ابوبكر محمد حاتمي مشهور به محيىالدين بن عربي و ملقب به شيخِ اكبر در سال 560 ق در شهر مرسيه در اندلس به دنيا آمد. او در جواني به ملاقات مشايخ صوفيه رفت و طريقت آنان را در پيش گرفت. وي در سي سالگي سفرهاي بسياري را آغاز كرد و به سراسر اندلس و مغرب رفت. سپس ازشهرهاي بيت المقدس، مكه، بغداد، حَلَب و منطقهي آسياي صغير ديدار نمود و در دمشق اقامت گزيد. ابن عربي در اين سفرها به كسب دانش و معرفت و تدريس و نگارش كتاب مشغول شد و نزد بسياري از بزرگان به علمآموزي پرداخت. ابن عربي از پراثرترين مؤلفان مسلمان است كه حتي پركارترين نويسندگان اسلام مثل ابنسينا و غزالي به پاي او نميرسند. موضوع اصلي رسالات وي تصوف و عرفان است ولي در عين حال، تمامي علوم ديني از قبيل حديث، تفسير، سيره، فقه، نجوم و... را دربرميگيرد. كتب فُصوصُ الحِكَم، المَبادي و الغايات و الفُتوحات المكيّه از آن جملهاند. ابن عربي در سال 638 ق در 78 سالگي در دمشق مدفون گرديد و در دامنهي كوه قاسيون مدفون شد.