شهادت "محمد بن‏ابي‏ بكر" از ياران امام علي(ع) در مصر توسط معاويه (38 ق)

محمد بن ابي بكر ابن ابي قَحافه، يكي از ياران وفادار امام علي(ع) بود كه مادرش، اسماء دختر عُمِيس پس از ابوبكر با امام علي(ع) ازدواج كرد. او از كودكي در دامان علي(ع) تربيت شد و به شايستگي، مهر علي در دلش جاي گرفت. از اين رو، وي از حواريّون و اصحاب خاصِّ آن حضرت شد و مورد عنايت ويژه‏ي امام قرار داشت. محمد در جنگ جمل در ركاب اميرالمؤمنين بود كه از جانب امام به حكومت مصر انتخاب شد. امّا مردم مصر از دَرِ نيرنگ با او وارد شده و در اين هنگام، سپاه معاويه به فرماندهي عمروعاص بر مصر تاخت در حالي كه مردم مصر، عليه او شورش كردند. جنگ شديدي روي داد تا اين كه لشكر محمد بن ابي بكر رو به ضعف نهاد. سرانجام، محمد دستگير و به فجيع‏ترين وجهي به شهادت رسيد. او علاوه بر شجاعت و شهامتِ زايدالوصفي كه داشت، از علم و درايت و فهم و فراست و زهد و عبادتِ فوق‏العاده‏اي برخوردار بود. اميرالمؤمنين علي(ع)، چون خبر شهادت محمد بن ابي بكر را شنيد، سخت بي‏تابي نمود و چندين بار در خطبه‏هاي خويش، وي را به اين صفات مي‏ستود.

رحلت "ابن شدّاد" فقيه و مورخ مسلمان (632 ق)

ابوالمحاسن بهاءالدين مشهور به ابن شدّاد در سال 539 ق در موصل به دنيا آمد و در دوران كودكي قرآن را حفظ كرد. سپس علومي چون حديث، تفسير و قرائت قرآن را فراگرفت و در اين رشته‏ها مهارت بسيار يافت. ابن شداد بعد از طي اين مراحل، در مدرسه‏ي نظاميه‏ي بغداد، به تدريس پرداخت و در همين دوران بود كه ابن خلكان، مورخ مشهور مسلمان، از محضر درس وي بهره‏هاي بسيار بُرد. ابن شداد پس از چندي، براي كسب دانش بيشتر به سرزمين‏هاي مختلف اسلامي سفر كرد و هنگامي كه به شام رسيد، كتابي را كه درباره‏ي جهاد و آداب و احكام آن نوشته بود به صلاح‏الدين ايوّبي هديه كرد. دوستي بين ابن شدّاد و صلاح‏الدين ايوبي همچنان ادامه يافت و او همچون مشاور و مورخ، در تمام سفرها به خصوص در جنگ‏هاي معروف صليبي، همراه صلاح الدين بود. اين دوستي موجب شد كه ابن شداد بتواند شرح مستند وقايع دوران صلاح الدين ايوبي را بنويسد. يكي از همين نوشته‏ها - كه بي‏شك اهميت بسياري در زمينه‏ي تاريخ نگاري دارد - كتاب النّوادِرُ السُّلطانيه نام دارد. همچنين دَلايِلُ الاحكام در احاديث فقهي در چهار جلد و العَصا درباره‏ي حضرت موسي(ع) از ديگر آثار اوست. ابن شداد در 93 سالگي درگذشت.

تاج‏گذاري "كوروش هخامنشي" و آغاز سلسله پادشاهي هخامنشيان در ايران (539م)

پس از قدرت گرفتن كوروش هخامنشي و يورش به سرزمين بابل و تصرف آن، وي در چهاردهم اكتبر سال 539 قبل از ميلاد در پرستش‏گاه بابِل تاج‏گذاري كرد. از اين زمان بود كه پادشاهي سلسله هخامنشيان آغاز شد و حكومت شاهنشاهي در ايران بنيان‏گذاري گرديد. كوروش در ابتدا، شوش را به پايتختي خود برگزيد و سپس سالياني به جنگ با اقوام گوناگون پرداخت تا اينكه در يكي از اين جنگ‏ها زخمي شد و در سال 529 قبل از ميلاد، پس از ده سال سلطنت درگذشت. دوران حكومت سلسله هخامنشيان تا سال 330 قبل از ميلاد به مدت 200 سال به طول انجاميد و سرانجام به دست اسكندر مقدوني منقرض شد.

آغاز به كار "كنگره تاريخي وين" در مورد اروپاي پس از ناپلئون (1814م)

پس از استعفا و تبعيد ناپلئون بُناپارت در آوريل 1814م، كنگره تاريخي ويِن از روز چهاردهم اكتبر 1814م در ويِن پايتخت اتريش آغاز به كار كرد تا درباره متصرفات فرانسه طي جنگ‏هاي ناپلئون بُناپارت تصميم‏گيري كند. در ميانه كار كنگره ويِن، ناپلئون با فرار از تبعيدگاه خود در اواخر فوريه 1815م، بار ديگر در دوره كوتاهي معروف به حكومت صد روزه، قدرت را در دست گرفت و خود را آماده حمله به دشمنانش نمود. هرچند كه اين مسئله، روند فعاليت‏هاي كنگره ويِن را مختل نمود، اما با شكست دوباره ناپلئون از اتحاد اروپايى، كنگره ويِن كار خود را دنبال كرد. مسائلي كه كنگره با آنها روبرو بود، پيچيدگي و دشواري فراوان داشت چرا كه انقلاب فرانسه و جنگ‏هاي ناپلئون، ساختار اروپا را به كلي درهم ريخته بود. ولي آنچه بيشتر مورد توجه كنگره بود، برقرار كردن تعادل قوا براي حفظ صلح در اين قاره بود. دراين ميان، رقابت‏ها و دسيسه‏چيني‏هاي كشورهاي شركت كننده در كنگره، از پيشرفت اساسي كار، جلوگيري مي‏كرد و هر يك از آنها خواهان سهم بيشتري بودند. هم‏چنين بيشتر نمايندگان شركت كننده در كنگره مايل بودند كه تعادل قوا در اروپا به دوران قبل از انقلاب كبير فرانسه برگردد و سلاطين و فرمان‏رواياني را در كشورهاي مختلف روي كار آورند كه قبل از انقلاب فرانسه بوده‏اند. كشورهاي فاتح نيز هر يك، باجي در كنگره ويِن گرفتند و از كلاه امپراتوري متلاشي شده ناپلئون، نمدي به دست آوردند. بدين ترتيب كنگره ويِن نوعي پيروزي دولت‏هاي بزرگ و پيشرفت رژيم‏هاي سلطنتي عليه جمهوريت در اروپا بود. كنگره ويِن سرانجام در نهم ژوئن 1815م به كار خود پايان داد.

اعلام خروج آلمان از جامعه ملل توسط "آدولف هيتلر" ديكتاتور اين كشور (1933م)

با روي كار آمدن هيتلر به عنوان صدر اعظم در آلمان و نگرانيِ به وجود آمده در سراسر اروپا از برنامه‏هاي نظامي او، كشورهاي بزرگ اروپايى طي اجلاس خلع سلاح، با نظامي شدن آلمان، مخالفت كردند. پيش از اين، در پايان جنگ جهاني اول و طي قرارداد صلح وِرساي، نيروها وتجهيزات نظامي آلمان بسيار محدود شده بود و اين امر هيتلر و ديگر مقام‏هاي نازي را به شدت خشمگين ساخت. در اين ميان، پس از به رسميت شناختن حقوق مساوي آلمان با ساير دول اروپايى، عملكرد هيتلر و شتابزدگي وي در مسلح كردن آلمان باعث مخالفت دولت‏هاي متفقين شد. اين امر باعث عكس‏العمل هيتلر گرديد و پس از خروج آلمان از كنفرانس خلع سلاح، وي در چهاردهم اكتبر 1933م خروج اين كشور از جامعه ملل را نيز اعلام كرد. اين امر در حالي صورت گرفت كه جامعه ملل ناتواني خود را در حل مسائل بين‏المللي به ثبوت رسانده بود و خروج آلمان از اين سازمان، به خودي خود اهميت چنداني نداشت. ولي تصميم آلمان بر خروج از جامعه ملل، نفي قرارداد ورساي را هم دربر داشت و آن موقع كمتر كسي اين معني را از اقدام هيتلر دريافت. در حقيقت، هيتلر با كناره‏گيري از مجامع بين المللي، به نوعي خودمختاري در تصميمات داخلي و خارجي دست پيدا كرد و خود را از تقيّدات ناشي از معاهدات بين المللي آزاد نمود. در نهايت، تصميم هيتلر براي خروج از جامعه ملل، طي يك همه پرسي در دوازدهم نوامبر آن سال، با اكثريت 95 درصدي آلماني‏ها، مورد پذيرش قرار گرفت و راه را براي جولان هيتلر در داخل و خارج از آلمان فراهم ساخت.

تصرف تنگه هرمز (1515م)

14 اکتبر سال 1515 دریاسالار پرتغالی آلفونس دا آلبوکرکی (آلبوکرک) در آن زمان که ایران فاقد قدرت دریایی بود (زمان شاه اسماعیل صفوی) با کشتی توپدار و نیروی تفنگدار وارد تنگه هرمز شد و بعدا جزایر استراتژیک آن ناحیه را تصرف کرد. تنگه هرمز دروازه خلیج فارس است، خلیجی که 970کیلومتر طول دارد. آلبوکرک نخسین نظامی غرب بود که از راه دریا به خلیج فارس تجاوز مسلحانه کرده است. وی در عین حال نخستین دریا نورد غرب است که به اهمیت استراتژیک خلیج فارس به عنوان بازوی اقیانوس هند پی برده بود. آلبوکرک که از ده سال پیش از آن به تصرف سرزمین های مشرق زمین دست زده بود به خوبی می دانست که پرتغال یک میلیون و پانصد هزار نفری نمی تواند در همه مناطق متصرفه مهاجرنشین تاسیس کند؛ بنابراین کوشش داشت که با بکارگیری بومیان هر محل، اقتدار پرتغال را براین مناطق برقرار سازد و حفظ کند.
آلبوکرک آغازگر تجاوزی شد که هنوز ادامه دارد و قدرت های غرب بدون این که حقی داشته باشند در آبهای کشور های دور دست مداخله می کنند و نام این مداخله را که بارها به برخورد نظامی انجامیده است «حفظ منافع حیاتی!» خود نام نهاده اند.
آلبوکرک پس از بازگشت از منطقه هرمز به پایگاه اصلی و دائمی اش در گوای هند با حکم عزل خود که از پرتغال ارسال شده بود رو به رو شد و از فرط اندوه 16 دسامبر سال 1515 دق کرد و درگذشت!.
بادرگذشت آلبوکرک، مسئله اشغال ناحیه هرمز حل نشد. بعدا شاه عباس با کمک انگلیسی ها ــ رقبای پرتغال ــ ناحیه را پس گرفت، ولی همین اتحاد او با انگلیسی ها باعث گسترش نفوذ و بعدا سلطه آنان بر منطقه خلیج فارس و امضای پیمان «تروشیل» در 1820 با شیوخ امارات هفتگانه شد و سلطه خود را رسمیت داد که آثار آن هنوز زدوده نشده است. انگلیسی ها به همین دلیل، تا نیمه دهه 1930 تلاش بسیار کردند که ایران دارای نیروی دریایی موثر نشود و ....
 

روز جهاني استاندارد

استاندارد و استاندارد كردن، از پايه‏هاي استوار علم و فن‏آوري است كه در پيشرفت صنعت و اقتصادْ نقش بسزايى دارد. استاندارد عبارت از نظمي مبتني بر نتايج ثابت علوم، فنون و تجارب بشري است كه به صورت قواعد، مقررات و نظام‏هايى به منظور ايجاد هماهنگي و وحدت رويه، افزايش ميزان تفاهم، تسهيل ارتباطات، توسعه صنعت، صرفه‏جويى در اقتصاد ملي، حفظ سلامت و ايمني عمومي، گسترش مبادلات بازرگاني داخلي و خارجي و... به كار مي‏رود. انديشه تشكيل سازمان بين‏المللي استاندارد، در چهاردهم اكتبر سال 1946م در نشست رؤساي مؤسسه‏هاي استاندارد 25 كشور جهان در لندن شكل گرفت. پس از آن، مجمع عمومي سازمان بين‏المللي استاندارد، در سال 1969، مقرر داشت كه از سال 1970، چهاردهم اكتبر (برابر با 22 مهر) به نام روز جهاني استاندارد، تعيين و نام‏گذاري شود. در نهايت با تصويب سازمان ملل، اين روز با عنوان روز جهاني استاندارد اعلام شد.