در اواخر سالهاى دهه 1970 ميلادى، كه چند دهه از عمر فعاليتهاى سازمان بهداشت جهانى مى گذشت، گزارشهاى رسمى حكايت از آن داشت كه : وضعيت بهداشتى صدها ميليون نفر از مردم جهان غير قابل قبول است، بيش از نيمى از مردم دنيا به مراقبتهاى كافى دسترسى ندارند، و بين كشورهاى توسعه يافته و در حال توسعه جهان تفاوتها حيرت انگيز است.
در ماه مه 1977 در پايان سى امين اجلاس بهداشت كه در آلماآتاى اتحاد شوروى سابق با شركت 134 كشور جهان تشكيل شده بود اعلام گرديد:
مهمترين هدف اجتماعى دولتها و سازمان جهانى بهداشت در دهه هاى آينده بايد آن باشد كه همه مردم جهان تا سال 2001 م. به سطحى از سلامت دست يابند كه زندگى آنان را از نظر اقتصادى و اجتماعى ثمربخش ‍ و مفيد سازد.
اين بيانيه كه بعدها به بهداشت براى همه تا سال 2000 م. شهرت يافت به عنوان يك هدف، نيازمند وسيله بود.
در سپتامبر 1987، كنفرانس جهانى آلماآتا مراقبتهاى اوليه بهداشتى (PHC)را به عنوان وسيله و ابزار رسيدن به هدف مزبور، معرفى كرد و بعدها در سال 1980 م. در مجمع عمومى سازمان ملل متحد قطعنامه اى به تصويب رسيد كه بر مراقبتهاى اوليه بهداشتى به عنوان محور توسعه ملى تاءكيد شده بود.

اجراى مراقبتهاى اوليه بهداشتى عبارتند از:
1ـ آموزش همگانى جامعه درباره مسائل عمده بهداشتى.
2ـ بهبود غذا و تغذيه صحيح.
3 ـ تاءمين آب سالم و كافى و بهسازيهاى اصلى محيط.
4 ـ مراقبتهاى بهداشتى مادران و كودكان و تنظيم خانواده.
5 ـ ايمن سازى عليه بيماريهاى عمده عفونى.
6ـ پيشگيرى از بيماريهاى شايع بومى.
7ـ درمان مناسب بيماريها و حوادث.
8ـ پيش بينى و تدارك داروهاى اساسى.