جام جم آنلاين: گروهي از محققان بيمارستان ماساچوست و دانشكده پزشكي هارواد توانسته‌اند با استفاده از تركيبي از نانوذرات پپتيدي كه سلول‌هاي سرطاني را هدف‌گيري مي‌كند و اسيد نوكلئيك امكان درمان هدفمند سرطان سينه را فراهم كنند.
به گزارش فارس، گروهي از محققان بيمارستان ماساچوست و دانشكده‌ پزشكي هارواد توانسته‌اند با استفاده از تركيبي از نانوذرات پپتيدي كه سلول‌هاي سرطاني را هدف‌گيري مي‌كند و اسيد نوكلئيك امكان درمان هدفمند سرطان سينه را فراهم كنند. علاوه بر اين، اين تركيب جديد مي‌تواند به‌آساني در بدن با استفاده از تصويربرداري رزونانس مغناطيسي استاندارد (ام‌آر‌آي) رديابي شود.

مديريت اين تحقيق را «زدراوكا مدارووا» بر عهده دارد. او و همكارانش نتايج كار خود را در مجله تحقيقات سرطان منتشر كرده‌اند.

مدارووا و همكارانش نانوذراتي را ساخته‌اند كه مي‌توانند با مولكول‌هاي خاص سرطان به نام(uMUC-1) كه روي سطح نود درصد تومورهاي سرطان انسان يافت مي‌شود، متصل شوند تا مولكول siRNA مصنوعي طراحي‌ شده را براي از بين بردن ژن خاصي به نام BIRCS منتقل كند. اين ژن سبب توقف مرگ سلولي در اغلب تومورها شده، مقاومت آنها را در برابر دارو افزايش مي‌دهد.

اين محققان همچنين از يك رنگ فلورسنت براي نانوذره خود استفاده مي‌كنند تا بتوانند نانوذره را با استفاده از اسپكتروسكوپي نزديك به مادون قرمز رديابي كنند. از آنجا كه اين نانوذره خود داراي اكسيد آهن سوپرپارامگنتيك است، به‌آساني در اسكن‌هاي ام‌آر‌آي قابل رؤيت است.

زماني كه اين نانوذره به سلول‌هاي سرطاني در حال رشد سينه‌ در محيط كشت اضافه شد، اين نانوذره بر روي پيام ژن BIRC5 تأثير گذاشته، پيام آن را از بين مي‌برد. هر دو تصويربرداري فلورسنت و ام آر‌آي نشان دادند كه اين نانوذره به‌‌سرعت به‌وسيله‌ي سلول‌ها جذب شده‌است. آزمايش‌هاي متوالي نشان دادند كه اين ساختار داراي تأثير مثبتي بر سلول‌هاي سرطان لوزالمعده‌انسان و سلول‌هاي سرطان كولون دارند.

بر اساس اين نتايج اوليه ، محققان نانوذرات را به‌صورت وريدي به موش‌هاي مبتلا به سرطان سينه انسان تزريق كردند. اين دارو دو بار به فاصله يك هفته به موش‌ها تزريق شد. تصويربرداري ام‌آر‌آي و فلورسنت نشان دادند كه نانوذرات در تومورها تجمع يافته‌اند و در مدت دو هفته زمان آزمايش سطح تجمع دارو در تومورها بالا نگه داشته شده بود. اين در حالي بود كه داروي كمي در بافت‌هاي ماهيچه‌اي اطراف تومورها جذب شده بود.

زماني كه خود تومورها ارزيابي شدند، محققان دريافتند كه مقدار siRNA، سبب افزايش پنج برابري مرگ سلول‌ها در مقايسه با زماني است كه حيوانات در عوض با همان ساختار كه داراي مولكول بدون اثر با همان سطح انباشت شد. اين نتيجه نشان مي‌دهد كه اثر درماني اين ساختار به خصوصيات هدف‌گيري خود تومور وابسته نيست؛ بلكه نتيجه به مقدار siRNA درماني وابسته است.