اعتراض وزارت امور خارجه ايران به دخالت آشكار آمريكا در امور داخلي ايران (1378 ش)

در پي دستگيري بيست نفر از جمله شانزده يهودي در ماه‏هاي بهمن و اسفند 1377 و محاكمه آنان به اتهام جاسوسي براي آمريكا و اسرائيل در دادگاه ايران، آلبرايت، وزير خارجه وقت آمريكا، در يك موضع‏گيري مداخله‏جويانه در امور داخلي كشورمان، محاكمه جاسوسان يهودي دستگير شده را غيرقابل قبول خواند. وي همچنين گفت: تهران بايد از حمايت تروريسم بين‏المللي، مخالفت با روند سازش خاورميانه و تلاش براي دستيابي به سلاح‏هاي كشتار جمعي دست بردارد. در پي اين اتهامات آمريكا عليه ايران، وزارت خارجه جمهوري اسلامي ايران، اين اظهارات را مردود خواند و با تقبيح اين گونه ادعاهاي بي‏اساس، اين امر را نمونه بارز ديگري از دخالت آمريكا در امور داخلي ايران خواند و اضافه كرد: اينگونه ادعاهاي بي اساسِ مسؤولان آمريكايي، ناشي از نگراني دولت آمريكا از موفقيت سياست‏هاي تنش‏زدايي و اعتمادسازي جمهوري اسلامي ايران در منطقه است تا آن كشور نتواند با سوء استفاده از اختلافات و تشتت كشورهاي منطقه از منافع تجارت تسليحاتي منتفع گردد.

درگذشت اديب و عارف نامي "عبدالرحمن جامي" خاتم شعراي بزرگ ايران (898 ق)

عبدالرحمن بن احمد بن محمد جامي، صوفي، اديب نحوي و شاعر ماهر در سال 817 قمري در شهر جام خراسان به دنيا آمد. وي در فنون طريقت، از مريدان نقشبنديه بود و ارتباط فراواني با پير طريقت داشت. جامي را شيعه دانسته‏اند و اشعار پرشوري را در مناقب اهل بيت(ع) از او نقل مي‏نمايند. ولي گويا وي مذهب خود را پنهان مي‏ساخته و تقيّه مي‏كرده است. اَشِعَّةُ اللَّمَعات، بهارستان، چهل حديث، ديوان اشعار، سلامان و آبسال از جمله تصنيفات وي مي‏باشند. غزليات جامي بسيار شيرين و گاهي تلفيقي از عربي و فارسي هستند. وي را خاتم شعراي بزرگ پارسي گوي خوانده‏اند. در اشعار جامي، افكار صوفيانه، داستان‏ها، حكمت، اندرز، تصورات خيالي و غنايى، به وفور ديده مي‏شود. او در مثنوي‏هاي خود، روش نظامي را تقليد مي‏كرد و در غزل از سعدي و حافظ پيروي مي‏نمود. با اين حال، نبايد جامي را از ابتكار مضامين تازه و قدرت بيان و لطف معاني در اشعارش بي‏بهره دانست. جامي با آن كه كمتر به مرتبه و جايگاه استادانِ بزرگ پيش از خود مي‏رسد، ولي از آن جهت كه خاتم شعراي بزرگ پارسي زبان است، داراي اهميت و مقام خاصي است. جامي در سال 898 ق در 81 سالگي در هرات چشم از جهان فرو بست.

 

عقب‏نشيني سپاه "ناپلئون بُناپارت" از روسيه به علت سرماي شديد منطقه (1812م)

با روي كار آمدن ناپلئون بُناپارت در فرانسه و وقوع جنگ‏هاي مختلف، اين كشور به بزرگ‏ترين قدرت اروپا و جهان مبدل شد و در سال 1810 به وسيع‏ترين حدِّ خود رسيد. قلمرو امپراتوري ناپلئون، بخش اعظم اروپا را از ايتاليا و اسپانيا تا هلند و آلمان و لهستان فرا گرفت، ولي ناپلئون به اين هم اكتفا نكرد و در سال 1812م با يك نيروي عظيم پانصد هزار نفري به سرزمين پهناور روسيه يورش برد. نيروهاي مهاجم در مدتي كمتر از سه ماه تا مسكو رسيدند ولي هنگام ورود ناپلئون به مسكو، مدافعان شهر، آن را آتش زدند تا چيزي به دست فرانسويان نيفتد. اين عملْ مؤثر واقع شد و سربازان ناپلئون در جريان نبرد، با گرسنگي روبرو گرديدند. هم‏چنين سرماي كشنده روسيه و بيماري باعث شد كه سپاه ناپلئون در نوزدهم اكتبر 1812م مجبور به عقب نشيني شده و شهر را ترك كنند. ولي در مسير عقب‏نشيني نيز سربازان روسي مرتباً آن‏ها را مورد حمله قرار داده و مانع از رسيدن آذوقه به آنان مي‏شدند. در جريان اين حمله و عقب‏نشيني تاريخي، از صدها هزار نيروي فرانسوي تنها در حدود سي هزار سرباز خسته، جان سالم به در بردند. در اين هنگام ناپلئون با شتاب به پاريس برگشت تا پول تجهيزات و لشكريان مورد نياز خود را براي حملات بعدي خويش فراهم آوَرَد، اما دول اروپايي با اتحاد عليه كشور ضعيف شده فرانسه، به كشور گشايي‏هاي ناپلئون خاتمه داده و شكست ناپلئون را قطعي كرده و پس از دستگيري وي را تبعيد كردند. شكست ناپلئون در روسيه، آغازي بر افول اقبال سياسي و نظامي او در اروپا بود كه درنهايت به فروپاشي امپراتوري وي انجاميد.