خبرگزاری مهر- پدران و مادرانی که در اثر سهل انگاری و یا سایر عوامل از تربیت فرزندان خود سرباز می‏زنند از نظر دین و اجتماع خطاکارند. این گونه فرزندان هم برای خانواده و برای اجتماع فردی مزاحم خواهند بود.

شرافت انسان وابسته به روحیات پسندیده اوست، اگر فردی از نظر علمی دارای عالیترین مدارک باشد ولی از انسانیت و اخلاق نیکو بهره کافی نداشته باشد فاقد هر نوع ارزشی خواهد بود علم و دانش اگر متکی به صفات پسندیده نباشد برای صاحبش شرافتی به وجود نخواهد آورد.

آنچه که فرد و خانواده و اجتماع را، ارزشمند می‏سازد و به زندگی صفا و لذت می‏بخشد، همانا اخلاق نیکو است. انسان نمی‎تواند با مال و ثروت و قدرت، در دیگران نفوذ کند. این اخلاق است که دلهای مردم را تسخیر می‏سازد، و انسانها را با یکدیگر مهربان و اجتماعی خالی از عقده‏ها و نگرانی‏ها به وجود می‏آورد.

رسول اکرم(ص) می‎فرماید: شما هرگز نمی‏توانید به وسیله مال و ثروت مردم را به سوی خود جلب نمایید.
پس به وسیله اخلاق نیکو و صفات پسندیده می‎توانید در دلها آشیان گیرید. دل‎های انسانها از هر قلعه و حصاری استوارتر است؛ چیزی که در گشودن آن مؤثر است همانا اخلاق و انسانیت است.

اولین آموزشگاه اخلاقی

خانه، اولین مدرسه تربیت اخلاقی است، کودک به تدریج بر اساس مشاهدات روزمره، پایه‏های اخلاقی خود را پی ریزی می‏نماید. در محیط خانه هر کودکی تعالیم خوب و بد را فراگرفته و زیربنای اخلاق او گذاشته می‎شود. کودکی که در محیط خانه، با دروغ آشنا می‏شود، بدون شک دروغگویی را می‏آموزد، کودک همانند نهال تازه‏ای است. هر طور به او تعلیم دهند همان گونه تربیت می‏شود. کودکی که از پدرومادر عاطفه ندیده باشد برای گذشت و عاطفه ارزش کمتری قائل خواهد شد.

الگوهای تربیتی

رفتار پدرومادر در محیط خانه، هرچه باشد سر مشقی برای کودکان خواهد بود، زیرا آنان فاقد آن گونه رشد عقلی هستند که بتوانند خوبی و بدی را تمیز دهند. فرزندان به پدرومادر خود علاقه دارند و بر اساس همین علاقه و پیوند، پدرومادر را نمونه و سرمشق خود قرار می‏دهند و می‏کوشند رفتارشان را با افعال آنها انطباق دهند.

روی این اصل مشخص می‏شود که پرورش اخلاقی کودکان در محیط خانه، به طور عملی صورت می‏گیرد. پدر و مادری که به تربیت فرزند خود علاقمندند در درجه اول باید بکوشند خود دارای فضایل اخلاقی باشند تا فرزندشان نیز، روحیات پسندیده آنان را تقلید کرده جزء اخلاق و خوی خود قرار دهند. با پند و اندرز نمی‏توان درستی و راستی و سایر صفات اخلاقی را که در محیط خانه کمتر مراعات می‏شود در آنها به وجود آورد.

آغاز پرورش اخلاقی

انسان بر اساس فطرت، از آغاز تولد برای تربیت پذیری آمادگی دارد، بدیهی است هرچه این امر در سنین پایین‏تر انجام گیرد نتایج آن درخشان‏تر خواهد بود. دردوره رشد مغز کودک برای گرفتن هر نوع تأثیراتی آمادگی دارد. روی همین اصل کودک هرچه در اختیارش قرار گیرد فوراً در خود جذب می‎نماید. اخلاقی که در دوران کودکی کسب شده باشد در مراحل بعدی زندگی اثرات مهمی از خود به جای می‏گذارد.

نظر اسلام در پرورش اخلاقی

پرورش اخلاقی کودکان در اثر تقلید و پیروی از رفتار دیگران تدریجاً و به طور نامحسوس، تکمیل می‏شود. اسلام پدران و مادران را در امر پرورش اخلاقی فرزندان خویش، مسئول می‏داند و یکی از وظایف اساسی و حساس آنها را به تربیت فرزند دانسته است.

پدران و مادرانی که در اثر سهل انگاری و یا سایر عوامل از تربیت فرزندان خود سرباز می‏زنند از نظر دین و اجتماع خطاکارند. این گونه فرزندان هم برای خانواده و برای اجتماع فردی مزاحم خواهند بود.

رسول اکرم(ص) درباره پرورش اخلاقی کودکان فرمود: فرزندان خود را تربیت نمایید که در برابر آنان مسئولیت بس بزرگی دارید.

دین اسلام در تمام شئون زندگی فردی، اجتماعی، حقوقی و قضایی خصوصیات اخلاقی را محترم شمرده و بدان‏ها توصیه نموده است. روابط پدر و فرزند و شاگرد و معلم را به بهترین وجهی بیان داشته است. رسول اکرم(ص) فرمود: من برای تکمیل اصول اخلاق و فضیلت، برانگیخته شدم. بنابراین آئین مقدس اسلام با تحکیم زیربنای اخلاقی مسلمانان؛ کاخ سعادت و برتری آنان را در دنیا و آخرت استوار می‏سازد و این است هدف عالی پیشوای عالیقدر اسلام.