درگذشت «ابوالحسن علي بن عُمَردارقُطني» در سال385هجري قمري
«ابوالحسن علي بن عُمَردارقُطني» اديب و فقيه شافعي مذهب در سال385هجري قمري دربغداد درگذشت. او دربغداد، بصره، كوفه و واسط تحصيل كرد و به مصروشام نيزسفرهايي كرد كه ازهريك ازاين مسافرتها ذخيره علمي با خود آورد. برخي ازمورخان دارقطني را پيرومذهب شيعه دانسته‎اند. ازآثاراو كتاب« اَلسُّنَن» را مي‎توان نام برد.«عِلَلُ الحَديث و كِتابُ القرآن»ازديگرآثاردارقطني بشمارمي‎روند.

درگذشت « اِبن بُصَيص» خوشنويس و شيخُ الكتاب دمشق در سال716هجري قمري
« اِبن بُصَيص» خوشنويس و شيخُ الكتاب دمشق در سال716هجري قمري در اين شهربدرود حيات گفت. ابن بصيص ازمردم شهرحَماة بود اما بيشترايام عمرش را دردمشق گذراند. او مدت 50سال به آموزش كتاب پرداخت و مردم دمشق ازدانش و هنراو بهره بسياربردند. ابن بصيص درهنرخوشنويسي چيره دست بود و قلمي بنام مُعجِزپديد آورد. ابن بصيص را به سبب اينكه به شيوه منسوب كتابت مي‎كرد« كاتِبُ المَنسوب» ناميده‎اند. اين هنرمند خوشنويس قصيده معروف ابن يوّاب را تحريركرده است. اين قصيده درباره هنرخوشنويسي، ابزارها و مواد آن و چگونگي انتخاب قلم و تراشيدن آن است.

هجرت حضرت امام خميني(ره) ازعراق به پاريس در سال 1357هجري شمسي
حضرت امام خميني(ره) در سال 1357هجري شمسي ازعراق به پاريس هجرت كردند. آن روح بلند و بيدار هنگامي تصميم به اين هجرت تاريخي گرفتند كه ازيك سو رژيم بعثي عراق سعي مي كرد ازمبارزات ايشان جلوگيري كند و ازديگرسوي ساواك شاه درتدارك توطئه هاي مختلف بود. دولت عراق كه درراه حفظ تعهدات و روابط با دولت ايارن مي كوشيد؛ توسط يكي ازمقامات امنيتي ازامام خواست كه ازهرگونه فعاليت سياسي و تبليغاتي برضدَّ رژيم شاه خودداري كند. حضرت امام درپاسخ فرمودند: " اين تكليف شرعي است كه متوجه من است و من هم اعلاميه مي نويسم و هم درموقعش برمنبرصحبت مي كنم و هم نوارپرمي كنم و به ايران مي فرستم. اين تكليف شرعي من است و شما هم هرتكليفي داريد عمل كنيد." بدنبال هجرت حضرت امام خميني(ره) ازنجف به پاريس سيل تلگرافهاي اعتراض آميز بسوي بغداد روانه شد. همچنين آيات عظام گلپايگاني و مرعشي نجفي با انتشاراعلاميه اي به رفتارغيرانساني رژيم عراق با حضرت امام اعتراض كردند. درپي آن گروه كثيري ازايرانيان مقيم كويت دراعتراض به رفتارناپسند عُمّال بعثي با حضرت امام تظاهرات گسترده اي برپاكردند.


روز نیروی انتظامی
تاريخچه
ايران كشورى باستانى است. اين كشور در بيش از دو هزار سال قبل و در دوران سلسله هخامنشيان اولين بنيانگذار سيستم حكومتى گسترده امپراطورى مى باشد. از آنجا كه هر حكومتى نيازمند به نظم و امنيت مى‌باشد در نتيجه كشور ما انواع سيستمهاى ايجاد نظم و امنيت را در طى تاريخ مورد آزمايش قرار داده است.

اما سيستم نوين ايجاد نظم و امنيت داخلى يعنى سازمان پليس در ايران به حدود يكصد سال پيش مربوط مى‌‌باشد. شاه قاجار ناصرالدين شاه در سفرهاى سه گانه خود به اروپا و مشاهده پليس نوين در آن كشورها و با استخدام يك مستشار بلژيكى به نام كنت دو بينو اولين سيستم پليسى جديد را در ايران پايه گذارى نمود. اين پليس در طى يكصد سال گذشته و تا پيروزى انقلاب اسلامى در بهمن سال 1357 از فراز و نشيبهاى متفاوت برخوردار بوده است.

پليس ايران براى مدتهاى طولانى از دو قسمت مهم پليس شهرى و ژاندارمرى ( مرزى و روستايى ) تشكيل شده بوده، كميته انقلاب اسلامى نيز به عنوان يكى از اركان مهم حفظ نظم و امنيت داخلى و دفاع از ارزشهاى انقلاب در داخل كشور در بعد از پيروزى انقلاب به اين مجموعه افزوده شد. كثرت نيروهاى پليس در بعد از انقلاب و ضرورتهاى ادغام اين نيروها باعث شد تا در سال 1370 با تصميم مجلس شوراى اسلامى اين سه نيرو در يكديگر ادغام و سيستم پليس واحد به وجود آيد. براساس قانون جديد، پليس ايران جزيى از ستاد نيروهاى مسلح و وابسته به وزارت كشور و در تبعيت از رهبرى معظم انقلاب قرار دارد.

پليس جديد ايران در سه بخش تقريباً مستقل فرماندهي، حفاظت و اطلاعات و سازمان عقيدتى سياسى تشكيل شده است. حوزه فرماندهى و حفاظت و اطلاعات تقريباً در ساختار سيستم پليس كليه كشورهاى جهان مشترك مى باشد. اما وجود سازمان عقيدتى سياسى از ويژگيهاى سيستم پليس ايران محسوب مى‌گردد. اين سازمان موظف است تا در بعد اعتقادي، سياسى نسبت به حفظ دستاوردهاى ارزشهاى انقلاب و ايجاد روحيه ديندارى و اخلاق متناسب با تعليم دين اسلام كه حفظ حرمت انسانها از جمله اصول اساسى است اقدام نمايد.