مسابقه استقلال و پرسپولیس نسبت به دربی‌های گذشته بهتر شده بود، به‌خصوص در نیمه اول که2 تیم نمایش قابل‌قبولی را ارائه دادند.
هم استقلال و هم پرسپولیس با 2 هافبک دفاعی بازی می‌کردند و بازیکنان در یک سوم میانی زمین پرتعداد بودند. البته در نیمه اول پرسپولیس حمله‌های بیشتری را انجام می‌داد که بازیکنان استقلال در ضد‌حمله تلاش می‌کردند موقعیت خلق کنند.
ضعف در خط دفاعی پرسپولیس هم باعث شد که استقلال به موقعیت‌های مناسبی دست پیدا کند و به‌طور کلی در نیمه اول موقعیت‌های گلزنی استقلال بیشتر بود. در عین حال، ضعف خط دفاع پرسپولیس از دقیقه 20 برطرف شد.
در نیمه دوم تغییرات در ترکیب 2 تیم به‌وجود آمد و پرسپولیس تیم‌ هجومی تری بود. غلامرضا رضایی هم از سمت راست خوب حرکت می‌کرد.
در مقابل، استقلال با برنامه‌ای از پیش تعیین شده به نوعی برای حریف دام گذاشته بود و با استفاده از پاس‌های عمقی و دقیق سعی در بازکردن دروازه پرسپولیس داشت. اتفاقا استقلال به همین شکل به گل رسید.
اما چرا پرسپولیس بازهم در دقایق پایانی مسابقه گل دریافت کرد؟
این ضعف می‌تواند 2 دلیل داشته باشد؛ اول آمادگی جسمانی بازیکنان مطرح است و دوم به تمرکز بازیکنان برمی‌گردد.
بازی شرایط ویژه‌ای داشت و بازیکنان احساساتی شده بودند. شاید حمله‌های پرسپولیس به همین دلیل بود و آنها به نوعی از دفاع و ضد‌حمله‌های حریف غافل شدند.