پس از شهادت امام حسين(ع) و ياران وفا دارش در سرزمين کربلا و اسير شدن بازماندگانشان به دست سپاه يزيد بن معاويه و افشاگري بازماندگان اهل بيت(ع) مانندامام زين العابدين(ع) ،حضرت زينب کبري(س)،حضرت رباب همسر امام حسين(ع) وديگر اسيران و هواداران اهل بيت(ع) ،جوّ عمومي مسلمانان نسبت به يزيد بن معاويه و کردار غير اسلامي وي متغير واو در جامعه اسلامي بي مقدار و ستمگر نشان داده شد و روز به روز تنفر مردم نسبت به وي و عاملان و مزدورانش زياد تر مي گرديد.
يزيد بن معاويه براي کاهش نارضايتي هاي مردمي، تعدادي از معاريف و بزرگان حجاز، از جمله عبدالله بن حنظله را به دمشق دعوت کرد و از آنان پذيرايي نيکي به عمل آورد وبخشش هاي زيادي به آنان نمود،تا از اين راه، آنان را به خود جذب کرده و تعريف وبا توصيف هاي آنان از يزيد، تنفر عمومي مردم رااز حکومت بکاهد .
وليکن،نتيجه کار يزيد،بر عکس شد. زيرا آن هايي که به کاخ يزيد رفته بودند،چيز هايي از يزيد و درباريان او ديده بودند که هرگز چنين تصوري پيش ازاين در باره وي نداشتند و تازه فهميدند که امام حسين(ع) به حق بر ضد يزيد قيام کردو در اين راه کشته شد. بدين جهت آنان نيز به افشاگري يزيد پرداخته و هر آنچه ديده بودند براي مردم بيان کردند و بخشش هاي يزيد و تطميع هاي وي تأثيري در اين ماجرا نداشت.
عبدالله بن حنظله،فرزند شهيد نامدار اسلام"حنظله غسيل الملائکه"بود،که پدرش يک روز پس از عروسي اش، در جنگ احد کشته شدو به حنظله غسيل الملائکه معروف ولي فرزندي از او به جا ماند که عبدالله ناميده مي شد و با مراقبت و تربيت مادرش،رشد يافت و از بزرگان و معاريف مدينه منوره گرديد. وي پس از بازگشت از شام، در جمعي از مردم مدينه خطبه اي خواند و چنين گفت:فو الله ما خرجنا علي يزيد حتّي خفنا أن نرمي بالحجارةمن السماء...؛به خدا سوگند ما بر عليه يزيد قيام نکرديم،مگر اينکه مي ترسيم[با سکوت و سازش ما بااو]از آسمان،سنگ بر ما ببارد.زيرا او مردي است که ازدواج با مادران،دختران و خواهران را مباح مي کندو در روز روشن خمر مي نوشدو به نماز بي توجهي مي کند.
بدين گونه چهره واقعي يزيد بن معاويه،خليفه غاصب و ستمگر را براي اهالي مدينه منوره روشن نمود و آنان رابه نا فرماني و قيام عمومي بر ضد او فرا خواند.
سر انجام اهالي اين شهر مقدس به رهبري عبدالله بن حنظله،بر عامل يزيد در اين شهر يعني عثمان بن محمد بن ابي سفيان فشار آورده و او را به همراه تمامي افراد خاندان ستم پيشه بني اميه و هوادارانشان از شهر اخراج کردند،و شهر را به تصرف خويش در آوردند.در همين هنگام عبدالله بن زبير نيز در مکه معظمه قيام کرد و اين شهر را از دست بني اميه بيرون آورده بود.
يزيد بن معاويه،براي سر کوبي مردم حجاز،مسلم بن عقبه را که به خون ريزي و جنايت کاري معروف بود،با سپاهي عظيم به سوي آنان گسيل داشت واين سپاه از راهنمايي هاي عبد الملک بن مروان، که از فراريان مدينه بود اطلاعات لازم را به دست آورد و سر انجام در 28 ذي حجّه، سال 63 قمري به شهر مدينه منوره هجوم آوردند و با انقلابيون و مخالفان بني اميه به نبرد پرداختند.
انقلابيون مدينه تا توان داشتند به رزم بي امان خود ادامه دادند ولي سپاه حجيم و پر تعداد شامي توانشان را بريد و آنان را وادار به شکست سنگين نمود.
تعداد زيادي از مردم مدينه کشته و زخمي گرديدند و عده اي نيز فرار کرده و به عبذالله بن زبير در مکه معظمه پيوستند.عبدالله بن حنظله و فرزندان وي دراين نبرد نابرابر به شهادت رسيدند.
مسلم بن عقبه سه روز جان،مال و ناموس اهالي مدينه را بر لشکريانش مباح کردو سپاهيان بي نزاکت شامي چنان وحشي گري نمودند که روي تاريخ را سياه کردند و بر هيچ يک از بازماندگان صحابه رسول خدا(ص) و فرزندان و نوادگانش ترحم نکردند و قتل عام بزرگي به راه انداختند.گويند قريب هزارو هفصد تن از بزرگان و بزرگ زادگان و حدود ده هزار نفر از ساير مردم مدينه در اين واقعه قتل عام شدند.
لشکريان يزيد بنا به فرمان وي،تنها به بيت معظم حضرت امام زين العابدين(ع) و علي بن عبدالله بن عباس متعرض نشدند.
اين واقعه هولناک را رسول خدا(ص) در سفري که به مکه معظمه مي رفت در سرزمين حرّه [در يک مايلي بيرون مدينه]پيش گويي کرد و براي آن بسيار متأثر شد.