دعای نزول مائده را که در آیه ۱۱۴ سوره مائده آمده است می‌توان اشاره به قرآن دانست که سراسر مائده آسمانی از خیر و جمال و حقیقت است که مائده آسمانی همان کلمات قدسی حضرت عیسا‌ست و همه بشریت از اول و آخر می‌تواند به ذوق آن مائده محبت دست یکدیگر را بفشارند.


۳۶۵ روز در صحبت قرآن نوشته استاد حسین محی‌الدین الهی قمشه‌ای کتاب چهارم از مجموعه کتاب‌های جوانان و فرهنگ جهانی است. این مجموعه با هدف شناساندن فرهنگ و ادبیات به جوانان اولین بار سال ۱۳۹۰ به همت نشر سخن تدوین منتشر شده است.

کتاب «۳۶۵ روز در صحبت قرآن» ۳۶۵ قطعه کوتاه و بلند از قرآن برای آشنایی جوانان با تعلیمات فراگیر قرآن انتخاب شده و کوشش شده است که این گنجینه تصویری از ابعاد گوناگون کلام آسمانی برای مخاطب ترسیم کند. 

این کتاب، تفسیر در معنی اصطلاحی کلمه مانند تفاسیری چون کشاف و مجمع البیان و امثال آن نیست، بلکه بیشتر انعکاسی از کتاب وحی در ادب عرفانی فارسی و اسلامی است و نگاهی دارد به قرآن از دیدگاه ادبی، زیباشناسی و اخلاقی، اجتماعی و عرفانی.

گروه اندیشه ایکنا به منظور بهره‌مندی مخاطبان خود از این گنجینه قرآنی و ادبی اقدام به انتشار قطعه‌‎هایی از کتاب «در صحبت قرآن» کرده است. دومین قسمت از این تحفه این کتاب با عنوان دعای «حضرت عیسی برای نزول مائده آسمانی» تقدیم مخاطبان گرامی می‌شود.

 

قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا أَنْزِلْ عَلَيْنَا مَائِدَةً مِنَ السَّمَاءِ تَكُونُ لَنَا عِيدًا لِأَوَّلِنَا وَآخِرِنَا وَآيَةً مِنْكَ وَارْزُقْنَا وَأَنْتَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ( مائده ۱۱۴)

عیسی بن مریم گفت: پروردگارا، ما را از آسمان مائده‌ای بفرست تا این روز برای ما و آیندگان عید مبارکی گردد و آیتی از رحمت تو باشد که تو بهترین روزی‌دهندگانی.

این دعایی است که شایسته است همه مردمان به دل و زبان با پروردگار خویش زمزمه کنند و جز این مائده‌های زمینی که همه لطف و رحمت خداوند است. مائده‌ای نیز برای روح از آسمان بطلبند که روزی خاص آدمیان در آسمان است.

مائده آسمانی یا از جنس حکمت و معرفت و دانایی است چون در یافتن سرِ قضای الهی و راه‌های قرب و حضرت حق و شیوه‌ای آراستن خویش برای محبوب شدن نزد آن معشوق یگانه و نهایتاً محبوب شدن در دل‌های مردمان، و گاه تجلّیات زیبایی است که آن نیز مایه بهجت و شادی و الهام‌بخش هنرهاست و یا کارهای نیکو و خدمت به خلق است که آن نیز مائده آسمانی و خوراک جان ماست و اگر کسی در عمر خویش به کار خیری نپردازد و دلی را شاد نکند و آسایشی فراهم نیاورد از درون زار و نزا و لاغر می‌شود و می‌میرد. به قول سعدی:

جماعتی که ندانند «حظّ روحانی»
که این تفاوت بین دواب و انسان است

گمان برند که در باغ عشق سعدی را
نظر به سیب زنخدان و نار پستان است

برای نیل به حظ روحانی باید برنامه‌ریزی کرد و از جمله گام‌های مؤثر در جهت نزول اینگونه مائده‌های ربّانی یکی رسیدن به حضور انسان‌های فرهیخته و روحانی صفت است از آنکه رسیدن به حضور آنها خود نشستن بر سفره مائده آسمانی است و از گام‌های دیگر تهیه و مطالعه کتاب‌های خوب و متعالی و نیز آموختن یکی از هنرهای هفتگانه چون موسیقی و نقاشی یا حداقل گوش کردن به موسیقی و تماشای آثار بزرگ هنرهای تجسمی چون استماع آثار باخ و موزارت و هندل یا موسیقی‌های اصیل و متعالی همه کشورهای جهان و تماشای آثار لئوناردو داوینچی و رافائل و میکل‌آنژ و امثال آنهاست و داشتن سازهای موسیقی و کتاب‌های هنری و لوحه آثار نقاشان ومجسمه‌سازان و تصویر آثار باعظمت معماری چون تاج محل و مسجد شیخ لطف‌الله و قصر الحمراء و مجموعه‌‌ای از نگارگری‌های سنتی ایران که ضیافت چشم و شهد و شراب روحانی است، بهترین متاع خانه هر کس تواند بود. البته پس از مهمانان و نیازمندانی که بدان خانه رفت و آمد می‌کنند و بالاترین زینت هر خانه‌اند.

دعای نزول مائده را که در آیه ۱۱۴ این سوره آمده می‌توان اشاره به قرآن دانست که سراسر مائده آسمانی از خیر و جمال و حقیقت است و نیز توان گفت که مائده آسمانی همان کلمات قدسی حضرت عیسا‌ست که از آن حضرت به جای مائده و همه بشریت از اول و آخر می‌تواند به ذوق آن مائده محبت دست یکدیگر را بفشارند و به درستی و راستی و شوق خدمت به یکدیگر، جشن مهربانی و کارناوال و کاروان صلح و دوستی به راه اندازند و نغمه سر دهند که: خوشا به حال مسکینان در روح(و تشنگان و گرسنگان مائده‌های آسمانی) زیرا ملکوت بهشت از آنهاست. به گفته مولانا:

مائده از آسمان شد عائده
چون که گفت «انزل علینا مائده»

منّ و سَلوی نیز که به دعای حضرت موسی بر بنی‌اسرائیل نازل شد از همین گونه مائده‌های آسمانی در مقابل سیر و پیاز و عدس بود که بنی اسرائیل می‌خواستند.

ایکنا

قُلْ لِمَنْ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلْ لِلَّهِ كَتَبَ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ لَيَجْمَعَنَّكُمْ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ لَا رَيْبَ فِيهِ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ(انعام۱۲)

بگو (ای پیغمبر) آنچه در آسمان و زمین است از آن کیست؟ و بازگو که البته آسمان و زمین همه ملک خداست که لطف و رحمت را بر خویش فرض کرده است. او بی‌گمان همگی شما را در روز قیامت، که شکی در وقوع آن نیست، با هم گرد می‌آورد اما کسانی که خود را به فریب دنیا در زیان افکنده‌اند بدان روز ایمان نمی‌آورند.