خيال مى‏كنم انسان اگر هر يك از مشاهد مشرفه را طواف كند، همه‏ ى مشاهد را در همه جا زيارت كرده است و براى او مفيد است. آن‏ها «أَحْيَآءٌ عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ»(۱)؛ (زنده ‏اند و نزد خدا بهره ‏مند) هستند و با ديگران قابل قياس نيستند. هرجا هستيم مى ‏توانيم به هر كدام از آن‏ها متوسّل شويم. در زيارت حضرت سيّدالشهدا ـ عليه‏السّلام ـ بر همه‏ ى ائمه بلكه انبياء ـ عليهم ‏السّلام ـ سلام شده است: آدم و نوح و ابراهيم و موسى و عيسى و محمّد ـ صلوات ‏اللّه ‏عليهم ‏اجمعين ـ . اگر كسى بخواهد تشنگى و عطش ديدار آن‏ها را در وجود خود تخفيف دهد، زيارت مشاهد مشرفه به منزله‏ى ملاقات آن‏ها و ديدار حضرت غايب ـ عجّل‏اللّه‏تعالى فرجه‏الشّريف ـ است. آن‏ها در هر جا حاضر و ناظرند. هر گاه انسان به يكى از آن‏ها متوجه شود، مانند آن است كه به همه متوجه شده و همه را زيارت و ديدار كرده است. گذشته از اين كه فرموده‏اند: شما خود را اصلاح كنيد، ما خودمان به سراغ شما مى‏آييم و لازم نيست شما به دنبال ما باشيد. راه ديگر، توسّل به قرآن است، اين‏ها شريك قرآن هستند، بلكه با قرآن عينيّت دارند. اگر چه اكثر مسلمانان به قرآن اعتقاد دارند ولى به امامت اهل بيت قايل نيستند. البته جاى شگفتى نيست كه اكثريت مسلمانان بر خطا هستند، زيرا مى دانيم كه اكثر متديّنين عالم نيز مسيحى هستند كه قايل‏اند قرآن باطل است! بنابراين، اكثريت ميزان برترى نيست. توسل به قرآن هم آرام‏بخش دل‏ها است: «أَلنَّظَرُ إِلَى الْمُصْحَفِ عِبادَةٌ.»(۲) نگريستن به قرآن عبادت است. همين آرامش قلبى براى كسى كه به شمايل امام زمان ـ عجّل ‏اللّه ‏تعالى‏ فرجه ‏الشّريف ـ نگاه كند، نيز حاصل مى‏شود. ۱. سوره‏ى آل عمران، آيه‏ى ۱۶۹. ۲. مستدرك الوسائل، ج ۴، ص ۲۶۸؛ بحارالانوار، ج ۱، ص ۲۰۴؛ كشف الغمّة، ج ۲، ص ۲۶۸.