در دوران‌های قدیم، کشتی‌ها وسایل اندازه‌گیری پیشرفته‌ای نداشتند تا بتوانند سرعت حرکت خود را با آنها اندازه بگیرند. در آن زمان، از روش دیگری برای این منظور استفاده می‌شد.

دریانوردان طناب بلندی را در فاصله‌های معین و مساوی گره می‌زدند و انتهای آن را به کنده درختی می‌بستند. آنها وقتی می‌خواستند سرعت حرکتشان را اندازه بگیرند، کنده را به درون آب پرتاب  می‌کردند. کنده چوبی روی آب شناور می‌ماند.


یکی از کارکنان کشتی نیز طناب را طوری درون آب آزاد می‌کرد که کنده روی آب کشیده نشود و طناب نیز در راستایی مستقیم، روی آب قرار گیرد. سپس با شمارش تعداد گره‌هایی از طناب که در زمان معینی روی آب شناور می‌شد، سرعت حرکت کشتی را تعیین می‌کردند.

«گره» یا «مایل دریایی» واحدی است که دریانوردان امروزی نیز آن را به کار می‌برند. البته آنها از طناب و کنده استفاده نمی‌کنند! اما هر گره برابر 1852 متر در ساعت است. این عدد کمی بزرگ‌تر از مایل معمولی (1609متر) است.