رئيس انجمن آثار و مفاخر فرهنگي ايران گفت : آشنايي جوانان با مفاخر كشور و پيشينه باشكوه فرهنگي و ادبي موجب تقويت خودباوري مي شود.


مهدي محقق در همايش ملي گراميداشت شيخ محمود شبستري اظهار داشت : بر اين اساس در استان ها و شهرستان ها انجمن هاي مفاخر تشكيل شده است.
وي با بيان اينكه آذربايجان مهد بزرگان و شيخ محمود شبستري از جمله آنهاست افزود: انجمن مفاخر فرهنگي كشور تا كنون مجلس بزرگداشت 150 نفر از مفاخر كشور را برگزار كرده كه 20 از آنان آذربايجاني هستند .
وي با بيان اينكه پروفسور كيتيك انگليسي گلشن راز شيخ محمود شبستري را ترجمه كرده است، گفت: در تبريز هم دانشمندي پيدا كردم كه كتابش 500 سال قبل ترجمه شده و در اغاز صنعت چاپ به زبان عبري ارايه شد .
نماينده ولي فقيه در استان همدان و امام جمعه همدان نيز در اين همايش گفت : انسان براي رسيدن به عبوديت و حقيقت بايد از مجاز عبور كند .
ايت الله حاج شيخ غياث الدين طاها محمدي اظهار كرد: شيخ محمود شبستري دستگير انسان براي رساندن به حقيقت و بندگي خداوند است.
وي گفت: شيخ محمود شبستري غرق تماشاي حق و حقيقت از خودش خبر نداشت و تنها توجهش خدا بود.
مدير مسئول روزنامه اطلاعات نيز در اين همايش بر گرداوري و چاپ كليه آثار و مجموعه كتاب هاي شيخ محمود شبستري تاكيد كرد.
حجت الاسلام سيد محمود دعائي با يادآوري اينكه استاد مطهري ، شيخ محمود شبستري را منظومه عرفان ايران مي داند ، افزود : به واقع شيخ در كلام و سخن نمي گنجد و بزرگان زيادي در توصيف وي عاجز مانده اند .
همايش ملي بزرگداشت شيخ محمود شبستري امروز چهارشنبه در زادگاهش شبستر واقع در 72كيلومتري غرب تبريز مركز استان آذربايجان شرقي به مناسبت ثبت هفتصدمين سال تاليف گلشن راز و نامگذاري سال هاي 2016 و 2017 از سوي يونسكو به نام اين عارف نامي ايراني برگزار شد.
سعدالدّين محمودبن امين‌الدّين عبدالكريم‌بن يحيي شبستري معروف به شيخ محمود شبستري يكي از عارفان و شاعران سدهٔ هشتم هجري‌ است.
با توجه به مطالب مندرج در كتاب روضات الجنان جلد 2، وي معاصر شيخ بابا ابي شبستري (متوفي به سال 740) بوده و در همان سال فوت كرد، از اينرو سن شيخ محود شبستري در زمان فوت بايد 52 يا 53بوده باشد.
مثنوي گلشن راز مهم‌ترين و مشهورترين اثر منظوم محمود شبستري است كه در بردارندهٔ انديشه‌هاي عرفاني وي مي‌باشد.
با وجود حجم اندكش، اين كتاب يكي از يادگارهاي پرارزش و بلندنام ادبيات عرفاني كهن فارسي است، كه در آن بيان مفاهيم صوفيانه با شور، شوق، و رواني ويژه‌اي همراه گرديده است.
مطابق شيوهٔ معمول عطار و مولانا، در اين‌جا نيز، از حكايات و تمثيلات براي بيان و عرضهٔ مؤثّر معاني عرفاني و حكمي استفاده شده است.