آیت الله جوادی آملی گفت : عده ای که مرگ به آنها فشار می آورد به این خاطر است که این افراد شدیداً به چیزی دل بسته اند و وقتی مرگ فرا می رسد، بین محب و محبوب جدایی می افتد، محبوب را می گیرد ولی محبت را نگه می دارد و محبت به این محبوب دردآور است

به گزارش خبرآنلاین به نقل روابط عمومی بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء، از آیت الله جوادی آملی در سخنانی به مقوله مرگ پرداخته و به نکات زیر اشاره کرده است:

* برخی ها خیال می کنند که وقتی می میرند، می پوسند و یا فکر می کنند که بعد از مرگ خبری نیست، اما ره‌آورد رسمی دین این است که مرگ پوسیدن نیست.

*بنای آیات قرآن کریم و روایات اهل بیت علیهم السلام بر این است که به ما بفهمانند مرگ از پوست در آمدن است نه پوسیدن. ما چه بخواهیم، چه نخواهیم در مصاف با مرگ هستیم و ممکن است کسی میانگین عمر خود را بیشتر کند اما از مرگ گریزی نیست. دین می گوید که انسان در مصاف با مرگ، مرگ را می میراند و نه اینکه بمیرد؛ این حرف دین برای همیشه تازه است.

*خدای سبحان نفرموده که هر کسی مرگ را می چشد بلکه فرمود هر کسی مرگ را می میراند و در خودش هضم می کند. با توجه به این آیه قرآن کریم که فرمود «إِنَّ الْمَوْتَ الَّذِی تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلاقِیکُمْ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ»، خدا نفرمود که شما و مرگ با هم برخورد می کنید و شما می پوسید و مرگ می رود و یا نفرمود که شما و مرگ با هم به طرف خدا می روید، بلکه فرمود شما در برخورد با مرگ، مرگ را می پوسانید و شما به طرف خدا می روید.

*این فکر انسان را وادار می کند که یک کالای ابدی برای برزخ تهیه کند تا برای ابد زنده و ماندگار شود، کاری که «لوجه الله» باشد برای ابد می ماند اما اگر کاری خیانت و بازی با مردم باشد می پوسد.اگر کسی به اینجا برسد که انسان یک موجود ابدی و فاتح بر مرگ است، عمیق تر و بلندتر فکر می کند.

*درست است که بزرگانی همچون مولوی درباره ابدیت انسان و پوسیدن مرگ حرف هایی را در قالب اشعار بیان کردند اما اگر نبود آیات قرآن کریم، مولوی و امثال او نمی توانستند چنین حرف هایی را بیان کنند.

*دین آمده تا کرامت انسان را به او یادآوری کند و اگر فرمود « لَقَدْ کَرَّمْنَا بَنِی آدَم» راز این کرامت را تشریح کرده است. اگر انسانی با این همه جمال و جلال، خود را ارزان فروخت باید جوابگو باشد.

* عده ای که مرگ به آنها فشار می آورد به این خاطر است که این افراد شدیداً به چیزی دل بسته اند و وقتی مرگ فرا می رسد، بین محب و محبوب جدایی می افتد، محبوب را می گیرد ولی محبت را نگه می دارد و محبت به این محبوب دردآور است اما به عده ای دیگر دسته گلی عطا می شود که با بوکردن آن، همه چیزهایی که مورد علاقه‌شان است از یادشان می رود و به آسانی سفر می کنند.

* مرگ از آن جهت دردآور است که انسان به سلسله اموری دل بسته و در هنگام مرگ متعلقات را از او می گیرند، اما تعلق می ماند و تعلق بدون متعلق دردآور است.