشيد. با پيروزي انقلاب اسلامي ايران، سازمان راديو تلويزيون ملي ايران به صدا و سيماي جمهوري اسلامي ايران تغيير نام يافت و با گذشت زمان، فعاليت‏هاي اين سازمان به صورت افزايش فرستنده و شبكه‏هاي راديويي و تلويزيوني در تهران و شهرستان‏ها رو به گسترش نهاد. چنانكه تا به امروز (1382 ش) اين سازمان داراي 30 مركز در استان و شهرستان‏هاي مختلف ايران، نزديك به بيست شبكه سراسري راديويي و تلويزيوني و بيش از پانزده دفتر منطقه‏اي در كشورهاي مختلف جهان و ده‏ها شبكه راديويي و تلويزيوني در تهران و شهرستان‏ها مي‏باشد. همچنين طي سال‏هاي اخير شبكه جهاني جام جم، بخش وسيعي از دنيا شامل قاره آسيا و اقيانوسيه، قاره اروپا و شمال آفريقا و قاره آمريكا را تحت پوشش قرار داده و شبكه جهاني سحر نيز به چندين زبان برنامه پخش مي‏كند. همچنين شبكه خبري و بين‏المللي العالم از ابتداي سال 1382 فعاليت خود را آغاز كرد كه در سراسر جهان قابل دريافت مي‏باشد.

ادامه پيشروي دشمن تا 15 كيلومتري اهواز و اشغال منطقه غرب كارون (1359ش)

چند روز پس از تجاوز دشمن بعث به جمهوري اسلامي ايران، ارتش عراق با پيشروي در جبهه‏هاي جنوب، قصد تصرف شهرهاي دزفول، شوش، خرمشهر، آبادان و اهواز را نمود ولي مقاومت‏هاي شديد مردمي، مانع اين امر گرديد. دشمن پس از چند روز پيشروي در جبهه‏هاي جنوب، از اشغال اين شهرها مأيوس شده و ناجوانمردانه اين منطقه را زير آتش سنگين توپخانه و حملات موشكي خود قرار داد كه به شهيد و زخمي شدن تعدادي از مردم مظلوم و بي‏پناه جنوب منجر شد. رژيم عراق در ادامه اين تجاوزات، تمام تلاش خود را براي تصرف پايگاه هوايي دزفول به كار گرفت ولي از اشغال آن به خاطر مقاومت‏هاي مردمي بازماند و وحشيانه، شهر دزفول را زير ضربات سهمگين موشك‏هاي دور برد خود قرار داد. شهر شوش هم گرچه هرگز به تصرف دشمن درنيامد، اماهمواره با توپخانه دشمن مورد حمله قرار گرفت كه در اين حملات به مقبره حضرت دانيال نبي(ع) خساراتي وارد گرديد.

قطع كامل روابط ديپلماتيك ايران و عراق در اوج جنگ تحميلي (1366 ش)

روابط سياسي ايران و عراق كه پس از امضاي قرارداد 1353 ش (1975 م) الجزاير، رو به بهبودي مي‏رفت با وقوع انقلاب اسلامي به سردي گراييد و در فاصله يك سال و نيم بعد از پيروزي انقلاب، وقوع حوادث متعدد و درگيري‏هاي پراكنده، باعث ايجاد تنش در روابط دو كشور شد. شروع جنگ تحميلي و حمله سراسري ارتش بعث عراق، از نقاط عطف روابط بين دو كشور به شمار مي‏آيد و از ديدگاه روابط بين‏الملل، منشاء اثر در ارتباطات ديپلماتيك محسوب مي‏گردد. حمله عراق به جمهوري اسلامي ايران در 31 شهريور 1359، اگر چه نقطه اوج اين تنش‏ها به حساب مي‏آمد، اما روابط رسمي ديپلماتيك همچنان برقرار بود و ديپلمات‏هاي دو كشور، در طول سال‏هاي جنگ، در سفارت دو طرف باقي ماندند، هر چند اين حضور در پايين‏ترين رده‏ها بود. با اين حال در پايان هفتمين سال از جنگ هشت ساله، دو كشور، روابط سياسي و ديپلماتيك خود را قطع كردند و ديپلمات‏هاي ايران و عراق، عازم كشورهاي خود شدند.

ورود كاروان اسيران كربلا به كوفه (61 ق)

در روز دوازدهم محرم سال 61 قمري، كاروان اسيران كربلا كه شامل زنان و كودكان شهيدان قيام كربلا بود، وارد شهركوفه شد. سرپرستي اين كاروان را امام سجاد(ع) فرزند امام حسين(ع) و حضرت زينب(س) خواهر آن امام، بر عهده داشتند. اين دو بزرگوار، با وجود سختي‏ها و ناملايمات فراوان كه از سپاهيان يزيد ديده بودند، در كوفه باشجاعت و صراحت، ستم‏ها و جنايات حكومت اموي را افشاء و مردم اين شهر را به خاطر ياري نكردن امام حسين(ع) و مقابله با ايشان سرزنش كردند. امام سجاد(ع) و حضرت زينب در مدت اقامت در كوفه، وظيفه و رسالت خود را مبني بر ابلاغ و نشر پيام امام حسين(ع) در جامعه، به شايستگي انجام دادند.

دفن اجساد مطهر شهداي كربلا در شب دوازدهم (61 ق)

در روز 12 محرم سال 61 قمري، هنگامي كه نيروهاي يزيد، كربلا را ترك كردند، مردم قبيله‏ ي بني‏ اسد از روستاي غاضريه كه نزديك كربلا بودند اجساد شهداء را دفن كردند. پيكرهاي مطهر ياران وفادار امام‏حسين(ع) در كنار بدن پاك آن سرور به خاك سپرده شدند.

شهادت حضرت "امام زين العابدين(ع)" به روايتي (95 ق)

شهادت امام سجاد(ع) در برخي نقل‏ها سال 92 ق و در نقلي ديگر سال 94 و در منابعي ديگر سال 95 ذكر شده است. همچنين در روز شهادت آن حضرت اختلاف وجود دارد. در برخي منابع، شهادت ايشان را در روز 22 18 و 25 ماه محرم نيز ذكر كرده‏اند. زمان حضرت امام سجاد(ع) پُر از اختناق و تقيّه بود و كسي در برابر جاسوسان بني‏اميه، مجال نفس كشيدن نداشت؛ با اين حال، امام سجاد(ع) از ارشاد و نشر احكام اسلام فروگذاري نكرد. ايشان به هر نحوِ ممكن، مسائل اسلامي را بيان مي‏نمود و در هدايت مردم مي‏كوشيد. از جمله آثار امام سجاد(ع) صحيفه‏ي سجاديه است كه مشتمل بر 54 دعا از دعاهاي آن حضرت مي‏باشد. مدت عمر آن امام، 57 سال و زمان امامت آن بزرگوار 34 سال بود. آن امام همام، سرانجام به دستِ هشام بن عبدالمَلِك در زمان خلافت وليد بن عبدالملك مسموم شد و به شهادت رسيد. پيكر مطهر امام سجاد(ع) در قبرستان بقيع و در كنار مرقد مطهر عموي گراميش حضرت امام حسن مجتبي(ع) واقع است.

وفات شيخ "صفي ‏الدين اردبيلي" عارف نامي و بزرگِ دودمان صفوي (735 ق)

ابوالفتح شمس الدين سيد اسحاق بن سيد امين‏الدين جبرييلِ موسوي اردبيلي، معروف به صفي‏الدين اردبيلي (شيخ صفي)، موصوف به بُرهانُ الاَصفياء، قُطبُ الاَقطاب و شَيخُ العارفين، از عرفا و مشايخ صوفيه و پيران طريقت در قرن هشتم هجري است. نسب شيخ صفي با نوزده واسطه به جناب حمزة بن موسي بن جعفر(ع) مي‏رسد و با اين كه از سادات بود ولي به شيخ شهرت داشت. شيخ صفي‏الدين در سن بيست سالگي به جستجوي مرشدي در ميان زُهّاد اردبيل برخاست اما هيچ يك از آنان قادر به برآوردن نياز روحي وي نشدند. بنابراين صفي‏الدين به گيلان رفت و شيخ محمد گيلاني، معروف به زاهد را به عنوان مرشد خود انتخاب نمود. شيخ زاهد نيز صفي‏الدين را به رياست طريقت زاهديه برگزيد و هنگامي كه صلاحيت صفي‏الدين را مشاهده كرد به وي اجازه‏ي تدريس داد. قدرت معنوي صفي‏الدين نفوذ فراواني در ميان مردم داشت به طوري كه بعدها، چون نوادگانش ادعاي سلطنت كردند مورد حمايت مردمي واقع شدند و سلسله‏ي صفويه را ياري دادند.

تولد "لويي آراگون" شاعر و رمان‏نويس بلند آوازه فرانسوي (1898م)

لويى آراگون، شاعر و اديب معروف فرانسوي در سوم اكتبر سال 1898م در پاريس به دنيا آمد. وي كودكي گستاخ و خارق‏العاده بود و در جواني به نهضت پرهياهوي دادائيسم كه ثمره نااميدي و هرج‏ومرج‏طلبي ناشي از جنگ جهاني اول بود، كشيده شد. با اين حال پس از چندي از اين مكتب دست كشيد و با انتخاب سبك سورئاليسم، كه مبتني بر بيان احساس و ارائه تخيلات و انديشه‏هاي آزاد و عدم پاي‏بندي به قيود اخلاقي و زيبايى‏شناسي بود، به شهرت دست يافت. آراگون در طي سال‏هاي بعد از رهبران اين سبك در فرانسه گرديد. با اين حال از سال 1931م كه به مسائل اجتماعي و سياسي علاقه‏مند شد، همه آثارش نشاني از انديشه‏هاي اجتماعي پيدا كردند و طرزي واقع بينانه به خود گرفتند. اين تغيير دادگاه، در نتيجه سفر به مسكو بود كه پس از آن با صراحت بسيار، خود را طرفدار كمونيسم و علاقه‏مند به مسائل مربوط به انقلاب روسيه معرفي كرد و هر نوع ادعاي تغيير مشي زندگي را تنها از اين راه مورد تاييد قرار داد. از اين زمان بود كه از سورئاليست نيز گريخت. آراگون در آثاربعدي خود كه در زمينه مخالفت با سياست فرانسه قبل از جنگ جهاني اول نوشته شده است، همه چيز را از نقطه نظر عقايد ماركسيستي مورد توجه قرار داده است. وي در اين آثار، از فساد سرمايه‏دار سخن گفته و سرنوشت فرد را مطيعِ حوادث غم‏انگيز تاريخ دانسته است. آراگون از سال 1949 تا 1951م چندين كتاب با عنوان كمونيست‏ها انتشار داد و در اين آثار، به دنياي واقعي و اشتراك منافع انساني بازگشته است، چه در خط سير انقلابي، چه در افكار و الهامات عاشقانه. وي در سال‏هاي بعد به عنوان يكي از درخشان‏ترين چهره‏هاي ادبي فرانسه و اروپا در قرن بيستم و نيز سمبل شعر كشور فرانسه در اين قرن شناخته شد و آثار معروفي به وجود آورد. مجموعه اشعار معروفش مربوط به زمان مقاومت و اشغال فرانسه در جريان جنگ جهاني دوم است و در كنار آن، دل‏آزردگي، شكسته دل و چشمان اِلْزا از ديگر آثار اوست. لويي آراگون سرانجام در سال 1982م در 84 سالگي درگذشت. يكي از اعضاي جامعه روشن‏فكران فرانسه در مورد وي گفته است: با مرگ آراگون، فرانسه بزرگ‏ترين شاعر و يك نويسنده نابغه را از دست داد.