برنامه هاي اسلام، براي رسيدن انسان به خوشبختي و سعادت جاودانه تدوين شده است؛ سعادتي كه گستره اي به پهناي دنيا و آخرت دارد. در اين ميان، روزه عبادتي است كه در ره پويي بشر به سوي كمال و تعالي نقش بسزايي دارد. با بررسي آيات روشن قرآن در مي يابيم كه روزه، براي رستگاري انسان و رهايي او از قيد تن و توجه او به افق هاي تعالي واجب گرديده است. انسان خو گرفته با روزمرگي، در يك اردوي معنوي يك ماهه، رهايي از بند تن و زنگارزدايي از دل را با هم تجربه مي كند، غلبه بر خواهش هاي دل را تمرين مي كند و لذت آسماني شدن را مي چشد. در آيه 183 سوره بقره، اميد به پرهيزكار شدن انسان در قفس تن را، راز وجوب روزه مي داند و مي فرمايد:اي ايمان آورندگان! روزه بر شما واجب گرديد، آنسان كه بر پيش از شما هم واجب شده بود. باشد كه پرهيزكاري كنيد». نكته روان و زيبايي كه در اين آيه به چشم مي خورد، لطافت بيان آن است. به دليل دشواري روزه، خداوند از طرفي با خطاب «يا ايها الذين امنوا» و از ديگر سو با توجه دادن به اين كه روزه اختصاص به شما ندارد بلكه بر پيشينيان نيز لازم بوده است، مسلمانان را آماده انجام آن ساخته است.امام صادق(ع) در بياني زيبا چنين مي فرمايد : لذت خطاب «يا ايها الذين امنوا» سختي و مشقت عبادت را از بين مي برد. (1) وقتي انسان با چنين خطابي از سوي معبود بي همتا روبرو مي گردد، سرشار از نيرو خود را آماده اجراي حكم آن يگانه بي نياز مي كند. در اين مقاله بر آنيم تا گوشه اي از آثار سزنده روزه بر زندگي انسان را در دو بعد معنوي و اجتماعي بررسي كنيم.   آثار معنوي روزه معنويت، نياز اساسي انسان است. همان گونه كه غذا، براي ادامه زندگي مادي ضروري است، معنويت نيز براي طراوت روح بزرگ انسان يك نياز اساسي است. از نگاه قرآن، انسان، مستعد تعالي است؛ از اين رو برنامه هاي ويژه اي هم براي او قرار داده شده است. در قرآن به انسان چنين گفته مي شود: «يا ايها الانسان انك كادح الي ربك كدحا فملاقيه؛ اي انسان حقا كه تو به سوي پروردگار خود به سختي در تلاشي و او را ملاقات خواهي كرد» (انشقاق.4) در مسير تعالي انسان، برنامه هايي از سوي آفريدگار آگاه از همه احوال انسان پيشنهاد شده كه انجام برخي از آنها با شرايط، لازم و برخي ديگر داوطلبانه است. روزه در شمار عبادت هايي است كه در شرايط ويژه اي مانند ماه مبارك رمضان و يا نذر و... واجب مي شود، ولي به صورت مستحبي و داوطلبانه هم قابل انجام است. در آموزه هاي ديني هم سفارش زيادي به روزه داري و توجه به اين برنامه حتي به صورت داوطلبانه و مستحبي شده است. در روايتي از ابي امامه آمده است: از پيامبر خدا(ص) خواستم مرا به عملي سودمند رهنمون گردد. حضرت فرمود: عليك بالصوم فانه لا عدل له و لا وزن لثوابه؛ روزه بگير كه معادلي براي آن نيست و هيچ ثوابي به پاي آن نمي رسد. بار ديگر گفتم: مرا به كاري دستور دهيد و حضرت فرمودند: عليك بالصوم فانه لا عدل له. وقتي براي سومين بار تقاضايم را تكرار كردم، حضرت باز پاسخم دادند: عليك بالصوم فانه لا مثل له؛ روزه بگير كه همانند ندارد.(2) امام مجتبي(ع) هم ماه مبارك رمضان، را چنين توصيف مي كنند: ان الله جعل شهر رمضان مضمارا لخلقه فيستبقون فيه بطاعته الي مرضاته؛ خداوند ماه رمضان را ميدان مسابقه اي براي آفريدگان خود قرار داده تا با طاعتش براي خشنودي او از يكديگر پيشي گيرند» (3) روزه آثار معنوي فراواني به دنبال دارد كه به برخي از آنها فهرست وار اشاره مي شود: 1- پارسايي مهم ترين رهاورد روزه، براساس آيه 183 بقره، رسيدن به گوهر پرارج تقواست. هدف از وجوب روزه، تربيت معنوي انسان و گذاشتن او در بزرگراهي است كه به پارسايي منتهي مي شود. تعبير «لعلكم تتقون» در اين آيه شريفه، پرده از رازي مي گشايد كه ملاك برتري آدميان بر يكديگر دانسته شده و فرجامي نيك به نام فلاح و رستگاري خواهد داشت. 2- رهايي از بند تن با نگاهي به شرايط روزه داري، در مي يابيم كه اين برنامه هدفي جز تربيت انسان و آسماني كردن او ندارد. خداوند سبحان با دعوت به روزه، مقامي ديگر از انسانيت را پيشنهاد مي دهد؛ انسانيتي رها از اسارت تن و خواهش هاي دروني. انسانيتي كه با گذار از موانع ساده به دست مي آيد. چشم پوشي از آنچه تاكنون به راحتي بهره مند بوده آن هم براي مدتي معين. تلاش براي خدايي شدن. شكستن ديوار عادت هايي كه مانع انس با معنويات است و انسان را از ترقي و تعالي باز مي دارد. 3- آرامش يكي از آثار معنوي روزه، آرامش قلبي است، در گران سنگي كه بشريت امروز براي يافتن آن حاضر است از همه دارايي خويش بگذرد. درپرتو روزه داري، دل از هوي و هوس بريده و در دامن ياري كه مبدأ و معدن آرامش است، پـناه مي گيرد. روزه دار با توجه بيشتر به پروردگار و احساس نزديكي به آن «قريب مجيب»، دل از اغيار بريده و سرشار از آرامش و طمأنينه مي گردد. از اين رو امام باقر(ع) در سخني كوتاه و زيبا فرمود: الصيام تسكين القلوب؛ روزه مايه آرامش دل هاست.» (4) 4-حكمت آفريني روزه، فرصتي است براي تأمل و تفكر. انسان روزه دار اندكي در آنچه بوده و آنچه بايد باشد، تدبر مي كند، با چراغ روزه ره مي يابد و خود را از گردنه هاي پرخطر زندگي مادي به دور نگه مي دارد. امام علي(ع) از رسول اعظم (ص) نقل مي كند كه حضرت در سفر معراج از خداوند پرسيد: خدايا روزه چه آثاري دارد؟ خداوند فرمود: روزه حكمت مي آفريند و حكمت، معرفت و شناخت را در پي دارد و به دنبال معرفت، يقين و باور به دانسته ها حاصل مي شود. زماني كه كسي به يقين رسيد، (با تمام شرايط سازگاري مي يابد) و در اين انديشه نيست كه چگونه شب را به صبح رسانيده؛ در سختي يا آسايش (و تمام خاطر خود را به يار بي همتا مي سپارد و در كسب رضايت او مي انديشد)». (5) 5- يادآوري معاد روزه با گرسنگي و تشنگي و محدوديت هايي همراه شده تا خواب غفلت ازچشم انسان گرفتار در تار دنياي فريبا، بربايد و او را به فردايي ديگر يادآور شود. بر اين اساس يكي از آثار معنوي روزه، يادآوري روز رستاخيز است كه هيچ كس را از آن گريزي نيست. مردمان هر يك با كوله اي از توشه هايي كه در دنيا اندوخته اند، برانگيخته خواهند شد و در محشر گرسنه و تشنه در انتظار حسابرسي به سر خواهند برد. امام رضا (ع) در اين باره مي فرمايند:«مردم به انجام روزه امر شده اند تا درد گرسنگي و تشنگي را بفهمند و به واسطه آن فقر و بيچارگي آخرت را بيابند.»(6) 6- آزمون اخلاص اگر در عبادت هاي ديگر، فرصت مانور براي شيطان فراهم گردد و بتواند با رياكاري و تظاهر، گوهر «قبول» را از اعمال انسان بر بايد، در روزه، اين مجال از او گرفته مي شود چه اينكه روزه دار را نيازي به تظاهر نيست و به دور از چشم مردم بر شكستن روزه بدون اطلاع آنها توانا خواهد بود. از اين رو، امام علي (ع) فرمودند:«فرض الله... الصيام ابتلاء لاخلاص الخلق؛ خداوند روزه را واجب كرد تا اخلاص آفريدگان آزموده گردد. (7)فرد با گرفتن روزه و حفظ آن، اخلاص خود را ثابت مي كند و در اثر مداومت بر اين كار، صافي و صفا در ديگر عبادت ها نيز براي او حاصل مي شود. حضرت فاطمه زهرا(س) دراين باره چنين مي فرمايند:«فرض الله الصيام تثبيتا لاخلاص؛ خداوند روزه را براي استواري و تثبيت اخلاص بندگان واجب ساخت.» (8) 7- روسياهي شيطان از آن روز كه تاج كرامت بر اثر دميده شدن روح الهي بر آدم، بر سر همه انسان ها نهاده شد، دريايي از حسادت و اندوه ابليس را فراگرفت و با سرباز زدن از سجده بر آدم، خود را از وادي رحمت خداوند راند. از آن پس، هرگاه و هر دم در كمين آدم و فرزندان او نشست تا بلكه سدي باشد بر سر راه عروج آنان، شيطان با انبوهي از لشكريان پليد به جنگ آدميان همت گمارد و تا روز قيامت به اين مبارزه ادامه خواهد داد تا به گمان خود، گوهر سعادت از كف آنان بربايد. در مقابله با اين دشمن قسم خورده، انسان ها به برنامه هايي دعوت شده اند كه نتيجه آن رستگاري خودشان و روسياهي شيطان و شيطان صفتان است. در اين ميان، روزه برنامه اي است كه به فرموده رسول خدا، شيطان را از انسان دور مي سازد و فرصتي براي تقويت روحاني او پديد مي آورد. روزي آن حضرت به يارانش فرمود: الا اخبركم بشيء ان انتم فعلتموه تباعد الشيطان منكم كما تباعد المشرق من المغرب؛ آيا مي خواهيد شما را از كاري آگاه سازم كه با انجام آن، شيطان به فاصله مشرق تا مغرب از شما دور گردد؟ اصحاب مشتاقانه پاسخ دادند: آري اي رسول خدا! پيامبر فرمود: الصوم يسود وجهه؛ روزه (اين فاصله را ايجاد مي كند و) شيطان را روسياه مي گرداند(9) 8- پاداش بي كران از چيزهايي كه اهميت روزه را بيشتر مي نماياند، وعده پاداش هايي است كه براي اين رفتار ديني داده شده است. درحديثي قدسي مي خوانيم كه خداوند فرمود: هركار نيكي، پـاداشي معين مانند ده تا هفتصد برابر آن عمل دارد، غير از روزه داري كه از آن من است و من خود پاداش آن را مي دهم... چون بنده ام به خاطر من از خواسته ها و خوردني ها و لذت هايش صرف نظر كرد» (01) بر اساس اين روايت نوراني، سر اين پاداش بيكران، در دلدادگي انسان به خدا و گذشتن او از همه خواسته هاي خويش براي او نهان است. 9- آمادگي براي ساير عبادت ها انسان هرچند معنويت گريز نيست، اما گاهي دشواري ظاهري برخي از تكاليف ديني، بهانه اي براي سهل انگاري در انجام آن برنامه را در وي پديد مي آورد. اما هنگامي كه فرد در برنامه اي عمومي و همراه با همسفراني آسماني به توفيق روزه داري دست يازيد، براي او بسان ورود به شهر عبادت و بندگي خواهد بود؛ زيرا موفقيت در گرفتن روزه، با قبول تمام سختي هاي آن، مقدمه حضور دائمي براي ديگر برنامه هاي آسان و انسان ساز را در او به وجود مي آورد. از سويي ديگر تمرين يك ماهه، خود فرصتي براي انس هرچه بيشتر با برنامه هاي ديني خواهد بود. با توجه به اين نكات، حضرت رسول(ص) روزه را به منزله دروازه ورود به شهر بندگي دانسته و مي فرمايد: لكل شيء باب و باب العباده الصوم؛ براي هر چيزي دري است و در عبادت روزه است.»(11) روزه آغازي است براي انجام تمام خوبي ها، پلي است براي پرواز به سوي بي كران ها و جرقه اي براي خدايي شدن. 10- سحرخيزي يكي از جلوه هاي معنوي روزه داري، انس با سحر و عادت به سحرخيزي است. از نظر قرآن بهترين زمان براي مناجات و استغفار، سحر است. خداوند در اوصاف مؤمنان مي فرمايد: «وبالاسحار هم يستغفرون»(12) هر گنج سعادت كه خدا داد به حافظ از يمن دعاي شب و ورد سحري بود 11- تقويت اراده و غلبه بر طغيان غرايز يكي از فوائد بزرگ روزه، تربيت روح و تقويت اراده و تعديل غرايز انساني است. روزه دار در حال روزه با وجود گرسنگي و تشنگي و خودداري از ساير لذائذي كه بايد چشم بپوشد، روح و اراده خويشتن را تقويت مي كند. بر اين اساس، مقصود از روزه به دست گرفتن زمام نفس سركش و تسلط بر شهوات و هوس هاست. در حقيقت مهم ترين فلسفه روزه همين اثر اخلاقي و تربيتي است. 12- انس با معبود انسان به بهانه روزه، بستر پرآرامش خويش را رها مي كند، از غذا و نوشيدني ها در طول روز خودداري مي كند، تمام وجود خود را براي انجام يك روزه كامل و مورد رضايت حضرت حق، از بدي ها باز مي دارد و هر لحظه به ياد او و در انديشه خشنود سازي اوست. رهاورد چنين برنامه اي، تابش نور الهي بر دل چنين فردي است و باز شدن در روشن آشنايي و انس با خداي خوبي ها. روزه دار در ماه رمضان، مهمان ويژه خداست و بر خوان پراز نعمت او بهترين لحظه هاي معنوي را تجربه مي كند. آنچنان كه امام باقر(ع) فرمود: شهر رمضان، شهر اله و الصائمون فيه اضياف الله و اهل كرامته؛ ماه رمضان، ماه خداست و روزه داران در آن مهمانان خدا و مورد تكريم ويژه اويند.»(13)روزه داران در اين ماه فرصتي براي حضور هرچه بيشتر بر سفره احسان الهي مي يابند. فرصتي كه به منظور انس او با آفريدگارش تدارك ديده شده است. 13- خويشتنداري روزه، قطع نظر از زيبايي هاي ديگرش، يك زورآزمايي و خودشناسي است. روزه دار وقتي كه ديد مي تواند در مدت معيني از همه ضروريات بدن صرف نظر كرده و گرسنه و تشنه بماند، مي داند كه دست كشيدن از محرمات براي او ميسر است. بدين وسيله درهاي تقوا و مقاومت در برابر شهوت ها به روي شخص باز مي شود و مي تواند خود را به انجام واجبات و مستحبات وادارد.(14) 14- شكيبايي امام صادق(ع) در تفسير آيه «واستعينوا بالصبر و الصلاه»(15) فرمود: الصبر الصيام؛ صبر، روزه است. و فرمود: هنگامي كه گرفتاري شديدي به انسان رو آورد، روزه بگيرد كه خداوند خود فرموده: از روزه و نماز استمداد جوييد.(16) روزه، مايه رسيدن به اهداف بلندي است كه بدون تكيه بر معنويات دسترسي به آن ممكن نيست. انسان در پرتو روزه، تحمل و شكيبايي را مي آموزد و تا رسيدن به هدف، پايمردي و مقاومت نشان مي دهد، در مواجهه با دشواري ها، بي تاب نمي شود بلكه با تكيه بر لطف الهي، در آرزوي پايان آن مي نشيند و با كوشش خود، در رسيدن به هدف بزرگي كه دارد، گام برمي دارد. .15 انس با معنويات يكي از آثار روزه خصوصا در ماه مبارك رمضان، خو گرفتن به برنامه هاي معنوي با توجه به سفارش هاي فراوان معصومان به آن برنامه هاست كه خود نقش بسزايي در انس افراد با معنويات و لذت بردن از برنامه هاي معنوي دارد. يكي از اين برنامه هاي پيشنهادي، تلاوت قرآن است كه پاداش بسيار زيادي براي آن تعيين شده است. تا جايي كه پيامبر اعظم(ص) فرمود: من تلا فيه آيه من القرآن كان له مثل اجر من ختم القرآن في غيره من الشهور؛ خواندن يك آيه از قرآن در ماه رمضان پاداشي همانند تلاوت تمام قرآن در ديگر ماه ها دارد».(17) توصيه ديگر پيشوايان هدايتگر، آمرزش خواهي و دعاست. امام علي(ع) در اين باره فرمود: «در ماه رمضان بسيار استغفار كنيد و دعا فراوان نماييد كه با دعا، بلا از شما دور مي گردد و با استغفار گناهانتان پاك مي گردد».(18) به جا آوردن نمازهاي مستحبي نيز توصيه اي است كه در سرعت سير معنوي مهمان رمضان، تأثير فراواني دارد. علي بن حمزه، از ياران امام صادق(ع) مي گويد: به اتفاق عده اي از دوستان نزد امام رفتيم. ابوبصير، نظر امام را درباره ماه رمضان پرسيد. حضرت فرمود: ان لرمضان لحرمه. و حقا لايشبهه شيء من الشهور، صل ما استطعت في رمضان تطوعا بالليل و النهار؛ ماه رمضان را احترامي ويژه و حقي شايان است، هر آنچه مي تواني در شب روز اين ماه نماز مستحبي بگذار.»(19)   آثار اجتماعي روزه 1. درس برابري و برادري يكي از آثار اجتماعي روزه، درس مساوات و برابري در ميان افراد اجتماع است؛ زيرا با انجام اين دستور مذهبي افراد برخوردار، هم وضع گرسنگان و محرومان اجتماع را به طور محسوس درمي يابند و هم با صرفه جويي در غذاي شبانه روزي خود مي توانند به كمك آنها بشتابند.(20) امام صادق(ع) نيز با اشاره به اين پيامد نيكوي روزه مي فرمايد: «انما فرض الله الصيام ليستوي به الغني و الفقير؛ خداوند روزه را از آن رو واجب كرد كه دارا و محتاج در آن برابر گردند.»(21) ارزش اين توجه به نيازمندان تا جايي است كه پيامبر مهر و رستگاري، ماه مبارك رمضان را چنين توصيف مي كنند: «رمضان شهر الله و هو ربيع الفقراء؛ رمضان ماه خدا و بهار فقيران است».(22) 2. ترويج فرهنگ ديني روزه داراي فرهنگ مخصوص خود بوده و روزه داران در ماه مبارك رمضان، بيشتر با واژه هاي مربوط به اين فرهنگ سر و كار پيدا مي كنند. طبق تحقيقات در ماه مبارك رمضان، چهارصد واژه همگام با فرهنگ روزه بين ده تا سه برابر بيشتر از ساير ماه ها به كار مي روند؛ واژه هايي چون ببخشيد، عذر مي خواهم، تلاوت، صدقه، انفاق، خيرات، احسان، نماز، روزه، دستگيري، فقرا و... از بهار خاصي برخوردار مي گردند.(23) 3. خروج از خودپرستي بسياري از كدورت ها و ناهنجاري هاي اجتماعي، به ويژه در ارتباطات ناسالم با ديگران، ريشه در خودپرستي و خودشيفتگي دارد. با روزه داري، فرد روزه دار از پيله خودپرستي خارج شده و پروانه وار گرد ديگر دوستان نيز خواهد گشت. توجه به همسايگان، اصلاح كدورت ها، بازديد از اقوام و حضور در سفره افطاري ديگران و... زمينه هاي پديدآيي ارتباطات سالم و سودمند را فراهم مي سازد. 4. احترام به جامعه روزه دار يكي از آثار سودمند روزه در بخش اجتماعي آن، تمرين احترام به قانون و ديگر افراد جامعه است. در جامعه اي كه روزه به عنوان يك فريضه ديني مورد توجه است، همه افراد خود را موظف به خويشتنداري و رعايت احترام آن جامعه مي دانند و از هر كاري كه موجب جريحه دار شدن و آزار روزه داران مي گردد، پرهيز مي كنند. در جامعه روزه دار، خوردن و آشاميدن و حركات ضداخلاقي مغاير با رفتار ديني به شدت محكوم است و انسان هاي فهيم خويشتن را از آن دور نگه مي دارند. 5. تمرين اجراي قوانين مشترك اگر كار سخت و دشواري براي همگان مقرر گردد، تحمل آن براي افراد از حيث رواني دشوار نخواهد بود. فخر رازي در اين باره مي گويد: چون روزه يك عبادت طاقت فرساست، عموميت آن براي همگان مايه تقويت توان و مقاومت است.(24) به همين دليل در آيه 183 بقره، از وجوب روزه در تاريخ گذشته سخن به ميان آمده است.(25) همچنين روزه داري به صورت همگاني و در مدت معيني از سال، فرصتي را براي تمرين يكي از قوانين مذهبي فراهم مي كند تا همگان از بركات دستورها و راهكارهاي ديني به صورت ملموس آگاهي يابند. 6. كاهش جرايم اجتماعي براساس آماري كه از سوي نهادهاي مربوطه اعلام مي گردد، هر ساله با فرا رسيدن ماه مبارك رمضان ميزان جرايم اجتماعي به ميزان قابل توجهي كاهش مي يابد. ريشه اين اصلاح اجتماعي را بايد در گرايش افراد جامعه به معنويات و سلطه معنويت بر جامعه جستجو كرد. اين راهكار بزرگ معنوي مي تواند راه گشاي ديگر معضلات اجتماع اسلامي و نيز بشري قرار گيرد؛ به گونه اي كه با تبيين و گسترش صحيح مسائل ديني و روحاني، به ستيز اهريمن پليدي ها و نادرستي ها رفت. 7. فرصتي براي مهرورزي تشويق به افطاري دادن در فرهنگ اسلامي و دستگيري از نيازمندان و نيز گستردن سفره هاي اطعام براي همگان كه امروزه به صورت فرهنگي فراگير درآمده نشانه هايي از مهرورزي اند. اكرام ايتام به پيروي از مولاي يتيمان، اميرمؤمنان نيز گوشه اي از آثار اجتماعي روزه داري به شمار مي آيد. ماه رمضان، دل ها در اثر همسايگي با نور و كاستن از عوامل مادي، رنگ و بوي بيشتري از محبت به خود مي گيرد و زمينه گسترش شميم خوش مهرباني در سراسر جامعه اسلامي پديد مي آيد. ]مركز فرهنگ و معارف قرآن[ ¤ پانوشتها در سرويس معارف موجود است.

 

نويسنده: ابراهيم - اخوي

منبع: روزنامه - ایران