درگذشت نسايى(صاحب سنن كبير(سال 303 هجرى قمرى
ابوعبدالرحمن، احمد بن ‏شعيب ‏بن ‏على و به روايتى احمد بن ‏على ‏بن ‏شعيب ‏بن ‏على، معروف به نسايى، نويسنده كتاب "السّنن‏الكبير" يكى از منابع معتبر و معروف روايى اهل‏سنّت، در سال 215 قمرى در منطقه نساء (از مناطق خراسان بزرگ) ديده به جهان گشود.
در آغاز نوجوانى به دنبال تحصيل علم رفت. بدين منظور از روستاى خود به بغلان(در طخارستان) در نزد قتيبة بن‏ سعيد بن ‏جميل(عالم معروف منطقه)رفت. پس از چندى به نيشابور، سپس به حجاز، مصر، عراق، جزيره(سرزمين‏هاى ميان دجله و فرات(، شام و ثغور مهاجرت كرد. وى پس از مدتى گشت و گذار علمى و زيارتى، در محله قناديل مصر، ساكن گرديد.
نسايى پس از تلاش‏هاى فراوان علمى، به يكى از دانشمندان بزرگ عصر خويش تبديل شد. درباره ويژگى‏هاى شخصى‏اش گفته شد: داراى چهار همسر، خوش‏خوراك و يك روز در ميان روزه مى‏گرفت و هر روز يك مرغ بريان تناول مى‏كرد.

نسايى در رشته‏هاى حديث، فقه، رجال و درايه، سرآمد روزگار خود بود. به طورى كه برخى گفته‏اند: وَ كان أفقه مَشايخ مِصر فى عصره، و أعلمهم بالحديث و الرّجال.

وى داراى تأليفات چندى است كه برخى از آن‏ها، معروف و مشهور است. برخى از نوشته‏هاى وى عبارتند از: 1- السنن ‏الكبير(جامع روايى اهل‏سنت). 2- خصائص على(ع) اين كتاب كه جزئى از سنن كبير او است، درباره ويژگى‏ها و فضايل امام على‏ بن ‏ابى ‏طالب(ع) به رشته تحرير آورده است. نوشتن اين كتاب براى وى سنگين تمام شد و در جوامع اهل‏سنت، به ويژه در ميان نواصب و خوارج منطقه شام، به شيعه‏گرى متهم شد و با وى در اين باره برخورد نامناسب و ناروايى به عمل آوردند.

3- مسند على(ع). 4- عمل يوم و ليلة. اين كتاب در برخى از چاپ‏هاى سنن كبير، جزيى از اين كتاب به حساب مى‏آيد و گاهى به طور جداگانه چاپ و منتشر شده است. 5- التفسير. درباره تفسير قرآن كريم است. 6- فضائل الصّحابة. 7- كتابى درباره كنيه‏ها.

درباره وى گفته شد: مدتى امارت شهر "حمص" (از توابع شام) را بر عهده داشت.

نسايى در اواخر عمر خود از مصر به شام مسافرت كرد. در آن هنگام به خاطر نوشتن كتاب خصائص على(ع)، بسيار معروف شده بود. به همين جهت هنگامى كه وارد شام شد، به تحريك بدخواهان و رشك‏ورزان، هر روز عده‏اى براى وى مزاحمت‏هايى به وجود مى‏آوردند.

در اين باره، تاريخ‏نگاران و سيره‏نويسان سخن‏هاى زيادى گفته‏اند. از جمله اين كه گفته شد: گروهى بر او خورده گرفته و وى را مورد اعتراض قرار دادند. چون او درباره امام على‏بن‏ابى‏طالب(ع) كتاب "خصائص" را نوشت ولى درباره شيخين(ابوبكر و عمر) كتابى تأليف نكرده بود. وى در پاسخ منتقدان خود گفت: هنگامى كه وارد دمشق شده بودم، در مردم انحراف‏هاى زيادى درباره حضرت على(ع) مشاهده كردم. همين امر سبب گرديد كه كتابى درباره فضايل آن حضرت به عنوان "خصائص" تأليف كنم. تا شايد خداوند سبحان به وسيله آن، اهالى دمشق را هدايت كند.

نسايى پس از كتاب خصائص على)ع(، كتابى با عنوان "فضايل صحابه" تأليف كرد.

در آن زمان به وى گفتند: چرا فضايل معاويه را در اين كتاب، نقل نكردى؟

وى در پاسخ گفت: براى معاويه چه فضيلتى نقل كنم؟ من فضلى براى او نيافتم مگر اين كه پيامبر(ص) درباره او فرموده بود: أللّهم لاتشبع بطنه؛ خدايا هيچ‏گاه شكمش را سير مگردان.

پس از اين گفت‏وگو، بدخواهان و بى‏خردان دمشق بر وى هجوم آورده و به صورت تحقيرآميزى، شكنجه و آزارش دادند و وى را بيمار نمودند.

نسايى از آن ماجرا، جان سالم به در نبرد و بر اثر همان آزارها، بدرود حيات گفت.

وى سفارش كرد كه او را از دمشق خارج كرده و به رمله(در منطقه فلسطين(ببرند. به روايتى ديگر سفارش كرد كه وى را به مكه معظمه، منتقل نمايند.

درباره تاريخ وفات، محل وفات و محل دفنش، اتفاقى در ميان تاريخ‏نگاران نيست. برخى مى‏گويند: وى در رمله، وفات يافت و در بيت‏المقدس دفن شد. برخى ديگر مى‏گويند: وى در شام يا رمله وفات يافت و جسدش را به مكه منتقل كردند. برخى هم گفته‏اند: وى در حال بيمارى از شام به مكه رفت و در مكه وفات يافت و ميان صفا و مروه دفن شد. تاريخ وفات وى را برخى شعبان سال 302 قمرى و برخى ديگر صفر سال 303 قمرى دانسته‏اند.
اكثر مورخان، سيزده صفر سال 303 قمرى را صحيح‏تر از موارد ديگر مى‏دانند.

درگذشت « اِبن عاقولي» محدّث و فقيه شافعي در سال 797 هجري قمري
« اِبن عاقولي» محدّث و فقيه شافعي در سال 797 هجري قمري درگذشت. او در سال 733 هجري قمري در بغداد زاده شد و پس از گذراندن ايام كودكي تحصيل علوم معارف اسلامي را زير نظر پدر آغاز كرد او پس از ساليان متمادي تحصيل، از علماي بزرگ زمانش شد و علاوه بر تدريس به طلاب دانش پژوه؛ دانشگاه عاقولي و دارُ القران جماليه را تأسيس كرد و بدين ترتيب مراكزي براي تجمع طلاب علوم ديني فراهم شد.« كُتُب الدِّرايَة في مَعرفَة الرِّوايَه و مِفتاحُ الرِّجا في شَرح المَصابيح الدُّجي» از آثار ابن عاقولي است.

اعدام ميرزا عبدالحسين كرماني معروف به ميرزا آقاخان كرماني در سال 1314 هجري قمري
ميرزا عبدالحسين كرماني معروف به ميرزا آقاخان كرماني در سال 1314 هجري قمري در حضور محمد علي ميرزا به دار آويخته شد. او از رجال و اديبان اواخر عهد ناصرالدين شاه قاجار بود كه در سال 1270 قمري در بردسير كرمان متولد شد. پس از فراگيري مقالات علوم و فلسفه در زادگاهش راهي تهران شد ودر محضر علماي عصر دانش آموخت. ميرزا آقاخان در مسافرتش به استانبول با عقايد اسلامي و آزاديخواهانه سيد جمال الدين اسد آبادي آشنا شد و افكار سيد تحولي در انديشه آقاخان ايجاد كرد و او ديدگاها ي انقلابي سيد را دنبال كرد در اين ايام ناصرالدين شاه به قتل رسيد و دولت ايران دولت عثماني را وادار كرد اطرافيان سيد جمال الدين را به ايران تحويل دهند و بدين ترتيب آقا خان كرماني نيز به اتفاق جمعي ديگر از آزادي خواهان بدار آويخته شد. «ترجمه كتاب جِيمز موريه تحت عنوان حاجي باباي اصفهاني» از آثار اوست.

اتحاد مردم برای سرنگونی رژیم شاه در سال1357هجري شمسي
مردم كشورمان در سال1357هجري شمسي گروه گروه به خيل انقلابيون پيوستند و هريك براي سرنگوني رژيم شاه تلاش مي‎كرد. مايه تعجب بود كه گروهي ازمقامات دولتي نيزازكارخود استعفاكردند. درپي موج استغفاري كاركنان ارشد بسياري ازدستگاههاي دولتي و نمايندگان مجلس حتي برخي ازوزيران نيزبركناري خود را اعلام كردند. درحاليكه مردم خود را براي برگزاري راهپيمايي عظيم آماده مي‎كردند شايعه برپايي راهپيمايي و ورود حضرت امام(ره) درروزاربعين وحشت عجيبي درميان مزدوران شاه و بختياربوجود امده بود. آنان سعي مي‎كردند كه با خشونت و خونريزي ازبرگزاري تظاهرات جلوگيري كنند اما پس ازبررسي جوانب امرمجبور به عقب نشيني شدند.

تولد شارل دومنتسكيو نويسنده وفيلسوف نامدارفرانسوي در سال1689ميلادي
شارل دومنتسكيو نويسنده وفيلسوف نامدارفرانسوي در سال1689ميلادي متولد شد. اين نويسنده فرانسوي با آراء و عقايد خود تأثيربسيارعميقي درانقلاب كبيرفرانسه گذاشت. مهمترين اثر دومنتسكيو روح القوانين نام دارد و دراين اثراولين بارنظريه تفكيك ناپذيري قواي سه گانه مقنّنه، مجريه و قضائيه را مطرح كرد. به نظروي آزادي تنها درسايه تجزيه اين قوا و اثرمتقابل دريكديگربوجود مي‎آيد و محفوظ مي‎ماند. ديگراثراين اديب فرانسوي نامه‎هاي ايراني است. آثارمنتسكيو ازشاهكارهاي جاويدان ادبيات بشمارمي‎روند.

تولد فريدريش لوفلِرميكروب شناس و محقق آلماني در سال1852ميلادي
فريدريش لوفلِرميكروب شناس و محقق آلماني در سال1852ميلادي بدنيا آمد. او ازخانواده‎اي تنگدست بود ازاين رو باكمك شخص ديگري به تحصيل ادامه داد و درپايان درمؤسسه تحقيقات پزشكي به كارو تحقيق مشغول شد. درسال1880ميلادي با كمك اِدوين كِلِبس موفق به كشف عامل بيماري ديفتري شد و اين باسيل درعلم پزشكي بنام باسيل لوفلرثبت شد.

آغاز به کار كنفرانس تاريخي صلح در سال1919ميلادي
كنفرانس تاريخي صلح در سال1919ميلادي بعد از جنگ جهاني اول با حضورنمايندگان 27كشور از پنج قاره آسيا، اروپا، اِمريكا، اِفريقا و اقيانوسيه درپاريس آغازبه كاركرد. رهبراين كنفرانس ژرژكلمانسو نخست وزيرفرانسه بود. گفتني است كه نمايندگان 5كشورشكست خورده جنگ يعني آلمان، اتريش، مجارستان، بلغارستان و عثماني نيزدراين مجمع حضورداشتند و در خصوص تصميمات اتخاذشده دراين كنفرانس صلح اظهار نظر كردند.

استقلال كشورمصر در سال1922ميلادي
كشور مصر در سال1922ميلادي استقلال خود را از انگلستان بدست آورد. مصر در سال 1914ميلادي تحت الحمايه انگليس شد و حسين كامل ازجانب انگليس به خديوي مصررسيد. پس از او برادرش احمد فؤاد پاشا بنام فؤاد اول برتخت سلطنت نشست. دوران سلطنت او درتاريخ بيداري مردم مصراهميت فوق العاده‎اي دارد. دراين دوران افراد مبارزي ازقبيل زُغلون پاشا پس از قرارداد ترك مخاصمه سال1917ميلادي مبارزه براي آزادي مصررا علني كردند؛ به همين سبب دولت انگلستان مجبوربه پذيرش استقلال مصرشد.
كشور مصر در شمال شرقى افريقا و در جنوب غربى آسيا واقع است. درياى مديترانه در شمال و درياى سرخ در شرق آن قرار دارد. كانال استراتژيك سوئز از شبه جزيره سينا (مربوط به مصر) عبور مى كند اين كانال بندر سوئز را در كنار درياى احمر به بندر پرت سعيد در كناره مديترانه متصل مى نمايد و كوتاهترين راه بين كشورهاى قاره اروپا و كشورهاى اقيانوس هند و سرزمينهاى غربى اقيانوس آرام مى باشد و يكى از مهمترين راههاى آبى بين المللى از لحاظ تعدا و ظرفيت كشتى هايى كه از آنجا عبور مى كند به شمار مى رود. اين كانال در سال 1869 م در زمان اسماعيل پاشا، خديو مصر رسما افتتاح شد و در سال 1956م توسط جمال عبد الناصر ملى اعلام گرديد. عمق آن 7 متر، عرض آن 22 متر و طول آن 168 كيلومتر است. طولانى ترين رود دنياى اسلامى يعنى نيل، كشور مصر را به دو بخش شرقى و غربى تقسيم مى كند و در نزديكى قاهره به چند شاخه تقسيم شده و با دلتاى بزرگى به درياى مديترانه مى ريزد. دلتاى نيل به دليل رسوبات حاصلخيز، از مهمترين اراضى كشاورزى جهان به شمار مى رود. مادر حضرت موسى(ع) به دستور خداوند فرزندش موسى(ع) را در صندوقى گذاشت و در همين رودخانه افكند كه بعد از خانه فرعون سر در آورد و با وجود آنكه فرعون در صدد كشتن او بود بدليل شوق آسيه (همسر او) از كشتن موسى صرف نظر نمود. و بدين گونه رحمت بى پايان حق بر موسى(ع) سايه افكند و در حمايت لطف الهى از هر گونه گزندى مصون ماند. و چون به سن رشد و كمال رسيد خداوند متعال علم و حكمت به وى آموخت و او را به پيامبر برگزيد.
همچنين كوه طور واقع در سرزمين سينا، جايگاهى است كه در آن بر حضرت موسى(ع) وحى نازل شد و او در همين نقطه به پيامبر برگزيده شد. آب و هواى مصر در نواحى شمالى، مديترانه اى و در نواحى ديگر بجز دره نيل، و گرم و خشك است.
99% از سكنه 25 ميليونى در دره رودخانه نيل كه 4% وسعت كل كشور است سكونت دارند 44% در كانونهاى شهرى و بقيه در روستاها اقامت دارند، رشد سالانه جمعيت 6/2% تراكم نسبى آن با توجه به 1001449 كيلومتر مربع وسعت، حدود 52 نفر مى باشد. مردم آن اكثرا از نژاد سامى و قبطى بوده و زبان و خط رسمى و مداول عربى است. 93% مردم مصر مسلمان و سنى مذهبند.
مصر تمدنى 6000 ساله دارد و در 8000 سال ق.م قبيله اى در مصر سفلى اقامت گزيد. اوليت فرعون آن يعنى منس حكومت واحدى را بوجود آورد و آخرين آن دستور ساخت اهرام ثلاثه را داد در قرن سيزدهم قبل از ميلاد و در زمان خلافت عمر جزو قلمرو اسلامى گرديد. آئين قديمى مصريان بت پرستى بود و پس از تسلط امپراطور روم بر مصر، مسيحيت آئين تحميلى مصريان گرديد. اختناق فكرى، مالياتهاى سنگين، تبعيض و شكنجه، عواملى بود كه خشم و تنفر قبطيان و مردم مصر را بر عليه حكومت جائر روم برمى انگيخت كه بر اثراين عصيان به مذهب ارتدكس كه نقطه مقابل مذهب رسمى حكومت روم بود، روى آوردند. استقبال قبطيان از آئين اسلام نيز خود مظهر اين روح استنكار و حريت طلبى بود و با ورود مجاهدين اسلام به سرزمين مصر، با وجود سد محكمى كه از سوى حكام رومى مصر شوند و درمدت كوتاهى اين آئين رشد فزاينده اى در مصر يافت و در اندك زمانى سرزمين بصورت يك كشور مسلمان نشين درآمد. مسلمانان بر حسب توصيه پيامبر اسلام(ص) با مصريان از در مسالمت و خوش سلوكى وارد شدند زيرا پيامبر اكرم(ص) به آنان فرموده بود:
«شما مصر را مى گشائيد نسبت به اهالى آن سامان نيكى كنيد چه آنان را حق خويشاوندى و دامادى است.»
رونق اسلام در مصر به حدى بود كه در زمان حكومت عمر بن عبدالعزيز خليفه اموى تعداى مسيحيان آن بسيار كم و ميزان جزيه آن به مبلغ ناچيزى تنزل يافت.
كليساها و اموال موقوفات مسيحيان در مدت حكومت مسلمين بر مصر، از آزادى و امنيت و حمايت مسلمين برخوردار بود مسلمانان در رفتار خود عملا ثابت نمودند كه براى رهائى ملل از اسارت فكرى و تامين آزادى مذهبى آمده اند نه براى منافع مالى و توسعه قلمرو جغرافيائى.
دكتر گوستاو لوبون در كتاب «تمدن اسلامى و عرب » رفتار مسلمانان را با مصريان اين گونه توضيح مى دهد:
«... مسلمانان با وجود آنكه ابتدا تلفات زيادى دادند و در فتح مصر بالغ بر 23000 نفر مسلمان به قتل رسيد پس از پيروزى كامل از عفو و اغماض و ملايمت دريغ ننمودند و نسبت به آشوبگران، عفو عمومى صادر كردند و عذرهاى هر كى را بحست قبول پذيرفتند و سدها و راه ها و نهرها را آباد و مبالغ هنگفتى هم به مصرف ابنيه و عمارات رسانيدند.»
از همان روزى كه اسلام وارد مصر شد تشيع نيز به مصر راه يافت و قبل از آنكه حضرت على(ع) به خلافت برسد عده اى از يارانش را مصريان تشكيل مى دادند. حضرت على(ع) قيس بن سعد و پس از او محمد ابن ابى بكر را به اداره مصر گماشت كه اين دو صحابى حضرت على(ع) از پايه ها و عوامل اسقرار تشيع در مصر بودند و پرچم تشيع در مصر به اهتزاز در آمد. چندى نگذشت كه عمرو عاص، مصر را پس از نبردى خونين فتح نمود و محمد بن ابى بكر را دستگير و پس از كشتن او جسدش را در ميان الاغ مرده اى قرار داده و آتش زد. با روى كار آمدن مروان بن حكم، زبا نشيعيان مصرى بسته شد و طرفداران او در مصر به دشمنى با طرفداران على و اهلبيتش پرداختند. در عهد متوكل عباسى، والى او در مصر به سال 236 قمرى تمام شيعيان را به دستور متوكل اخراج نمود و آنان را به سوى عراق فرستاد.
در قرن سوم هجرى با وقوع قيامهايى، حرارتهايى در شيعيان بوجود آمد. روى كار آمد فاطيمان مصر، نور اميدى براى پيروان اهلبيت بود. در زمان فاطميان مصر از اقيانوس اطلس تا درياى سرخ و شبه جزيره عربستان و شمال عراق گسترش يافته بود. اين سلسله در نظر داشتند عباسيان را منقرض كنند اما وجود تفرقه و تشتت در دستگاه آنان اجازه چنين حركتى را ندارد. پيشرفت صليبيون موجب محدوديت متصرفات دولت فاطمى بود. فاطميان تشيع را علنى نمودند و دستور دادند بردر و ديوار شهر بنويسند، «خيرالناس بعد رسول الله(ص) على بن ابى طالب(ع)» در روز عاشورا مراسم حزن انگيز و در روز عيد غدير آئينهاى ويژه اى را بر پا نمودند. دراواسط قرن ششم هجرى اين سلسله توسط ايوبيان انقراض يافت. ايوبيان به ترويج مذاهب چهارگانه تسنن پرداخته و با تشيع به شدت مخالفت نمودند و روز عاشورا را عيد مقرر كردند. با وجود رفتار فجيع و توام با قساوت، گرچه طرفداران شيعه در مصر كم شدند لكن هنوز پيروان اين آئين در مصر كه اغلب مهاجرند به برپائى مراسم ويژه بزرگداشت اهلبيت و تعمير و بازسازى مشاهدى كه به شيعه منسوب است (مثل تعمير و بازسازى مشهد راس الحسين در قاهره) مشغولند ضمنا سيده زينب دختر يحيى بن زيد بن على بن حسين(ع) در مصر دفن مى باشد. در قرون معاصر، شيعيان تحت تهاجم فرهنگى و تبليغات ضد شيعى قرار گرفته اند، و نوشته هائى برعليه آئين آنها در مصر انتشار يافته است. چنانچه احمد امين كتاب فجرالاسلام و ضحى الاسلام را بر ضد شيعه نگاشت.
در قرن سيزدهم(1250م) همسر نواده صلاح الدين ايوبى به نام شجرة الدر به سلطنت رسيد و او تنها زنى است كه در دروه اسلامى بر مصر فرمانروائى داشته است. بعد از ايوبيان سلسله اى از مماليك روى كار آمدند كه سلطان سليم اول نهمين خليفه دولت مقتدر عثمانى آنان را بر انداخت و بر شام و مصر استيلا يافت. حكومت عثمانيان بر مصر 250 سال ادامه يافت.
در سال 1798م ناپلئون پس از تصرف جزيره مالت بدون كمترين زحمتى وارد اسكندريه مصر شد، ناپلئن كه با مقاومت شديد مردم مواجه گشت طى اعلاميه اى، واژه هايى را بكار برد تا مردم را جذب خود كند از آن جمله اعلاميه خود را با جمله بسم الله الرحمن الرحيم، لا الا الا الله محمد الرسول الله آغاز كرد[!] و در آن آمده بود كه سلسله هاى مماليك كه بر كشور مصر حكومت داشته اند ملت فرانسه را تحقير نموده اند و به زيباترين كشور جهان (مصر) ستم كرده اند و ادامه داده بود كه:
«اينك اراده الله رب العالمين بر اين قرار گرفته كه به سلطنت آنان پايان داده شود»[!] همچنين ناپلئون خود را دوست دولت عثمانى و حامى مذهب اسلام معرفى كرده بود. همراه با حركات مزورانه ناپلئون، بدستور وى سربازانش مردم را قتل عام مى كردند، و عده اى را تحت شكنجه هاى شديد، مى گشتند. سرانجام با وجود مقاومت شديد و مبارزات مسلمانان مصر، فرانسويان قاهره را به تصرف خود در آوردند و مجددا چندين هزار نفر را كشتند و دهها روحانى مسلمان را يا گردن زدند و يا سوزانيدند، اما دولت انگليس طى نبردى با فرانسويان، مصر را از چنگال فرانسه بيرون آورد.
در سال 1878م خديو مصر تحت فشار استعمارگران، كابينه اى را روى كار آورد كه اكثر اعضاى آن اتباع اروپائى بودند و به كابينه اروپائى معروف بود. از سال 1882 انگلستان، مصر را مستعمره خود نمود و در سال 1922م بر اثر فشار مردم مسلمان مسلمانان مصر، قرارداد شناسايى استقلال مصر امضا شد و در سال 1936م (1315 شمسى) كه ملك فواد اول به قدرت رسيد، استقلال رسمى مصر حاصل شد با اين وجود انگلستان همچنان در مصر نفوذ داشت. در سال 1952م گروهى از افسران جوان به كودتايى عليه عليه ملك فاروق دست زده و عملا رژيم سلطنتى را به نظام جمهور تبديل كردند كه پس از آن ابتدا سرلشكر محمد نجيب و سپس جمال عبدالناصر رهبرى مصر را به عهده داشتند. ناصر گرچه از اسلام ياد مى كرد و قوانين اين آئين را رعايت مى نمود اما تكيه گاه اساسى اش ناسيوناليزم عرب و سوسياليزم بود. در زمان ناصر، مصر به رهبرى جهان عرب را به دست گرفت. با ملى شدن كانال سوئز از سوى جمال عبدالناصر، قواى انگليسى، فرانسو و اسرائيلى به مصر حمله نمودند. از وقايع ناگوار زمان ناصر، جنگ شش روزه اعراب و اسرائيل است كه در سال 1967م صورت گرفت و به شكست اعراب منجرشد. پس از مرگ ناصر، انورسادات به رياست جمهورى رسيد كه در آغاز اعلام كرد سياست ناصر را دنبال خواهد نمود ولى به غرب روى آورد. نزديكى سادات به غرب و امريكا به حدى رسيد كه امريكا در سال 1973م كوشيد صلحى يك جانبه بين مصر و اسرائيل برقرار كند و در سال 1977م سادات به فلسطين اشغالى رفته و با رهبران غاصب و صهيونيستى به مذاكره بپردازد و در سال بعد با وساطت امريكا بين مصر و اسرائيل در كمپ ديويد امريكا صلحى منعقد شد.
اقتصاد مصر بر كشاورزى و صدور نفت و منافع ناشى ازحق عبور كشتى ها از كانال سوئز، كمك دول غربى و درآمدهاى ناشى از صنعت توريسم استوار است. محصول مهم كشاورزى آن پنبه است كه 25% اراضى زراعى خود را به آن اختصاص داده است و مرغوبترين پنبه جهان درا ين كشور توليد مى شود. مصر بزرگترين توليد كننده برنج در قاره افريقا مى باشد. گندم و نيشكر نيز در آن به عمل مى آيد. نفت و فسفات و آهن از ذخائر معدنى آن است. صنايع ذوب آهن، فولاد، كشتى سازى و توليد آلومينيوم در مصر پيشرفت زيادى نموده و از رونق خوبى برخوردار است.
با وجود موقع جغرافيائى مناسب، منابع آبى فراوان، ذخائر و منابع معدنى و كشاورزى و امكانات مناسب براى توسعه اقتصادى به جهت سياست غير اصولى در ده سال اخير، اين كشور دچار ركود اقتصادى شده و بسيارى از مردم در سطح بسيرا نازلى زندگى مى كنند. 25% افرادى كه توانايى فعاليت دارند، بيكارند.
مركز حكومت مصر قاهره است كه 15% سكنه مصر را در خود جاى داده و از شهرهاى بسيار قديمى جهان محسوب مى شود، 3 بندر مهم و استراتژيك اسكندريه،اسماعيليه و سوئز از ديگر كانونهاى شهرى مصر مى باشد.