شهادت فقيه امامي آيت ‏اللَّه "حاج ميرزا ابراهيم خويي" (1286ش)

آيت‏اللَّه حاج ميرزا ابراهيم بن حسين خويي معروف به علامه خويي در حدود سال 1210ش (1247ق) در شهر خوي به دنيا آمد. وي پس از طي مقدمات و سطوح، راهي حوزه علميه نجف اشرف شد و در محضر عالماني همچون شيخ مرتضي انصاري و سيدحسين كوه كمره‏اي، به مدارج والايي در علم دست يافت. علامه خويي همچنين از استادان نام‏آوري همچون شيخ محمدحسين كاظمي و شيخ مهدي نجفي كاشف الغطا، روايت مي‏كرد. او داراي جود و بخشش و علوّ طبع و مناعت نفس و انفاق في سبيل‏اللَّه بود و ثروت قابل توجهي كه از پدرانش به او رسيده بود در راه خدا انفاق كرد. از اين عالم رباني آثار متعددي بر جاي مانده كه حاشيه بر رسائل شيخ انصاري، شرح نهج‏البلاغه موسوم به الدُّرَّةُ النّجفيه و شرح چهل حديث از آن جمله است. علامه خويي در زمان خود، به عنوان مجتهد بزرگ شهر، مورد احترام فوق‏العاده مردم بود و افراد در مسائل گوناگون به ايشان رجوع مي‏كردند. حاج ميرزا ابراهيم خويي سرانجام در بيست و دوم شهريور 1286ش برابر با ششم شعبان 1325ق در جريان مربوط به حوادث مشروطه در هفتاد و شش سالگي در خوي به شهادت رسيد و در نجف اشرف به خاك سپرده شد.

پيوستن ايران به اعلاميه ملل متحد (1322 ش)

در روز ۳ شهریور ۱۳۲۰ نیروهای شوروی از شمال و شرق و نیروهای بریتانیایی از جنوب و غرب، از زمین و هوا به ایران حمله کردند و شهرهای سر راه را اشغال کردند و به سمت تهران آمدند. ارتش ایران به سرعت متلاشی شد. رضاشاه ناچار به استعفا شد. متفقین با انتقال سلطنت به پسر و ولیعهد او -محمدرضا- موافقت کردند. پس از اشغال، راه‌آهن سراسری ایران برای انتقال کمک‌های نظامی به پشت جبهه شوروی، بر اساس قانون وام و اجاره مورد استفاده قرار گرفت. ایران که در آغاز جنگ بی‌طرفی خود را اعلام کرده بود نهایتاً در ۱۷ شهریور ۱۳۲۲ به آلمان اعلان جنگ داد. هدف اصلی ایران از اعلان جنگ پیوستن به اعلامیه ملل متحد و شرکت در کنفرانس‌های صلح پس از جنگ بود.

شهادت "ميثم تمار" از ياران مُخلص امام علي(ع) در كوفه(60 ق)

ميثم تمار ابتدا غلام بود و توسط حضرت علي(ع) خريداري و آزاد شد. امام او را بسيار دوست داشت و احترام زيادي برايش قائل بود و ميثم نيز متقابلاً علاقه‏ي شديدي به حضرت داشت. ميثم را به خاطر آن كه خرما فروش بود، تمّار گويند. امام علي(ع) سال‏ها قبل از شهادت ميثم، او را از چگونگي شهادتش آگاه كرده بود. او قبل از شهادت به همگان گفته بود كه مولايش امام علي(ع) طرز شهادت او را به وي گفته است. حكام جور قصد داشتند به نحوي غير از آن چه كه امام فرموده بود، ميثم را به شهادت برسانند ولي سرانجام طبق پيش‏بيني امام(ع) زبان گوياي او را بريدند و اين دوستدار آل علي(ع) به جرم حمايت آشكار از اهل بيت رسول اكرم(ص) و دوستي با آن‏ها، توسط عبيداللَّه ابن زياد، حاكم كوفه به طرزي فجيع به شهادت رسيد.

آغاز دومين دوره ‏ي جنگ‏ هاي ايران و روسيه(1241 ق)

از آنجايى كه در عهدنامه‏ي گلستان كه پس از جنگ اول ايران و روس، به امضا رسيد، مرز بين ايران و روسيه، به درستي معين نشده بود، باعث ايجاد مشكلاتي گرديد. در مناطقي، هر دو دولت ادعاي مالكيت داشتند، همچنين مردم مسلمان قفقاز و طالش، كه از تصرف اراضي ايران به دست روس‏ها سخت ناراضي بودند و نيز علماي دين كه كفّار را مسلّط بر مسلمانان مي‏ديدند، همواره فتحعلي شاه را به باز پس‏گيري آن اراضي، تشويق و تشجيع مي‏كردند. اين موارد و نيز عدم همكاري دولت روسيه با ايران، موجبات شروع دوره‏ي دوم جنگ‏هاي ايران و روسيه را پديد آورد كه سرانجام به شكست ايران و انعقاد پيمان تركمانچاي انجاميد.

وقوع نبرد "منصوره" در جريان جنگ هاي صليبي بين فرانسه و مصر (1250م)

هفتمين مرحله از جنگ‏هاي صليبي در اوت سال 1248م آغاز گرديد و در جريان آن، پادشاه فرانسه كه سه سال در پي تدارك اين جنگ بود به سوي قبرس به حركت درآمد و پس از توقفي چند ماهه، به سوي مصر حركت كرد. پادشاه فرانسه بر اين باور بود كه مصرْ كليدِ بيت‏المقدس مي‏باشد. بنابراين با نيرويى كه نزديك به يك‏صد و بيست كشتي بزرگ آن‏ها را منتقل مي‏ساخت، در ژوئن 1249م به منطقه دمياط واقع در شمال مصر رسيد و آن جا را تصرف نمود. در اين زمانْ نيروهاي صليبي با پنجاه هزار سرباز قصد تسلط بر قاهره را داشتند اما سپاهيان مصر در شهر منصوره كه به شهر دمياط نزديك بود اردو زدند و با تاخت و تاز و حملات پراكنده خود، امنيت و آسايش اردوگاه صليبي را بر هم زدند. چندي بعد از اين نبرد كه در 13 سپتامبر 1250م به وقوع پيوست، لشگر مصر موفق شد راه تداركاتي صليبي‏ها از طريق دريا را قطع نموده و آن‏ها را در محاصره قرار دهد. اين وضعيت موجب گرديد تا سپاهيان صليبي در قحطي شديد و انواع بيماري‏هاي واگيردار گرفتار آيند. در نتيجه، فرماندهي صليبي مجبور به تسليم شده و سلاح‏هاي خود راتحويل دهند. پادشاه فرانسه كه بيمار و اسير بود، در صلح نامه‏اي كه با مصري‏ها امضاء نمود، پذيرفت تا با پرداخت غرامت، خود و سربازانش را آزاد نمايد. به اين ترتيب مرحله هفتم جنگ‏هاي صليبي با پيروزي مسلمانان خاتمه يافت.