خواجه عبداللَّه انصاري هروي بن ابي منصور كه نَسَبَش با شش واسطه به ابوايوب انصاري، صحابي پيامبر(ص) مي‏رسد، از عرفا و بزرگان صوفيه مي‏باشد.وي كه به شيخ الاسلام معروف است در اواخر قرن چهارم در هرات به دنيا آمد. خواجه از نه سالگي شعر مي‏گفت و سپس براي خدمت به اسلام، مسافرت نمود. او شعر پارسي و عربي را نيكو مي‏سرود و در جواني در علوم ديني و حفظ اشعارِ عرب، مشهور بود. همچنين وي در حديث و فقه مهارت داشت و در تصوف داراي مقامي عالي است. محل اقامتش، بيشتر در هرات بود و در آنجا، تا پايان عمر به تعليم و ارشاد اشتغال داشت. وي داراي حافظه‏اي قوي و استعدادي بالا بوده است. بيشتر شهرت خواجه عبداللَّه انصاري به جهت رسالات و كُتب مشهوري است كه آن‏ها را نگاشته كه تفسير قرآن، كنزُالسّالكين، رساله‏ي دل و جان، اُنسُ المُريد، انوارُ التَّحقيق، شَمس المجالس، منازل السائرين و مناجات فارسي از آن جمله‏اند. خواجه عبداللَّه انصاري در سال 481 ق در 85 سالگي درگذشت.