با كشف یك ابر نواختر در كهكشان نسبتاً نزدیك قنطورس A فرصتی پیش آمده است تا بلكه اخترشناسان بتوانند نظریه رایج منشأ درخشندگی فوق العاده این انفجارهای ستاره‌ای را امتحان كنند و همچنین فاصله كهكشان میزبان را با دقت بیشتری اندازه بگیرند. این ابر نواختر را یك ستاره‌شناس آماتور استرالیایی به اسم رابرت ایوانز در سوم ماه مه امسال كشف كرده است.
ابر نواختر G1986 در نواری از غبار واقع شده است كه از میان قنطورس A می‌گذرد و 97 درصد نور ابر نواختر در این غبار گم می‌شود. اگر این غبار نبود ابر نواختر مثل یك ستاره قدر هفتم می‌درخشید و می‌شد آن را به دشواری با چشم غیر مسلح هم مشاهده كرد؛ یعنی در واقع پر نورترین ابر نواختری می‌بود كه در قرن گذشته كشف شده است.
تا حالا از مطالعه خطوط طیف مرئی این ستاره معلوم شده است كه G1986 از نوع كلاسیكI، یعنی از نوع درخشانترین ستاره‌های انفجاری است. این نوع ابر نواخترها به اعتقاد اغلب ستاره‌شناسان حاصل انفجار كوتوله‌های سفیدند.
كوتوله سفید – احتمالاً در اثر ربایش گاز از ستاره همدم – دستخوش واكنش‌هایی (هسته‌ای) می‌شود كه به انفجار آن می‌انجامد، ماده ستاره به نیكل -56 تبدیل می‌شود كه رادیواكتیو است و به كوبالت -56 وا می‌پاشد، و كوبالت هم به ایزوتوپ پایدار آهن – 56 وا پاشیده می‌شود. در این میان دمای گازهای درحال انبساط آنچنان بالا می‌رود كه درخشندگی ابر نواختر به 109×5 برابر درخشندگی خورشید می‌رسد.
فعلاً گروه‌هایی از اخترشناسان در استرالیا و شیلی دارند این ابر نواختر را در طول موج‌های مختلف الكترومغناطیسی رصد می‌كنند و امیدوارند كه در طیف‌های فروسرخ و فرابنفش آن اطلاعات جدید و جالبی نهفته باشد.