رهبر معظم انقلاب در درس خارج فقه خود كه امروز برگزار شد، به شرح حديثي از حضرت امام صادق (ع) با موضوع «راه‌هاي جلوگيري از تسلط شيطان» پرداختند.

به گزارش خبرگزاري فارس به نقل از پايگاه اطلاع‌رساني دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آيت‌الله العظمي خامنه‌اي، رهبر معظم انقلاب امروز (يك‎شنبه 26 دي) در درس خارج فقه خود حديثي را از حضرت امام جعفر صادق (ع) درباره «راه‌هاي جلوگيري از تسلط شيطان» بيان و شرح فرمودند كه از نظر مي‌گذرد:

«قَالَ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ع مَنْ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَاعِظٌ مِنْ قَلْبِهِ وَ زَاجِرٌ مِنْ نَفْسِهِ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ قَرِينٌ مُرْشِدٌ اسْتَمْكَنَ عَدُوَّهُ مِنْ عُنُقِه»
شافي، صفحه‌ 652

في الفقيه، عن الصّادق (عليه‌السّلام) [حضرت امام جعفر صادق عليه‌السّلام فرمودند]: «من لم يكن له واعظ من قلبه و زاجر من نفسه و لم يكن له قرين مرشد استمكن عدوّه من عنقه». اولين چيزي كه موجب مي‌شود كه انسان بتواند در مقابل دشمنش ـ كه مراد، شيطان است ـ ايستادگي كند و مانع بشود از تصرف دشمن و تسلط دشمن، [اين است كه:] «واعظ من قلبه»؛ از قلب خود واعظي براي خود داشته باشد.
قلب متذكر بيدار، انسان را نصيحت مي‌كند، موعظه مي‌كند. يكي از بهترين وسائلِ اينكه انسان قلب را وادار كند به موعظه‌ خود و فعال كند در موعظه‌ خود، همين دعاهاست، دعاهاي مأثور ـ صحيفه‌ سجاديه و ساير دعاها ـ و سحرخيزي؛ اينها دل انسان را به عنوان يك ناصح براي انسان قرار ميدهد. اول اين است: «واعظ من قلبه».
[دوم اينكه:] «و زاجر من نفسه»؛ از درونِ خود يك زجركننده‌اي، منع‌كننده‌اي، هشداردهنده‌اي داشته باشد. اگر اين دو تا نبود، «و لم يكن له قرين مرشد»، يك دوستي، همراهي كه او را ارشاد كند، به او كمك كند، راهنمائي كند، اين را هم نداشته باشد ـ كه اين، سومي است ـ كه اگر چنانچه از درون، انسان نتوانست خودش را هدايت كند و مهار نفسِ خودش را در دست بگيرد، [بايد] دوستي داشته باشد، همراهي داشته باشد، هميني كه فرمودند: «من يذكّركم اللَّه رؤيته»، كه ديدار او شما را به ياد خدا بيندازد؛ اگر اين هم نبود، «استمكن عدوّه من عنقه»؛ خود را در مقابل دشمنِ خود مطيع كرده است؛ دشمنِ خود را مسلط كرده است بر خود و بر گردن خود، كه سوار بشود. كه [منظور از] دشمن، همان شيطان است. اينها لازم است. از درون خود، انسان، خود را نصيحت كند.‌
بهترين نصحيت كننده‌ انسان، خود انسان است؛ چون از خودش انسان گله‌مند نمي‌شود. هر كسي انسان را نصيحت كند، اگر قدري لحن او تند باشد، انسان از او گله‌مند مي‌شود؛ اما خود انسان، خودش را نصيحت كند؛ دشنام بدهد به خودش، ملامت كند، سرزنش كند خودش را؛ اينها خيلي مؤثر است. موعظه كند، زجر كند. در كنار اينها، يا به جاي اينها اگر نبود، آن وقت دوست، رفيق، كه دستگيري كند انسان را.