درگذشت پيشواى حنبليان در سال 241 هجرى قمرى

احمد بن محمد بن حنبل شيبانى، بنيان گذار مكتب فقهى حنبلى و پيشواى حنبليان )يكى از چهار مذهب معروف اهل سنّت( در ربيع الاوّل سال 164 قمرى ديده به جهان گشود.

پدر و مادرش از اهالى "مَرو" بوده و به خاطر موقعيت كارى خود، به بغداد كوچ كردند.

هنگامى كه به بغداد مى‏رفتند، مادر احمد بن حنبل، وى را حامله بود و در بغداد، او را به دنيا آورد.

روايت ديگرى حاكى است كه وى در "مرو" به دنيا آمد و در ايّام نوزاديش، پدر و مادرش، وى را برداشته و به بغداد مهاجرت نمودند.

به هر روى، وى در ميان عرب‏ها رشد و بر مذهب اهل سنّت، تربيت يافت.

احمد بن حنبل در نزد مدرّسانى چند به فراگيرى دانش پرداخت و از اساتيد مبرّزى بهره يافت. وى براى تحصيل علوم اسلامى، به برخى از شهرهاى اسلامى مانند كوفه، بصره، مكه، مدينه، يمن، شام، جزيره و مصر سفر نمود. آن طورى كه برخى از تاريخ نگاران نوشته‏اند، وى از شاگردان نزديك امام شافعى )بنيان گذار مكتب شافعى، از مذاهب چهارگانه اهل سنّت( و هميشه با وى همراه بود، تا اين كه شافعى در مصر وفات يافت.

احمد پس از شافعى، خود به ايجاد مكتب تازه‏اى در فقه اسلامى پرداخت و در رشته حديث، مهارتى ستودنى داشت و در همين رشته، كتاب گرانسنگ »المسند« را تأليف نمود و در آن، احاديث و روايات زيادى كه ديگران به آن دست نيافته بودند، گردآورى كرد. زندگى هفتاد و هفت ساله وى، با خلافت هشت تن از خلفاى عباسى به نام‏هاى ذيل معاصر بود:

1- مهدى عباسى؛ 2- هادى عباسى؛ 3- هارون الرشيد؛ 4- امين عباسى؛ 5- مأمون عباسى؛ 6- معتصم عباسى؛ 7- واثق عباسى؛ 8- متوكل عباسى.

وى مورد پذيرش و تقويت دستگاه خلافت عباسى بود و جز در عصر معتصم و واثق كه براى وى ناراحتى هايى به وجود آوردند، در بقيه عمر، از احترام عباسيان برخوردار بود.

در عصر وى، بحث اختلاف ازلى بودن قرآن و يا مخلوق بودن آن، بسيار گرم بوده و دانشمندان و عامه مردم را به خود سرگرم كرده بود. برخى مى‏گفتند كه قرآن، از ازل بوده و ايجاد تازه‏اى نداشت و برخى ديگر مى‏گفتند كه قرآن، همانند ساير مخلوقات، از سوى خداوند متعال آفريده شد و خلق تازه‏اى داشت.

خلفاى عباسى نيز بر دو دسته بودند. مأمون و معتصم عباسى از جمله قائلين به خلق قرآن بودند. در زمان معتصم، از احمد بن حنبل خواسته شد كه به خلق قرآن فتوا دهد و او از اين كار امتناع ورزيد و در مناظره و مباحثه با ساير درباريان معتصم عباسى، به اين گفتار رضا نداد.

معتصم، دستور داد وى را دستگير و بر او تازيانه زنند و سپس وى را زندانى نمود و به مدت بيست و هشت روز در زندان نگه داشت. آن گاه، وى را از زندان آزاد كرد.

پس از مرگ معتصم، در حاكميت واثق عباسى نيز در خانه خويش محصور بود و اجازه بيرون آمدن از آن را نداشت. تا اين كه در سال 232 قمرى، واثق وفات يافت و متوكل عباسى به حكومت رسيد. متوكل، وى را نوازش و به او اكرام و احترام زيادى نمود و بدرفتارى‏هاى معتصم و واثق عباسى را جبران كرد.

سرانجام، اين دانشمند بلند آوازه، در دوازدهم ربيع الاوّل، و به روايتى در بيست و سوم ربيع‏الاوّل سال 241 قمرى در بغداد وفات يافت و در مقبره "باب حرب" به خاك سپرده شد. گفته شد كه در تشييع جنازه وى، حدود هشتصد هزار مرد و شصت هزار زن شركت نمودند.

وليكن همه آنان از دوستان وى نبوده و بسيارى از آن‏ها از مخالفان و دشمنان او بودند كه در ميان آن‏ها،كسى را گماشته بودند كه با صداى بلند مى‏گفت:اى مردم ! لعنت كنيد اين كس را كه بر ضد احكام شريعت حكم مى‏داد.

گفته شد كه احمد بن حنبل، لعنت كردن بر يزيد بن معاويه را جايز مى‏شمارد.



تولد شيخ الشريعة اصفهانى سال 1266 هجری قمری

خلاصه ای از زندگی این بزرگ مرد عرصه دین و دانش:

ولادت :

ميرزا فتح اللّه فرزند محمد جواد نمازى شيرازى، معروف بـه (شـيـخ الـشريعة اصفهانى نجفى)، در 12 ماه ربيع الاول سال 1266 هجری قمری در اصفهان و در يك خـانـواده عـلـم و دانـش و فـقـه و فقاهت متولد گرديد.

تحصيلات :

تحصيلات ابتدايى را در همان شهر فرا گرفت سپس در راه پى گيرى تحصيلات و كسب فـيـض از انوار امامت، به مشهد هجرت كرد مدتى در آن آستان قدس رضوى اقامت گزيد، سپس بـه مـوطـن اصـلى خود باز گشت و به تحصيل و تدريس اشتغال ورزيد و درس و بحثهاى او مورد اعجاب و شگفت هم دوره ها و اساتيد قرار گرفت ولى حوزه اصفهان آن روز، نتوانست نياز روحى او را اشـبـاع كند، ناچار پس از مدتى اقامت در اصفهان، در سال 1295 هجری قمری، به نجف اشرف مهاجرت نمود و زانوى ادب را به عنوان كسب معلومات بيشتر پيش اساتيد عظام آن حوزه به زمين زد، و شب و روز در پى فراگيرى علوم اسلامى تلاش و جهد به خرج داد تا به مقام عالى اجتهاد نايل آمد.

اساتيد :

وى از محضر اسـاتيدى مانند :

1- شيخ جواد خراسانى.

2 - مولى حيدر على اصفهانى.

3 - ملا احمد سبزوارى.

4 - شيخ محمد صـادق تنكابنى.

5 - شيخ محمدتقى اصفهانى.

6 - حاج ميرزا حبيب اللّه رشتى.

7 - شيخ محمد حسين كاظمى.

و ديگر بزرگان و اساطين فقه و فقاهت، كسب علم نموده است.

تدريس :

او در سـال 1313 هجری قمری بـه قـصد انجام مناسك حج و زيارت قبر رسول اكرم (صل الله عليه وآله )به مكه و مدينه مـشرف شد پس از بازگشت به تأليف و تصنيف و تدريس اشتغال ورزيد، به حدى كه درس او يكى از حـوزه هـاى بـزرگ و پرجمعيت حوزه علميه نجف گرديد كه صدها دانشجو و طالب علم را در بـر مى گرفت و افرادى كه به شرح حال وى پرداخته اند، عموما اتفاق نظر دارند كه او صدها تن از شاگردان فقه و اصول را تربيت، و رجال نامى اسلامى را تحويل جامعه داده است.

شاگردان :

صدها تن از عـاشـقـان علم و تشنگان معرفت در حوزه درس فقه و اصول او شركت مى جستند كه از آن جمع مى توان :

1 ـ سيد محمد حجت كوه كمرى.

2 ـ سيد صدرالدين صدر.

3 ـ سيد محمد تقى خوانسارى.

4 ـ شيخ محمد حسين سبحانى تبريزى خيابانى، را نام برد.

تأليفات :

مرحوم شيخ شريعت كتابها و تأليفات گرانبهايى به يادگار گذارده است كه هر كدام نشانگر تبحر و وسعت اطلاعات او در علوم اسلامى است كه از آن ميان مى توان اسامى كتابهاى زير را آورد.

1 ـ انارة الحالك فى قرائة ملك و مالك.

2 ـ ارث الزوجة من ثمن العقار.

3 ـ صيانة الابانة عن وصمة الرطانه.

4 ـ افاضة التقدير فى احكام العصير.

5 ـ قاعدة لاضرر.

6 ـ قاعدة طهارت.

7 ـ قاعدة الواحد البسيط.

8 ـ رساله اى در متمم كر.

9 ـ رساله اى در جلود سباع.

و كتابها و رساله هاى ديگر كه بالغ بر 15 جلد مى گردد.

گفتار بزرگان :

مرحوم حاج آقا بزرگ تهرانى در كتاب (مصفى الـمـقال) مى نويسد : او پس از استاد بزرگوار ما، شيخ ‌نورى، عالم ترين و داناترين استاد در علم حـديـث و رجال بوده كه درك كرده ام.

صاحب كتاب اعيان الشيعه درباره او مى گويد : او در فنون فلسفه قديم، حكمت الهى، كلام، درايه و شناخت اقوال و آرا و مقالات ديگران عالم و متبحر بود.

مقام علمى :

او با داشتن اطلاعات و معلومات وسيع، و با داشتن حافظه قوى و سرشار، در فراگيرى علوم مختلف و متنوع، معروف و ممتاز بود.

وى تـنها به فقه و اصول (رشته اختصاصى خود) نمى پرداخت، بلكه در كنار تبحر در آن دو، به كلام، عـقـايـد، فلسفه، تفسير، ادبيات، رياضيات، طب و نير پرداخته بود، به حدى كه در هر كدام از اين رشته ها كتاب يا رساله اى تأليف نموده بود.

وفات :

او همراه ديگر علماى اسلام بر ضد استعمار بريتانيا شركت جست و در اثنا سفر به مرض سخت سينه درد ابتلا پيدا كرد و زمـيـن گـيـر گـرديـد، بـه حـدى كه روز به روز بر شدت مرض او افزوده مى گشت تا اينكه در سال 1339 هجری قمری در ماه ربيع الثانى به فيض لقا پروردگار خود شتافت و در صحن غروى، در يكى از غرفه هاى شرقى آن مدفون گرديد.


تعین رئیس دولت موقت توسط حضرت امام خمینی(ره) در سال 1357 هجري شمسي

پس از تعيين اعضاي شوراي انقلاب حضرت امام خميني(ره) رهبر فقيه انقلاب اسلامي در سال 1357 هجري شمسي رئيس دولت موقت را نيز برگزيدهند. حضرت امام در حكم خويش برنامه ها و وظايف دولت موقت را نيز برگزيدند. حضرت امام در حكم خويش برنامه ها و وظايف دولت موقت را معين كرده بودندو اين دولت را موظف كردن همه پرسي درباره تغيير نظام سياسي كشور و تشكيل مجلس مؤسسان براي تصويب قانون اساسي نظام جديد اقدام كند. همچنان كاركنان نخست وزيري به منظور پشتباني از مبارزات خونين ملت مسلمان و در جهت همبستگي با اين نهضت اعتصاب كردند. در چند پايگاه هوايي نيز قيام هايي برضد رژيم و به جانبداري از قيام مردم مسلمان صورت گرفت. كه به بازداشت عده زيادي از افراد نيروي هوايي منجر شد. در تهران و شهر هاي ديگر كشور با وجود برقراري حكومت نظامي عده زيادي از مردم در خيابانها به تظاهرات پرداختندو در درگيرهايي كه روي داد شماري از مردم مجروح شدند.


آغاز كنفرانس سياسي ايالات در شبه جزيره كريمه در جنوب روسيه در سال 1945 ميلادي

كنفرانس سياسي ايالات در سال 1945 ميلادي در شبه جزيره كريمه در جنوب روسيه و شمال درياي سياه آغاز شد. هدف از تشكيل اين كنفرانس بحت درباره مشكلات سياسي نظامي پس از جنگ و تقسيم آلمان به چهار منطقه بود. در اين كنفرانس براي تسليم و تصرف آلمان تصميم نهايي گرفته شد و مقرر گرديد كه آلمان بدون قيد و شرط تسليم شود. و دولتهاي آمريكاو انگلستان و روسيه هر يك منطقه اي از آلمان را تصرف كنند. از فرانسه نيز دعوت شد به عنوان عضو چهارم كمسيون نظارت منطقه اي را به عهده گيرد.از ديگر تصميمات كنفرانس يالتا خلع سلاح آلمان ، محاكمه و مجازات جنايتكاران جنگ و وادار كردن آلمان به پرداخت غرامت مي توان نام برد. هم چنين مقرر شد به وضعيت نابسامان لهستان نيز رسيدگي شود.



استقلال كشور سيلان يا سريلانكا در سال 1948 ميلادي

كشور سيلان يا سريلانكا در سال 1948 ميلادي به استقلال رسيد. اين كشور پس از سالها سلطه پرتقالي ها و هلندي ها در سال 1798 ميلادي مستعمره انگلستان شد. مردم سريلانكا از زمان جنگ جهاني اول نهضت استقلال طلبانه خود را آغاز كردند. اين كشور ابتدا جزء كشورهاي مشترك المنافع انگلستان شناخته شد . سرانجام در سال 1972 ميلادي سيلان بطور رسمي مستقل شد و از آن پس به سريلانكا تغيير نام يافت. سريلانكا نزديك به چهارميليون مسلمان دارد.

سرى لانكا به صورت جزيره اى در جنوب شرقى هند قرار دارد. وسعت اين كشور برابر با 66000 كيلومتر مربع و تعداد سكنه آن به 16300000 نفر بالغ مى گردد. موقع جزيره اى قرار گرفتن در اقيانوس هند و نزديكى به خط استوا موجب گرمى هو و رطوبت زياد اين منطقه شده است. تنگه پالك اين كشور را از سرزمين هند جدا مى نمايد. دين اكثريت، بودائى و برهمايى است. ولى بيش از 5/7% مردم آن مسلمانند. انتشار اسلام در اين جزيره از دو طريق و در دو زمان انجام پذيرفت: اول كاروانهاى تجارى مسلمانان كه در آغازين روزهاى تولد اسلام، از جزيرة العرب به اين سرزمين آمدند. دوم با فتوحات مسلمانان ترك در اين جزيره كه منجر به تشكيل دولت اسلامى به سال 1206م در هند گرديد. ازدواج بازرگانان عرب با زنان بومى نيز در گسترش اسلام بسيار مؤثربود. سقوط بغداد به سال 1285م موجب مهاجرت مسلمانان بدين نواحى شد كه در شكل گيرى مسلمانان جنوب هند رل مهمى را به عهده داشتند. اما مسلمانان با دو مشكل واجه بودند: اختلاف با افراد سينهالى در زبان و با تاميل هاى شمالى در عقايد دينى معهذا اوضاع مسلمين در حال رشد و توسعه بود كه پرتقالى ها در سال 1502م وارد سيلان شده و ضربات سختى به مسلمانان وارد نمودند و در سال 1526م رسما نسبت به اخراج آنان اقدام نمودند و افراد كمى كه باقى ماندند به نقاط درو افتاده، پناه بردند.

هلنديها در سال 1658م عمل پرتقالى ها را تكرار نمودند.

تاريخ حركتهاى مسلمين در سريلانكا سه دروه دارد:

دوره اول از سال 1947م تا 1960م كه چون دراقليت به سر مى بردند با سينهالى ها، مشى همكارى را پيش گرفتند. دروه دوم از سال 1960م تا 1977م كه در امور سياسى نقش فعالترى را پيش گرفتند و نفوذ سياسى را بجائى رسانيدند كه دكتر «ديورين محمود» به عنوان وزير آموزش پرورش سرى لانكا در نظام آموزشى اين كشور تحولاتى به نفع مدارس اسلامى پديد آورد.

در دوره سوم كه از سال 1977م آغاز مى شود. بين سينهاليهاى اكثريت و تاميل ها اقليت نزاعهايى در گرفت كه در اين درگيريها گرچه مسلمانان اعلام بيطرفى نمودند ولى ضربات سختى را تحمل نمودند و تعداد زيادى از آنان كشته و مجروح شدند كه چنين برنامه فجيعى مى تواند چندين دليل داشته باشد:

1. حمايت دولت از سينهاليها و اينكه افراد مسلح تاميل از سوى قواى نظامى مورد حمايت قرار مى گيرند ولى مسلمانان هيچ گونه حامى ندارند.

2. ترحيكات اسرائيل غاصب و حمايت از طايفه اى عليه طايفه ديگر، اثرات سوء بر روابط سرى لانكا با كشورهاى اسلامى گذاشته است.

3. كمكهاى مالى و غير مالى كشورهاى مسلمان و عرب به مسلمين اين سرزمين حساسيتهايى را در گروههاى ديگر ايجاد مى نمايد.

اگر زبان سينهالى رسمى شود، مسلمانان با محيط تاميلى مسلمان خود در هندوستان بيگانه مى شوند و اگر چريكهاى تاميل پيروز شوند مسلمانان را به گروههاى سينهالى و تاميلى تقسيم مى كنند.

مسلمانان در نقاط مختلف پراكنده اند اما توزيع آنها يكسان نمى باشد. در شهر منار در شمال جزيره 28% و در كلمبو (مركز حكومت) 10%، در جنوب 3% و در شرق بويژه در ناحيه امبارى 42% مسلمان سكونت دارند. از حدود 200 مسجدى كه در سريلانكا وجود دارد 25% آن در كلمبو مى باشد. تعداد مسلمين در حال حاضر 1275000 نفر مى باشد.