«حصين بن نمير» كسي است كه در روز عاشورا به امام (ع) تيراندازي كرد و تير به دندان‌هاي شريف ايشان خورد و بدين ترتيب، مانع آب خوردن امام (ع) شد.

به گزارش خبرنگار آيين و انديشه فارس، تاريخ از قاتلان امام حسين (ع) به عنوان شقي‌ترين و بي‌رحم‌ترين افراد ياد مي‌كند. افرادي كه به طمع درهم و دينار و در بالاترين حالت، حكومت ري و بر تن كردن قباي حكمراني بر گروهي از مردمان، خون فرزند رسول گرامي اسلام (ص) را كه به خون خدا «ثارالله» تعبير شده است، ريختند.
با خبر شدن از سرنوشت اين افراد پست و دون‌مايه بعد از جناياتي كه در كربلا و عاشوراي حسيني انجام دادند، موضوعي است كه كنجكاوي مسلمانان و به خصوص شيعيان و دوست‌داران اهل بيت عصمت و طهارت (ع) را برانگيخته است.
در اين سلسله گزارش، سرنوشت «يزيد بن ‌معاويه»، «عبيدالله ‌بن‌ زياد»، «عمر بن سعد»، «شمر بن‌ ذي‌‌الجوشن»، «عمرو بن‌ حجاج»، «حرملة‌ بن ‌كاهل»، «خولي‌ بن‌ يزيد»، «سنان‌ بن‌ انس»، «زرعه»، «قيس ‌بن ‌اشعث»، «عبدلله ‌بن ‌عقبه»، «عبدالله ‌بن‌ ابي‌‌حصين»، «عبدالرحمان ‌بن ‌ابي ‌خشكاره بجلي» و «حصين‌ بن‌ نمير» با استفاده از مستندات دانشنامه 14 جلدي امام حسين (ع) بيان مي‌شود و بخش ششم نيز مربوط به حصين بن نمير است كه فرماندهي تيراندازان لشكر عمر بن سعد را به عهد داشت.

* حصين بن نمير

ابوعبدالرحمان حُصَين بن نُمَير بن نائل كِندي سَكوني، از اهالي حِمص (از شهرهاي مهم شام) و امير آن بود. او در جنگ صفين، فرماندهي لشكر حمص را در سپاه معاويه به عهده داشت. او از شخصيت‌هاهي بارز حكومت بني‌اميه و فرمانده نگهبانان و معاون ابن‌زياد بود و از سوي ابن‌زياد، مناطق قادسيه، خفّان و قُطقُطانه را زير نظر داشت.
او عامل دستگيري قيس بن مُسهِر، فرستاده امام حسين (ع) و عبدالله بن يَقطُر بود. حصين، در كربلا حضور داشت و روز عاشورا، فرماندهي تيراندازان لشكر عمر بن سعد را به عهد داشت و با تيراندازانش، ياران امام (ع) را تيرباران كرد و اسبان آنها را كشت و زمينه را براي يورش نهايي و گروهي سپاه ابن سعد به سپاه امام (ع) فراهم كرد.
حصين، شخصاً در برخي درگيري‌ها شركت داشت و در شهادت حبيب بن مظاهر، نقش داشت. او همان كسي است كه در روز عاشورا به امام (ع) تيراندازي كرد و تير به دندان‌هاي شريف ايشان خورد و بدين ترتيب، مانع آب خوردن امام (ع) شد. حصين، پس از پايان جنگ، هفده سر را با افراد تحت فرمانش به كوفه برد.
وي پس از واقعه كربلا نيز در واقعه حرّه، جانشين مسلم بن عقبه، فرمانده خونريز سپاه جنايتكار شام، در مدينه شد و پس از مرگ او، سپاه را به سمت مكه سوق داد و درگيري‌اش با عبدالله بن زبير، كعبه را به آتش كشيد. سپس به عراق بازگشت و در سركوب «قيام توابين» به رهبري سليمان بن صُرَدِ خَزاعي، شركت جست.
او، سرانجام پس از قيام مختار، در جنگ با ابراهيم بن مالك اشتر ـ كه از سران سپاه مختار بود ـ كشته شد. ابراهيم، جسد او را سوزاند و سرش را براي مختار به كوفه و سپس براي ابن زبير به مكه فرستاد. سر او را در مكه و مدينه آويزان كردند تا عبرت ديگران باشد.
گفتني است كه برخي از جنايت‌هاي ياد شده، در تعدادي از منابع، به حصين بن تميم بن اسامة بن زُهير بن دُرَيد تميمي، نسبت داده شده است. در اين باره بايد گفت كه امكان ندارد اين شخص، با شخصي كه ما شرح حال او را بازگو مي‌كنيم (حصين بن نمير)، يكي باشد و احتمال داردكه نام او دستكاري يا تصحيف شده باشد، يا در نسبت دادن جنايت‌ها، خلط صورت گرفته باشد. آنچه مسلم است، اين است كه حصين بن نمير، يكي از فرماندهان اصلي و تراز اول سپاه بني اميه در جنگ صفين، واقعه عاشورا، واقعه حره، حادثه مكه و نيز جنگ با توابين و مختار ثقفي بوده است.
آنچه در پي مي‌آيد، گزيده‌اي از شرح حال و عاقبت حصين‌بن‌نمير است كه با ذكر منبع در دانشنامه 14 جلدي امام حسين (ع) منتشر شده است.

«تاريخ دمشق»: حصين بن نمير بن نائل بن لَبيد بن جِعثِنَة بن حارث بن سَلَمَة بن شُكامة بن شبيب بن سَكون بن اَشرَس بن كِنده، و او، ثَور بن عُفَير بن عَدي بن حارث، ابو عبدالرحمان كِندي و سپس سَكوني، از مردم حِمص است. از بلال، روايت كرده و پسرش يزيد بن حصين، از او روايت كرده است.
وقتي معاويه عازم صفين شد، حصين در دمش بود و با معارفه همراه شد. وي در جنگ با روميان از سوي يزيد بن معاويه، فرمانده و امير لشكر حِمص بود. او در سپاهي بود كه يزيد از دمشق براي مبارزه با اهل مدينه و جنگ با اهل حرّه فرستاد و مسلم بن عقبه، مشهور به «مشرف ( خونريز)»، او را جانشين خود در سپاه قرار دارد.
وي با ابن زبير جنگيد و وقتي براي خلافت مروان بن حكم بيعت شد، او در جابيه بود.

«الأخبار الطوال» در گزارش جنبش مختار: ابراهيم بن اشتر، بر آنان يورش برد و بسياري از آنان را كشت. شاميان، شكست خوردند. ابراهيم، آنان را تعقيب نمود و تا شب به كشتار آنان ادامه داد و امير آنان، حصين بن نمير ـ كه از قاتلان حسين (ع) بود ـ و شُرَحبيل بن ذي الكِلاع و بزرگان شام را كشت.

«تاريخ دمشق» به نقل از محمد بن اسماعيل: مصعب بن زبير، مختار را سوزاند و ابراهيم بن اشتر، عبيد‌الله بن زياد و حصين بن نمير سَكوني را. عبدالملك بن مروان، وقتي جنازه پسر اشتر را آوردند، به غلام حصين بن نمير گفت: بسوزانش، همان طور كه آقاي تو را سوزاند... !
احمد بن محمد بن عيسي بغدادي در حمص گفت: از طبق قديم اصحاب پيامبر (ع)، حصين بن نمير سكوني را درك كردم كه خلفا، وي را در حالي كه اصحاب پيامبر (ع) زنده بودند، به كارگزاري برگزيدند. وي به سال 66 هجري، در سال جنگ خازر، با عبيد‌الله بن زياد، كشته شد.

«تاريخ دمشق» به نقل از يقوب بن سفيان: در چنين روزي، در سال 67 [هجري] حصين بن نمير كشته شد... ابو سليمان بن زُبَر به ما خبر داد و گفت: درباره سال 66، گفته‌اند كه در آن عبيد‌الله بن زياد و حصين بن نمير كشته شد... ابراهيم بن اشتر، آنها را كشت و سرشان را براي مختار فرستاد. مختار هم آن سرها را براي ابن زبير فرستاد و آنها در مدينه و مكه آويخته شدند.

«تاريخ دمشق» به نقل از ابوسَلَمه سعيد بن يزيد: مختار، سر ابن زياد و سرهاي تعدادي از اشراف شام، از جمله حصين بن نمير كندي ـ كه با ابن زبير جنگيد و براي او منجنيق نصب كرد ـ را براي ابن زبير فرستاد. ابن زبير گفت: سر هر يك از آنها را در همان جايي بياوزييد كه از آنجا ما را سنگباران كردند.