اشغال تبريز توسط نيروهاي آلمان و امپراتوري عثماني در جريان جنگ جهاني اول (1293 ش)

تشكيل شوراي سلطنت توسط "محمدرضا پهلوي" در آخرين روزهاي حيات رژيم پهلوي (1357ش)

پس از كشتار خونين 13 آبان 57 تهران، محمدرضا پهلوي رسماً شنيدن صداي انقلاب ملت ايران را اعتراف كرد. در اين حال بود كه در حقيقت شمارش معكوس سقوط رژيم پهلوي آغاز شد. شاه ايران كه توان مقاومت در مقابل امواج خروشان انقلاب اسلامي را نداشت، تني چند از مهره‏هاي سياسي مورد اعتماد خود را مأمور تشكيل شوراي سلطنت كرد تا به تصوّر خود، امواج اعتراض‏هاي مردمي را فرو بنشاند. اين شورا قرار بود مقدمات انتقال قدرت را از شاه به فرزندش فراهم كند و بدين ترتيب، ملت مسلمان و مبارز ايران را به ادامه حيات رژيم ستمشاهي، متقاعد سازد. هر چند هدف اصلي محمدرضا از تشكيل اين شورا، خروج از ايران و در نتيجه جان سالم به در بردن بود. اما مردم آگاه ايران، با تجمع در خيابان‏ها، ضمن مخالفت با اين اقدام، حمايت خود را از حضرت امام خميني اعلام كردند. حضرت امام در همين روز در پاريس اعلام نمودند كه به زودي يك دولت جديد انقلابي تشكيل خواهند داد. پس از انتشار اين خبر، سيد جلال‏الدين تهراني، براي ديدار با امام، راهي فرانسه شد. امام دو شرط براي پذيرفتن وي معين كردند: استعفاي او از رياست شوراي سلطنت و اعلامِ غيرقانوني بودن اين شورا از جانب او. سرانجام رييس شوراي سلطنت در اول بهمن از سمت خود استعفا داد و شوراي سلطنت بدون هيچ اقدامي در راستاي اهداف شاه پس از فعاليتي يك هفته‏اي، عملاً منحل شد.

وقوع درگيري شديد مردم با مأموران رژيم شاه (1357 ش)

در جريان برگزاري تظاهرات و راهپيمايي در چندين شهر ايران، درگيري شديدي ميان مأموران رژيم پهلوي و مردم درگرفت و عده‏اي از مردم مبارز، شهيد يا مجروح شدند. همچنين در همين روز، دانشجويان و مردم تهران كه در گردهمايي بزرگ خود در دانشگاه تهران اجتماع كرده بودند، مخالفت خود را با رژيم شاه اعلام كردند و مُصرّانه، خواستار بازگشت حضرت امام خميني(ره) از پاريس به ايران شدند. اين حركت دانشجويان در حالي صورت گرفت كه محدوده دانشگاه، توسط سربازان مسلح و نيروهاي نظامي محاصره شده بود. پس از اين تظاهرات گسترده، حضرت امام، در پيامي، ضمن فرا خواندن مردم به هوشياري، ملت ايران را از وقوع توطئه‏ها و شايعات تفرقه افكنانه از سوي ايادي رژيم، آگاه كردند.

درگذشت "مُعِزُّالدّوله ديلَمي" فرمانرواي آل بويه (356 ق)

ابوالحسن احمد بن بويه، معروف به مُعزُّالدوله ديلمي يكي از سه برادر آل‏بويه بود كه در سال 334 ق بغداد را فتح كرد و "المُستَكفي" خليفه‏ي عباسي را به اطاعت خود درآورد. مردم در دوره‏ي اين خليفه، وضع ناگواري داشتند و از طرف دستگاهِ حكومت، مورد تعدي و ستم قرار مي‏گرفتند. ولي در زمان فرمانروايي بيست و دو ساله‏ي معزالدوله، اين وضعيت بهبود يافت، زيرا او به امور فرهنگي و ادبي اهتمام داشت و زمينه را براي پرورش دانشمندان فراهم مي‏ساخت. علاوه بر اين، معارف و علوم اهل بيت پيامبر - عليهم السلام - در عصر معزالدوله، رواج يافت.