به گزارش مهر، دانشمندان مي گويند اين هنرمندان مشهور به اين اختلال که از هر 12 کودک يکي را تحت تاثير خود قرار مي دهد، مبتلا بوده و توانايي مشاهده درست واژه هاي نگاشته شده را نداشتند و اين ناتواني عامل وجود تفاوت ميان دستنوشته هاي درهم و خط خطي و شاهکارهاي هنري است که از آنها به جا مانده است.

دانشمندان دانشگاه ميدلسکس باور دارند اين رويداد مي تواند اسرار نهفته در پس موفقيت آثار هنري مانند لبخند موناليزا را شرح دهد. آنها براي بررسي اين اثر، بر روي توانايي هاي بينايي-فضايي، توانايي که پردازش اطلاعات سه بعدي را به عهده دارد، 41 مرد و زن آزمايش کردند. اين توانايي در ايجاد نبوغ هنري در ميان افراد مختلف بسيار ضروري است.

نيمي از داوطلبان حاضر در اين مطالعات مبتلا به خوانش پريشي بودند و از اين رو در هجي کردن، خواندن و نوشتن دچار مشکل بودند. محققان دريافتند افراد مبتلا به اين اختلال در بسياري از آزمايشها از جمله تست به ياد آوردن تصاوير، نسبت به ديگران عملکرد بهتري دارند. اين افراد همچنين در مسيريابي در ميان شهري مجازي و سه بعدي توانايي قالب توجهي از خود نشان مي دادند.

از اين رو محققان به اين نتيجه رسيدند افراد مبتلا به خوانش پريشي از درک فضايي بالاتري برخوردارند. به گفته نيکولا برنزويک از محققان حاضر در اين پروژه، بسياري از افراد خوانش پريش ترجيح مي دهند کارهاي خود را با فکر کردن و عمل کردن انجام دهند تا حرف زدن درباره آن. اين رفتار مي تواند در افراد خوانش پريش مهارتهاي جديدي را به وجود آورد که اين مهارتها زمينه ساز موفقيت آنها در خلق آثار هنري و خلاقانه خواهد بود.